28η Οκτωβρίου σήμερα που γράφω. Συνήθως πήγαινα στην παρέλαση. Τρελαινόμουν για παρελάσεις. Κρατούσα και τη σημαιούλα μου. Πλέον, όχι. Μεγάλωσα. Δεν φορώ τιράντες και γυαλιά όπως ο φίλος μου. Αλλά, όπως έλεγε «κι όλο φοβάμαι τ’ αύριο».
Είμαστ’ ακόμα επηρεασμένοι από τον θάνατο του Διονύση Σαββόπουλου. Όσοι τουλάχιστον αισθανθήκαμε την απώλεια, ευγνώμονες για όσα μας έδωσε.
Δεν θα επικρίνω ποτέ εκείνους που δεν πήγανε στην κηδεία του. Επικρίνω όμως εκείνους που προσπαθούν να εξηγήσουν γιατί δεν πήγαν!
Ευτυχώς, η αλλήθωρη νεολαία, η τσογλανοπαρέα που μονίμως κάνει κριτική, ακόμα και τώρα που έχει μεγαλώσει σάμπως, δεν μπορεί να τον χειρουργήσει πιά. Ούτε καν να τον πιάσει στο στόμα της.
Ο μουσικοσυνθέτης φίλος μου, Δημήτρης Οικονομάκης, μου ενεχυρίασε αυτές τις πολύτιμες σκέψεις του για τον Σαββόπουλο και την αέναη διαδρομή του. Νομίζω ότι αξίζουν χρυσάφι.
«Με αναφορές σε δημοτικά και λαϊκά μοτίβα, στη αμερικάνικη ροκ πρωτοπορία, στην αφηγηματική μπαλάντα του Dylan και του Brassens, στα ρεμπέτικα και στην Αθηναϊκή καντάδα, στον Τσιτσάνη και τον Χατζιδάκι.
Και δημιουργεί καινούργια μουσικά τοπία, διαρκώς μεταβαλλόμενα.
Με συνθέσεις εξαιρετικής ευφυίας, απρόσμενες, πότε άγριες και πότε γεμάτες από ένα αξεπέραστο μελωδικό λυρισμό. Είδα την Άννα, Τοπίο μυστικό, Πρωινό, Θάλασσα μικρή.
Πάντα με περίτεχνες, συχνά πολύπλοκες, αρμονίες, μελωδικές διαδρομές κι ενορχηστρώσεις που τις έκανε να φαίνονται απλές και τις έβαζε στο στόμα και στην καρδιά όλων.
Με τη σφραγίδα “χαίρω πολύ, Σαββόπουλος”.
Και μιας και ανέφερα τον Dylan… οι επιπόλαιοι (είμαι ευγενής) που μπέρδεψαν τον κομματικό πατριωτισμό με την καλλιτεχνική αποτίμηση, τόλμησαν να χλευάσουν τον εκλιπόντα ως αντιγραφέα…
Χα… εμπνεύστηκε, δανείστηκε και διασκεύασε… στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση.
Ο Μότσαρτ και οι Stones να δείτε…
Αλλά όλα αυτά μετατράπηκαν σε κάτι εντελώς καινούργιο, προσωπικό.
Και για να πούμε την αλήθεια, ο “μουσικός” Σαββόπουλος ήταν πολύ πιο μπροστά από τον “μουσικό” Dylan. Πιο ανήσυχος, τολμηρός, πρωτοπόρος.
Στηρίχθηκε σε εξαιρετικούς μουσικούς που συνδιαμόρφωναν το αποτέλεσμα.
Λαμπιτσκι, Γερμανός, Στρατηγός, Καλατζόπουλος, Λάντσιας κι άλλοι εκλεκτοί.
Είναι ύψιστη τέχνη να διαλέγεις, να αξιοποιείς και κυρίως να οδηγείς τους συνεργάτες σου στο δικό σου μονοπάτι…
Παραπονιέται ότι η μουσική του υποτιμήθηκε…
Έ, ας μην έγραφε τόσο καλούς στίχους κι αυτός…».
Ανάρτηση της Ημέρας
Από τον Ευάγγελο Γεωργακόπουλο, φυσιοθεραπευτή – ψυχοθεραπευτή – τραυματιοθεραπευτή CRM. Στο Facebook.
«Αν σήμερα έλεγα τα τελευταία μου λόγια στην κόρη μου θα ήταν:
Να μην συνηθίσεις την ασχήμια
Να μην αρκείσαι στα ανείπωτα τα δικά σου ή του άλλου
Να μην καταπίνεις τον θυμό σου
Να μην πνίγεις τον αυθορμητισμό σου
Να μην συμβιβάζεσαι
Να μην σκύβεις το κεφάλι
Να μην συμπορεύεσαι με τον ωχαδερφισμό
Να μην διαπραγματεύεσαι τις αξίες σου
Να μην προσπαθήσεις να πείσεις για αυτό που είσαι , απλά να είσαι
Να αγαπάς και να αγαπιέσαι ισότιμα
Να κάνεις τέχνη τη ζωή σου με πινέλα την καρδιά και την ψυχή σου !
Και μια πινελιά Τέχνης, «την υψηλότερη μορφή ελπίδας», όπως τιτλοφορείται ένα πολύτιμο βιβλίο μου με αποφθέγματα από τους καλύτερους. Σήμερα από τον Αμερικανό ζωγράφο Μαρκ Ρόθκο, 1903-1970, «μέσα» σε έναν πίνακά του, που έλεγε ότι: «Οι άνθρωποι που δακρύζουν μπροστά από ένα έργο μου, υπόκεινται εκείνη τη στιγμή στην ίδια θρησκευτική εμπειρία που βίωνα και εγώ όταν το ζωγράφιζα».
