Όταν ο Μπαράκ Ομπάμα έμαθε ότι η Νορβηγική Επιτροπή αποφάσισε να το απονείμει το Βραβείο Νόμπελ το 2009, βγήκε στο προαύλιο του Λευκού Οίκου και έκανε ανακοίνωσε το γεγονός στο έθνος. Πολύ ταπεινά. Μεταξύ άλλων, είπε:
«Είμαι έκπληκτος και βαθιά συγκινημένος από την απόφαση της Επιτροπής Νόμπελ. Επιτρέψτε μου να είμαι σαφής: δεν βλέπω την βράβευση ως αναγνώριση των δικών μου επιτευγμάτων, αλλά μάλλον ως επιβεβαίωση της αμερικανικής ηγεσίας για λογαριασμό των φιλοδοξιών που έχουν οι άνθρωποι σε όλα τα έθνη.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν αισθάνομαι ότι αξίζω να βρίσκομαι στην παρέα τόσων πολλών μετασχηματιστικών προσωπικοτήτων που έχουν τιμηθεί με αυτό το βραβείο. Άνδρες και γυναίκες που με έχουν εμπνεύσει και εμπνέουν ολόκληρο τον κόσμο μέσα από τον μεγαλύτερο στόχο τους, για την Ειρήνη.»
Πάμε τώρα στον άλλον! Τον τωρινό. Που, ακόμα και πριν από την κατάπαυση του πυρός στην Γάζα (και ναι, σίγουρα έπαιξε θετικό ρόλο σε αυτό), έλεγε ανοικτά ότι «ελπίζω να μου δώσουν το Νόμπελ».
Η ενδεδειγμένη απάντηση σε αυτόν τον … οίστρο, έρχεται από τον φίλο, πολιτικό αναλυτή Στράτο Φαναρά, πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας δημοσκοπήσεων Metron Analysis. Γράφει στο facebook:
«Δεν έχω γνώμη, προφανώς, για το ποια/ποιος θα έπρεπε να πάρει το ένα ή το άλλο Νόμπελ. Δεν ξέρω καν αν στοιχειοθετείται κάπως και πώς, ποιος είναι ο καλύτερος που προσέφερε για την Ειρήνη στον κόσμο.
Όμως ξέρω πως ένας που αυτοπροτείνεται και λέει δημοσίως πως “πρέπει να το πάρω εγώ”, δεν κάνει ούτε για να κερδίσει κατά τύχη το φλουρί της βασιλόπιττας!…».
Από την άλλη πλευρά, ένας άθλιος προβοκάτορας που ελλοχεύει πάντα εντός μου, με απειλεί «μη τυχόν καημένε μου να λύσει ο Νίκος Χριστοδουλίδης το Κυπριακό, που δεν τον έχεις ικανό, και να δούμε τότε πού θα κρυφτείς».
Μωρέ ας το λύσει, κι αν θέλει να γίνω λούστρος του. Να του γυαλίζω κάθε μέρα, ή και δύο φορές την ημέρα τα παπούτσια του, να του κλαδεύω το γενάκι, και να ασκήσω και όση επιρροή δεν έχω στην επιτροπή των Νόμπελ, για να τον βραβεύσουν. Όχι όμως, με τους στυλοβάτες της κυβέρνησής του. Είπαμε: όλα έχουν ένα όριο!
Σαν τα χιόνια! Ο εκτοπισμένος πρώην Πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσσαντ, στον οποίο έχει χορηγηθεί πολιτικό άσυλο από την Ρωσία, ζει πλέον εκεί με την οικογένειά του, κάνει ατέλειωτες βόλτες στην Μόσχα, και ξοδεύει πολλές ώρες παίζοντας βιντεοπαιχνίδια, σύμφωνα με ανταπόκριση από εκεί της γερμανικής εφημερίδας Zeit.
Ένα βιβλίο που με έχει απορροφήσει αυτόν τον καιρό, είναι ένα καλαίσθητο hardback από τις εκδόσεις Phaidon, έχει τίτλο «Η Τέχνη είναι η Υψηλόιτερη Μορφή Ελπίδας», και περιέχει πάρα πολλά γνωμικά από ανθρώπους της Τέχνης. Ένα μικρό δείγμα:
«Η Τέχνη ήταν ανέκαθεν η σχεδία στην οποία ανεβαίνουμε για να σώσουμε την διανοητική υγεία μας» – Dorothea Tanning (1910-2012), Αμερικανίδα ζωγράφος, λιθογράφος, γλύπτρια, συγγραφέας και ποιήτρια. Τα πρώτα της έργα είχαν έντονη επιρροή από τον σουρεαλισμό.
> Το έργο της που επιλέγω σήμερα ως εικονογράφηση της στήλης, είναι αυτό που βλέπετε και έχει τίτλο Birthday, Γεννέθλια. Γύρεψα τον συνειρμό, αλλά απέτυχα. Είναι και αυτό μια από τις … επώδυνες χαρές της Τέχνης!
