Ο αθλητισμός, από την αυγή της ιστορίας, υπήρξε η πιο αγνή μορφή συνάντησης των λαών. Στα γήπεδα και στα στάδια καταργούνται τα σύνορα και οι αντιπαλότητες, ενώ η άμιλλα και η συνεργασία γεννούν ένα νέο πνεύμα ενότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αρχαίοι Έλληνες, οι εμπνευστές των Ολυμπιακών Αγώνων, θέσπισαν την εκεχειρία, ώστε όλοι οι λαοί της εποχής να συναντώνται χωρίς φόβο και εχθρότητα, αναζητώντας την τιμή της νίκης και όχι την καταστροφή του αντιπάλου. Αυτή η ελληνική παρακαταθήκη θα έπρεπε να καθοδηγεί και τον σημερινό κόσμο, ειδικά σε μια εποχή που η διχόνοια και οι γεωπολιτικές εντάσεις απειλούν την ειρήνη.
Δυστυχώς, οι διεθνείς αθλητικές ομοσπονδίες φαίνεται πως έχουν χάσει αυτό το ιδανικό. Αντί να λειτουργούν ως θεματοφύλακες της δικαιοσύνης και της ισότητας, συχνά πέφτουν στην παγίδα των δύο μέτρων και δύο σταθμών. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η διαφορετική αντιμετώπιση της Ρωσίας και του Ισραήλ. Στην περίπτωση της Ρωσίας, οι πόρτες των διεθνών διοργανώσεων έκλεισαν ασφυκτικά, με τους αθλητές της να πληρώνουν το τίμημα της πολιτικής ηγεσίας τους. Αντίθετα, το Ισραήλ, παρότι κατηγορείται από διεθνείς οργανισμούς, ακόμη και από τη Διεθνή Αμνηστία, για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και πρακτικές που προσομοιάζουν με γενοκτονία, εξακολουθεί να συμμετέχει απρόσκοπτα σε όλες τις αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Εδώ γεννιέται το εύλογο ερώτημα: Γιατί η ίδια ακριβώς λογική δεν εφαρμόζεται παντού; Γιατί ο ένας λαός να υφίσταται πλήρη αποκλεισμό, ενώ ο άλλος να απολαμβάνει την προστασία της διεθνούς κοινότητας; Μήπως τελικά οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται με κριτήριο την ηθική και τη δικαιοσύνη, αλλά με βάση πολιτικές σκοπιμότητες και οικονομικές συμμαχίες; Αυτή η επιλεκτική αυστηρότητα διαβρώνει το ίδιο το κύρος του αθλητισμού, μετατρέποντάς τον από πεδίο ειρήνης σε πεδίο υποκρισίας.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι ο εβραϊκός λαός υπέφερε τα πάνδεινα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αλληλεγγύη της ανθρωπότητας, που συνεχίστηκε για δεκαετίες, στηρίχθηκε σε αυτήν ακριβώς την τραγική μνήμη. Και όμως, σήμερα, η χώρα που γεννήθηκε μέσα από τα ερείπια της θηριωδίας, φαίνεται να υιοθετεί πρακτικές που θυμίζουν τον δήμιό της. Η αντίφαση αυτή δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητη την παγκόσμια κοινή γνώμη. Δεν είναι δυνατόν η μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος να χρησιμοποιείται ως ασπίδα για την ατιμωρησία πράξεων που γεννούν νέα θύματα, νέα δράματα, νέους ξεριζωμένους.

Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή η FIFA η UEFA και οι υπόλοιπες ομοσπονδίες οφείλουν να αναλογιστούν τον ρόλο τους. Αν ο αθλητισμός είναι πραγματικά χώρος ειρήνης, τότε η αδικία δεν έχει θέση μέσα του. Ο αποκλεισμός της Ρωσίας αποδείχθηκε πως ήταν μια κίνηση με καθαρά πολιτικά κριτήρια. Γιατί, λοιπόν, να μη ληφθούν ανάλογα μέτρα και για το Ισραήλ, ώστε να σταλεί το μήνυμα ότι ο αθλητισμός δεν ανέχεται βία και εγκλήματα, όποιος κι αν τα διαπράττει; Η στάση αυτή δεν θα τιμωρούσε τον απλό Ισραηλινό πολίτη, αλλά θα ασκούσε πίεση στην ηγεσία, όπως ακριβώς έγινε και με τη Μόσχα.
Ο αθλητισμός, αν θέλει να διατηρήσει την ηθική του υπόσταση, δεν μπορεί να είναι επιλεκτικά ευαίσθητος. Ή θα σταθεί στο ύψος των αρχών του και θα αποτελέσει πραγματικό μοχλό ειρήνης, ή θα καταντήσει φερέφωνο των ισχυρών. Οι λαοί διψούν για δικαιοσύνη και ισότητα. Και αν οι ομοσπονδίες κλείνουν τα μάτια, τότε προδίδουν όχι μόνο το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και την ίδια την ανθρωπότητα.

Υ.Γ. Χθες, σύμφωνα με τους Times of Israel, αναμενόταν να κριθεί η συμμετοχή του Ισραήλ και της Μακάμπι Τελ Αβίβ στις ευρωπαϊκές, εθνικές και διασυλλογικές διοργανώσεις. Με ψηφοφορία θα αποφασιζόταν αν θα υπάρξει ισραηλινή εκπροσώπηση στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις καθώς και, κατά συνέπεια, στο παγκόσμιο κύπελλο του 2026.