Ίσως και να είμαι από τα λίγα άτομα που έχουν βιώσει τον ηλικιακό ρατσισμό και από τις δυο πλευρές: νεαρή ηλικία και πιο μεγάλη ηλικία.
Γίνονται εξαγγελίες και λέγονται μεγάλα λόγια που καταδικάζουν τον ηλικιακό ρατσισμό, που «ζει και βασιλεύει», ειδικά στα μεγάλης ηλικίας άτομα.
Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι δεν προτίθεμαι να διεκδικήσω οποιονδήποτε αξίωμα (π.χ. βουλευτής). Στην προηγούμενη βουλευτική αναμέτρηση μού προτάθηκε να υποβάλω υποψηφιότητα και αρνήθηκα. Ίσως και να μην έχω προσόντα πολιτικού: δεν λέω ψέματα, δεν υπόσχομαι χωρίς να υλοποιώ, δεν προσγελώ σε κάποιον και αμέσως μετά του βάζω πισώπλατα το μαχαίρι (ναι, έχω συγκεκριμένο άτομο υπόψη μου) κ.ά.
Η ηλικία μετά τη συνταξιοδότηση έχει και τα καλά της διότι μέχρι τότε έχεις εκπληρώσει τις υποχρεώσεις σου (παιδιά, δουλειά κ.τ.λ.) οπότε μπορείς να ασχοληθείς με ότι στερήθηκες σε πιο νεαρή ηλικία. Δεν αγχώνεσαι για τον ηλίθιο προϊστάμενο που επειδή δεν του έκαμες τα ρουσφέτια που σου ζήτησε (προφορικά πάντα) σε έχει στήσει στον τοίχο. Ούτε νιώθεις υποχρέωση (που δεν ένιωσες ποτέ) να δικαιολογήσεις στον κάθε πολιτικάντη τις ενέργειες σου.
Επανέρχομαι στον ηλικιακό ρατσισμό.
Μόλις έφτασε η ηλικία να εγγραφώ στην Α Δημοτικού, η μ. μητέρα μου αποφάσισε ότι, αφού ήξερα να γράφω και να διαβάζω, παρακολουθώντας τις μεγαλύτερες αδελφές μου, έπρεπε να γραφτώ στη Β Δημοτικού. Γνήσια Κύπρια μάνα θα είχε κάτι να παινευτεί στις φίλες της. Υπέβαλε το αίτημά της στο σχολείο, το οποίο απαίτησε να εξετάσει το κοριτσάκι. Με παίρνει λοιπόν από το χέρι και ανεβαίνουμε τα σκαλιά του Δημοτικού Φανερωμένης. Ακόμα θυμούμαι την εντύπωση που μου έκανε η πελώρια, στα μάτια μου, πρόσοψη του σχολείου. Εκεί με έβαλε να καθίσω σε ένα ξύλινο καναπέ έξω από την αίθουσα δασκάλων σε αναμονή της εξέτασης και αναχώρησε για ψώνια. Τρομοκρατημένη όπως ήμουν κατάφερα να περάσω τις εξετάσεις και φοίτησα στη Β Δημοτικού.
Τα χρόνια κύλησαν μέχρι τη Ε τάξη Γυμνασίου πρακτικού (Β Λυκείου σήμερα). Εκεί λήφθηκε η απόφαση ότι θα σπούδαζα στην Αγγλία ακολουθώντας τις αδελφές μου. Θα χρειαζόμουν να παρακαθήσω τις εισαγωγικές εξετάσεις (G.C.E.). Οικονομικές δυσκολίες της οικογένειας δεν μου επέτρεπαν διετή φοίτηση (6η και 7η) σε αγγλικό σχολείο. Μου υποσχέθηκαν μόνο ένα χρόνο φοίτησης και μου δήλωσαν ότι θα μπορούσα να σπουδάσω μόνο αν μετά εξασφάλιζα υποτροφία. Κι εδώ πάλι έπρεπε να παρακαθήσω εξετάσεις πριν φοιτήσω στην 7η τάξη. Για να μην πολυλογώ πέρασα τις εξετάσεις, μπήκα στην 7η τάξη, πήρα υποτροφία, σπούδασα. Ήμουν η μικρότερη φοιτήτρια του πανεπιστημίου σε όλες τις σχολές.
Αποτέλεσμα, σε ηλικία 20 ετών, είχα επιστρέψει και ήμουν ήδη διορισμένη σε ιδιωτικό 7τάξιο σχολείο. Μετά από 5 χρόνια στα ιδιωτικά, που αναγνωρίστηκαν στην πορεία, διορίστηκα στα δημόσια.
Εδώ, αρχίζει ο ηλικιακός ρατσισμός.
Κάθε φορά που διεκδικούσα προαγωγή δημιουργούνταν σχόλια. Θυμάμαι όταν στα 40 μου (είχα ήδη 20 έτη υπηρεσίας), έκαμα αίτηση για προαγωγή, όταν με φώναξε ο γυμνασιάρχης μου, που θα με αξιολογούσε, στο γραφείο του. Από την έκφραση του αντιλήφθηκα ότι επρόκειτο για παρατήρηση. Με έντονο ύφος μου είπε ότι δεν έπρεπε να υποβάλω αίτηση διότι είμαι πολύ νεαρή και διότι έχει πολύ μεγαλύτερους μου που περιμένουν. Μου ζήτησε να αποσύρω και ασφαλώς δεν απέσυρα. Ανάλογη μεταχείριση είχα σε όλα τα στάδια της σταδιοδρομίας μου, άσχετα αν είχα τα πιο πολλά έτη υπηρεσίας και τα πιο πολλά προσόντα.
Με τη συνταξιοδότηση αντιστράφηκαν τα πράματα. Μπορεί ένας συνταξιούχος να μην έχει βλέψεις για θέσεις αλλά δεν παύει να πληγώνεται όταν δεν του ζητείται καν η γνώμη. Όταν ξαφνικά καθίσταται περίπου αόρατος και θεωρείται ικανός μόνο για τα μετόπισθεν, όταν ακούει πολιτικούς να διατυμπανίζουν «να μπουν νέοι άνθρωποι» που αποτελεί από μόνο του ηλικιακό ρατσισμό. Λάθος, το σωστό θα ήταν «να μπουν ΑΞΙΟΙ άνθρωποι» και αυτό ανεξαρτήτως ηλικίας.
Δεν είναι όλοι οι ηλικιωμένοι άνθρωποι που έχουν άνοια όπως και δεν είναι όλοι οι νέοι άνθρωποι που λένε βλακείες. Ένας καλός μου φίλος, ο Γιώργος Χατζηκωστής, αξιόλογος βραβευμένος φιλόλογος 89 χρόνων, εκδίδει αυτή τη στιγμή το 61ο βιβλίο του. Διαθέτει διαύγεια πνεύματος και τρομερή μνήμη.
Υπάρχουν πολλοί ηλικιωμένοι που όχι μόνο δεν είναι πίσω από την εποχή τους, αλλά έχουν κάνει βίωμά τους τη δια βίου μάθηση. Τι πιο ωραίο το «πάντρεμα» του παλιού με το νέο.
Ας ληφθεί υπόψη η πιο ισχυρή χώρα του πλανήτη έχει για πρόεδρο τον 79χρονο Donald Trump. Μέχρι τελευταία πρόεδρος της Βουλής των ΗΠΑ ήταν η 85χρονη Nancy Pelosi. Ο άνθρωπος που έκαμε τη μεγαλύτερη ζημιά στη Βυζαντινή αυτοκρατορία υπήρξε ο 97χρονος τότε δόγης της Βενετίας, Δάνδολος (Enrico Dandolo, 1107 – 1205) που συνέβαλε στην πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης (12/4/1204). Με πρόσχημα την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων και κατόπιν πρόσκλησης του έκπτωτου πρίγκιπα Αλέξιου Άγγελου, έπεισε τους σταυροφόρους, που τους συνόδευε, να στρατοπεδεύσουν έξω από τα τείχη της Πόλης την οποία τελικά κατέλαβαν. Ακολούθησε σκληρή λεηλασία, ο Δάνδολο έστειλε πολλά λάφυρα στη Βενετία ανάμεσα στα οποία τα τέσσερα άλογα που διακοσμούν σήμερα τον Καθεδρικό ναό του Αγίου Μάρκου. Η Βυζαντινή αυτοκρατορία δεν μπόρεσε ποτέ μετά να επανακάμψει στην παλιά της δόξα, με αποτέλεσμα να πέσει στα χέρια των Οθωμανών (29/5/1453).
Επομένως, περισσότερος σεβασμός στην τρίτη ηλικία, διότι «εκεί που ήσουν ήμουνα και εκεί που είμαι θάρθεις».
