Να, λοιπόν, μια πρωτοβουλία που επικροτώ ενθουσιωδώς, και χειροκροτώ κανονικά με τα χέρια, όχι με αυτά τα ψηφιακά emoji’s που μου έχουν σπάσει τα νεύρα (ΣΗΜ: Αν μπορείτε, βάλτε εδώ το σχετικό emoji).
Φέρει το έξυπνο λογότυπο HANDSOME και συμπληρώνεται από το logo «Write-Think-Create». Δημιουργός της είναι ο Νικόλας Γαλανόπουλος, 50 ετών, γενικός διευθυντής των εταιρειών Total Retail και Pop Up Stores.
Το HANDSOME, λέει, ότι γεννήθηκε από αγάπη για την χειρόγραφη έκφραση. Συγκεκριμένα, «για εκείνες τις στιγμές που κρατάμε σημειώσεις, για τις στιγμές που συγκεντρωνόμαστε και αφήνουμε τις σκέψεις μας να ζωντανέψουν πάνω σε ένα χαρτί, με μολύβι ή στυλό. Σε μια εποχή που όλα γίνονται ψηφιακά», συνεχίζει, «η γραφή με το χέρι παραμένει πηγή έμπνευσης, δημιουργικότητας και προσωπικής σύνδεσης».
Προχθές, Τρίτη, στο Θέατρο «Άτρακτος» στην Αθήνα, απολαύσαμε μια συζήτηση με τίτλο «Η εμπειρία και η βιωματική σχέση με την γραφή», με συντονιστή τον φίλο μου δημοσιογράφο Μάκη Προβατά, και με πολύ ωραία πάνελ ομιλητών: Ρένος Χαραλαμπίδης (ηθοποιός/ σεναριογράφος/ ραδιοφωνικός παραγωγός), Στέφανος Ξενάκης (συγγραφέας), Μαργαρίτα Μυτιλιναίου (ραδιοφωνική παραγωγός και διευθύντρια των μουσικών ραδιοφώνων της ΕΡΤ), Μίνως Μάτσας (συνθέτης) και Δήμητρα Δασκαλάκη (γενική διευθύντρια Οργανωσιακής Ανάπτυξης & Επικοινωνίας).
> Γίνονται ωραία πράγματα στην Αθήνα.
> Το πιο ωραίο απ’ όλα, που σίγουρα δεν είναι «πράγμα», είναι ότι μετά από 20 χρόνια μπορούμε να βλέπουμε τον Παρθενώνα μας χωρίς σκαλωσιές!
> Ένας καλός φίλος, ο Θεόδωρος Βασιλάκης, ιδρυτής της Aegean και, πάνω απ’ όλα (για μένα), συμπαίκτης στο αγαπημένο μας γκολφ, που, δυστυχώς, έφυγε τον Μάιο του 2018 σε ηλικία μόλις 78 ετών, μου είπε μια μέρα και δεν το ξεχνώ ποτέ: «Μερικές φορές, όταν βρεθώ στο κέντρο της Αθήνας για κάποιο ραντεβού, ξεκλέβω λίγο χρόνο και περπατάω στους δρόμους της. Όποτε δε, σηκώνω το βλέμμα μου και βλέπω τον Παρθενώνα, σταματώ και κάνω τον σταυρό μου».
Στα 99 του χρόνια –ο Θεός να τον έχει καλά, μας έχει προσφέρει τόσα πολλά, κυρίως τα 9 συναρπαστικά του ντοκιμαντέρ για τον κόσμο μας, την φύση, το περιβάλλον, τα ζώα– ο σερ Ντέιβιντ Ατένμπορο συνεχίζει να είναι ενεργός. Δεν κάθεται φρόνιμα – ευτυχώς. Πρόσφατα, ανάρτησε στα social media την φωτογραφία που βλέπετε από πρόσφατο ταξίδι του στην Αυστραλία, όπου και ακόμα με φόντο την περίφημη Όπερα του Σύδνεϋ, πέρασε το κοινωνικό μήνυμά του, με το οποίο ο γράφων συμφωνεί απολύτως: «Δεν θέλω τρένα χωρίς προσωπικό. Δεν θέλω να παραγγέλνω φαγητό μόνο μέσω App! Δεν θέλω σουπερμάρκετς χωρίς ταμίες! Όσο βολικό μπορεί να φαίνεται το ΑΙ (Τεχνητή Νοημοσύνη), εγώ δεν θέλω μια Ζωή χωρίς ανθρώπινη σύνδεση!».
PERSONA GRATA Τζο Μπάιντεν, 82 ετών, 46ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, που διανύει τώρα δύσκολες στιγμές, καθώς διαγνώστηκε ότι έχει καρκίνο του προστάτη, που, δυστυχώς, έχει κάνει μετάσταση στα οστά. Το παλεύει όμως, στωικά και με θάρρος. Ήταν, επίσης, από τους πρώτους που έσπευσαν να συγχαρούν τον Ντόναλντ Τραμπ για την «μεγάλη επιτυχία» του για τον τερματισμό του πολέμου στη Γάζα και την επιστροφή όλων των ομήρων, ζωντανών και πεθαμένων. Εάν θυμηθεί κάποιος όσα χυδαία του έχει «σύρει» ο Πρόεδρος Τραμπ, τα «συγχαρητήρια» του έχουν ιδιαίτερο ηθικό βάρος.
Περί Τέχνης. Από ένα βιβλίο που, με έχει απορροφήσει αυτόν τον καιρό, είναι ένα καλαίσθητο, με σκληρό εξώφυλλο, από τις εκδόσεις Phaidon, με τίτλο «Η Τέχνη είναι η Υψηλότερη Μορφή Ελπίδας», και περιέχει πάρα πολλά γνωμικά από ανθρώπους της Τέχνης. Ένα ακόμα μικρό δείγμα, που λέω να καθιερώσω για λίγο καιρό – για όσο, δηλαδή, βλέπω στα e-mail και άλλα μηνύματα που λαμβάνω, ότι υπάρχει ενδιαφέρον:
«Δεν πιστεύω στην τέχνη που δεν είναι το ψυχαναγκαστικό αποτέλεσμα της παρόρμησης της ανθρωπότητας να ανοίξει την καρδιά της» – Edvard Munch (1863-1944), Νορβηγός ζωγράφος. Το εικονιζόμενο έργο του «Η Κραυγή»,του 1893 έχει γίνει μια από τις πιο εμβληματικές και αναγνωρισμένες εικόνες σε όλη τη δυτική τέχνη. Η παιδική του ηλικία επισκιάστηκε από ασθένειες, πένθος και τον φόβο της κληρονομιάς μιας ψυχικής πάθησης που ήταν κληρονομική στην οικογένεια.
