Κινδυνεύει το Κυπριακό από το χαλλούμι! Το είπε, λίγο-πολύ, ο κατοχικός ηγέτης, Ερσίν Τατάρ, στη διάρκεια της συνάντησης του περασμένου Σαββάτου, στη Νέα Υόρκη, με τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Αντόνιο Γκουτέρες και τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη. Αναζήτησε, βρήκε και πρόβαλε διάφορους ισχυρισμούς ο εγκάθετος της Άγκυρας, για να προκαλέσει ένταση και να συντηρήσει τα εμπόδια, που προβάλλει η κατοχική πλευρά στο Κυπριακό.
Και μεταξύ άλλων, που ανέφερε, ήταν και το χαλλούμι. Διαμαρτυρήθηκε επειδή, όπως είπε ενώπιον του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, η Ιορδανία δεν δέχεται εισαγωγές, που δεν προέρχονται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Και τούτο, εξήγησε, γίνεται με παρέμβαση της Λευκωσίας. Και έγινε θέμα στη συνάντηση της Νέας Υόρκης! Διαμαρτυρήθηκε, επίσης, ο κατοχικός ηγέτης, Ερσίν Τατάρ, μεταξύ άλλων, για τις συλλήψεις σφετεριστών. Τι ήθελε να αναδείξει; Ότι η Λευκωσία «κυνηγά» τους Τουρκοκύπριους και δεν… θέλει λύση. Τι λύση θέλει, όμως, η κατοχική πλευρά; Εκείνη τη λύση, που θα νομιμοποιεί την παρανομία, γι’ αυτό και εγείρει αυτά τα ζητήματα. Εκείνη, που θα νομιμοποιεί τα αποτελέσματα της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής. Αυτή είναι η λογική της τουρκικής πλευράς. Συζητούν στη βάση των τετελεσμένων που επιβάλλουν, διά της ισχύος και του χρόνου, και θεωρούν τούτο «λογικό» και… δίκαιο.
Κι αυτό γίνεται επειδή «στραβά» ξεκίνησαν οι συζητήσεις μετά την τουρκική εισβολή, αγνοώντας τη δραματική και βίαιη ανατροπή των δεδομένων. Έγινε εισβολή, αλλά οι συζητήσεις συνεχίσθηκαν στη βάση του δικοινοτικού διαλόγου, όπως γινόταν και πριν τον Ιούλιο του 1974. Βγήκε ως διά μαγείας από την εξίσωση η κατοχική Τουρκία και όλα τα ζητήματα συζητούνταν μεταξύ Κληρίδη και Ντενκτάς. Όπως και πριν την εισβολή. Και ήταν σαφές πως ο Ντενκτάς δεν έπαιζε κανένα ρόλο, απλά παρίστατο στις συναντήσεις και συζητούσε, αλλά δεν είχε την εξουσία να αποφασίζει. Όταν, για παράδειγμα, ο Κληρίδης του πρότεινε να επανέλθει η τουρκοκυπριακή κοινότητα στους θεσμούς του κράτους, όπως το 1960, ζήτησε χρόνο, πήγε με ελικόπτερο στην Τουρκία και επανήλθε με αρνητική απάντηση. Είχε πει πως δεν μπορούσε από μόνος του να αποφασίσει. Όλοι το ήξεραν, αλλά συνέχιζαν να επενδύουν σε μια αδιέξοδη διαδικασία.
Και δεν είναι μόνο η ιστορία, που επιβεβαιώνει πώς πορευθήκαμε λάθος. Είναι και οι λογικές που διέπουν πολιτικές, που κατά καιρούς υιοθετούνται. Τώρα ο εγκάθετος της Τουρκίας στα κατεχόμενα είναι ο Ερσίν Τατάρ, τον οποίον στην Άγκυρα θεωρούν άτσαλο, αλλά… καλό! Κάνει τη δουλειά τους. Στις ελεύθερες περιοχές αναμένουν με τη αγωνία το αποτέλεσμα στην παράνομη ψηφοφορία για την επιλογή νέου εγκάθετου. Με βάση τη λογική των αιθεροβαμόνων, εάν επιλεγεί ο Τουφάν Ερχιουρμάν, θα βάλει στη θέση του τον Ερντογάν, θα τοποθετήσει στο ράφι την πολιτική για λύση δυο κρατών και θα συζητήσει κυπριακή λύση! Και που ήταν ο Ταλάτ ή ο Ακιντζί, ανεξαρτήτως τι ήθελαν, πίστευαν, αυτοί αποφάσιζαν στα μεγάλα; Αν ναι γιατί δεν λύθηκε το Κυπριακό; Φταίει ο Χριστόφιας επειδή έχασε ο Ταλάτ και επιλέγηκε ο Έρογλου; Φταίει ο Αναστασιάδης που η Άγκυρα απομάκρυνε τον Ακιντζί για να τοποθετήσει τον Τατάρ;
Από τη συνάντηση της Νέας Υόρκης, του περασμένου Σαββάτου, δεν αναμενόταν καμία έκπληξη. Αναμενόταν ξέσπασμα Τατάρ. Και μουρμουρητά, σε βαθμό που ενόχλησε και τον Γενικό Γραμματέα. Το φερέφωνο της Άγκυρας δεν άντεξε και ήγειρε και το… χαλλούμι, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω, η προηγούμενη Κυβέρνηση το είχε καταστήσει μέρος των συζητήσεων του Κυπριακού.
Όταν το έθεσε, ο Τατάρ σκεφτόταν προφανώς και τους παραγωγούς στα κατεχόμενα, πλην όμως το θέμα αφορούσε τη μεγάλη εικόνα: Η παρανομία να γίνει μέρος της λύσης! Ή πιο ωμά, να καταστήσει την παρανομία τη λύση του Κυπριακού.
