Αν κάποιος θέλει να αντιληφθεί το πόσο απίστευτες μπορεί να είναι oι αλλαγές στη διεθνή πολιτική, δεν έχει παρά να δει το πιο πρόσφατο παράδειγμα, σημερινό για την ακρίβεια. Το βίντεο με τον Πρόεδρο της Συρίας Άχμεντ αλ Σάρα να παίζει μπάσκετ με στρατηγό της CENTCOM, της Κεντρικής Διοίκησης του Αμερικανικού Στρατού και άλλους στρατιωτικούς.
Στην Ουάσινγκτον μάλιστα.
Μιλάμε για αυτούς, με την έννοια του ρόλου βέβαια όχι απαραίτητα των προσώπων, οι οποίοι από το 2013 κυνηγούσαν τον «Αρχιτρομοκράτη», κατά το επίσημο αμερικανικό λεκτικό, Μοχάμαντ Αλ Τζολάνι (μετέπειτα Άχμεντ αλ Σάρα) προσφέροντας (από το 2017) αμοιβή 10 εκατομμυρίων δολαρίων για τον εντοπισμό του.
Η ανατροπή του Άσαντ ή καλύτερα η στροφή συμμόρφωσης του Αλ Σάρα, μαζί με όλα τα υπόλοιπα έφερε και… εξοικονομήσεις στον προϋπολογισμό των ΗΠΑ αφού ο αρχιτρομοκράτης έγινε σημαντικός σύμμαχος της Ουάσινγκτον στην περιοχή.
Αν και κανείς δεν τον λέει ακόμα έτσι.
Ο άλλοτε «αρχιτρομοκράτης» είναι μάλιστα ο πρώτος Σύρος Πρόεδρος στην Ιστορία ο οποίος επισκέπτεται επίσημα τις ΗΠΑ.
Όσο σουρεάλ και εάν μοιάζει αυτό όλο, λοιπόν, άλλο τόσο απολύτως λογικό είναι στις μέρες μας. Καμία σταθερότητα στη Μέση Ανατολή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μια σταθερή υπό τις οποίες συνθήκες Συρία και κανείς άλλος δεν μπορεί να κρατήσει τη Συρία σταθερή από έναν άνθρωπο ο οποίος δεν έχει καμία αναστολή να επιτρέψει σε ομάδες που τον υποστηρίζουν να προβούν σε σφαγές εκεί όπου αμφισβητείται η εξουσία του.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, οι μουσουλμανικές χώρες απλά δεν μπορούν να κυβερνηθούν με δημοκρατικά συστήματα, οι δε αραβικές μουσουλμανικές ακόμα λιγότερο. Ενδεικτικό είναι πως καμία από τις 51 μουσουλμανικές χώρες του πλανήτη (χώρες με 50+ % μουσουλμάνους) δεν θεωρείται Πλήρης Δημοκρατία με βάση τον Δείκτη Δημοκρατίας (Democracy Index).
Επεξηγηματικά, ο Δείκτης, το πιο αξιόπιστο μέσο διεθνώς, κινείται με βαθμολογία από το 1 μέχρι το 10: 8 – 10 Πλήρης Δημοκρατία (μόνο 24 χώρες στον κόσμο ανάμεσά τους και η Κύπρος), 6 – 7.99 Ελαττωματική Δημοκρατία, 4 – 5.99 Υβριδικό Καθεστώς και 1-3.99 Αυταρχικό Καθεστώς.
Εάν μιλάμε δε για τους Άραβες, από τα 22 αραβικά κράτη, μόνο ο Λίβανος και το Ιράκ… πλησιάζουν την Ελαττωματική Δημοκρατία. Στα υπόλοιπα τα τέσσερα είναι Υβριδικά και τα 16 Αυταρχικά. Τα λαμπρά, με τρόπο ευφημιστικό και βάλε, μυαλά τα οποία επινόησαν τη διαβόητη Αραβική Άνοιξη, αυτή τη φάρσα η οποία προκάλεσε απείρως περισσότερα προβλήματα στη Μέση Ανατολή κανείς δεν μπορεί σήμερα να πει τι έπιναν. Ευτυχώς όμως δεν έδιναν τόσο πολύ όσο φαινόταν τότε σε άλλους.
Πίσω στον αλ Σάρα, οι ΗΠΑ ετοιμάζονται να κάνουν τη Συρία το νέο επίκεντρο της ισχύος τους (το δεύτερο, μετά το Ισραήλ) στην περιοχή. Η γεωγραφική θέση της Συρίας είναι κρισιμότατη για όποιον θέλει να ελέγξει τη Μέση Ανατολή. Ο Τραμπ δε και την κεντρική Ασία.
Παρά τις διαψεύσεις της Δαμασκού, η Ουάσινγκτον είναι βέβαιο ότι θα πάρει το στρατιωτικό αεροδρόμιο – βάση της Μέζε έξω από τη συριακή πρωτεύουσα, στο οποίο επί της ουσίας θα μπορεί να διατηρεί μικρή παρουσία και να ελέγχει το συριακό έδαφος. Κάτι που ικανοποιεί πρωτίστως το Ισραήλ και τους Δρούζους, διατηρεί τον ρόλο των Κούρδων και μέσω αυτών των ΗΠΑ στην πλούσια σε φυσικούς πόρους βορειοανατολική Συρία, θέτει σε εφαρμογή το σχέδιο για ολοκληρωτική εξάλειψη του ISIS και της Αλ Κάιντα και επιβίωση του καθεστώτος Αλ Σάρα από απειλές, οριοθετεί και πρακτικά το περιθώριο κινήσεων της Άγκυρας αλλού και, τέλος, ανοίγει το δρόμο για την ένταξη της Συρίας στις Συμφωνίες του Αβραάμ και για ειρήνη με το Ισραήλ, ενδεχομένως μαζί με τη Σαουδική Αραβία η οποία επίσης λειτουργεί ως χορηγός και προστάτης της Δαμασκού.
Η ανοικοδόμηση της Συρίας η οποία θα στοιχίσει όπως εκτιμάται περί τα 216 δισεκατομμύρια δολάρια – κι αυτό η πρώτη εκτίμηση – θα φέρει σταθερότητα στη χώρα μετά από δεκαετίες τυραννικής κλεπτοκρατίας και έπειτα από την καταστροφή του Εμφυλίου. Και αυτή βεβαίως και συγκαταλέγεται στα πέντε βασικά θέματα που θα συζητήσει, εντός ή εκτός εισαγωγικών, ο αλ Σάρα στο Λευκό Οίκο αύριο, όπου θα τύχει εγκάρδιας υποδοχής.
Έτυχε ήδη γενικώς στην Ουάσινγκτον για να ακριβολογούμε.
Σίγουρα θα είχε ενδιαφέρον να φανταστεί κάποιος τι θα πάθαινε ο Οσάμα Μπιν Λάντεν εάν ζούσε ακόμα σε κάποια κρυψώνα και δεν τον είχαν, τελικά, φάει τα ψάρια στη βόρεια Αραβική Θάλασσα.
