Ακόμα και να παρακολουθούσαμε σε απευθείας μετάδοση τα τεκταινόμενα στο Γκραν Μοντανά, μάλλον, στο τέλος ο καθένας μας θα είχε την άποψη που είχε ήδη σχηματίσει για το ποιος φέρει την ευθύνη, τι έπρεπε να δεχτούμε και τι να απορρίψουμε όπως έγραψε η στήλη στις 16 Νοεμβρίου του 2021 με αφορμή παρόμοιες, με τη σημερινή, συζητήσεις.
Το τι ακριβώς διαμείφθηκε σε εκείνη, την κρίσιμη για το κυπριακό σύνοδο, δύσκολα θα το μάθουμε. Ξέρουμε όμως πως αυτό που δεν έγινε είναι η επίλυση του κυπριακού. Παρά τη γενική ευφορία που επικρατούσε τότε και παρά το ότι, όπως είχε λεχθεί, τα δύο μέρη έφτασαν πολύ κοντά σε μια συμφωνία, αυτό δεν επιτεύχθηκε. Είναι το μόνο βέβαιο, το μόνο στο οποίο μπορούμε να συμφωνήσουμε, άλλοι επικροτώντας τη μη αποδοχή της όποιας πρότασης και άλλοι επικρίνοντας.
Από τότε, οκτώ χρόνια τώρα, αιωρείται διαρκώς μια συζήτηση για το ποιος έχει την ευθύνη για το ναυάγιο. Η συζήτηση αυτή ενδεχομένως να μην προέκυψε από κάποιο συγκεκριμένο ψίθυρο, αλλά από προκατάληψη προς τις προθέσεις και την ανυποληψία στην οποία είχε περιέλθει ο επικεφαλής της διαπραγματευτικής μας αντιπροσωπείας, ο πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης.
Για αρκετό κόσμο είναι βέβαιο πως μια ελίτ, τα συμφέροντα της οποίας αντιπροσώπευε ο Νίκος Αναστασιάδης, δεν ευνοούσε και δεν ευνοεί μια λύση, γιατί δεν είναι διατεθειμένη να ρισκάρει την θέση της και να μοιραστεί την πίτα της οικονομίας.
Έχοντας λοιπόν ως αφετηρία την άποψη αυτή, η ευθύνη για το ναυάγιο επιρρίφθηκε από πολλούς στον Νίκο Αναστασιάδη. Ο οποίος αντιδρώντας στα όσα του καταλογίζονταν, δήλωνε «θα με κρίνει η ιστορία, όπως και όσους διαστρεβλώνουν την αλήθεια και τα ιστορικά γεγονότα υποσκάπτοντας το κύρος του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας».
Οκτώ χρόνια μετά, με το κυπριακό να έχει περιέλθει σε στασιμότητα ενώ η κατεχόμενη γη μας αλλοιώνεται καθημερινά, όπως και ο πληθυσμός της, με τη λύση δύο κρατών να είναι πλέον στο επίκεντρο των συζητήσεων, γυρνάμε πίσω για να βρούμε, όχι τι ακριβώς έγινε στο τραπέζι των συνομιλιών -ή τι θα γίνει από δω και μπρος- αλλά πως καλλιεργήθηκε η εντύπωση πως είναι η δική μας πλευρά που έχει την ευθύνη. Ποιος είπε τι.
Στην πραγματικότητα όμως, ακόμα και να ειπώθηκαν τα όσα καταλογίζονται στον Χρήστο Στυλιανίδη, προφανώς η εικόνα που δημιουργήθηκε δεν οφείλεται σε αυτόν. Ευθύς αμέσως μετά τη διακοπή των συνομιλιών, η ευθύνη, δικαίως ή αδίκως, επιρρίφθηκε στον Αναστασιάδη. Γιατί; Γιατί δεν μπορούσε πλέον να πείσει για όσα έλεγε: Για το κούρεμα, για τους φίλους με τα χρυσά διαβατήρια, για τα ταξίδια στις Σεϋχέλλες, για την επιθυμία του για λύση.
