Ήταν θέμα χρόνου να ακούσουμε ξανά από επίσημα χείλη τη διαβεβαίωση ότι «το μαχαίρι θα φθάσει στο κόκκαλο» αλλά ομολογουμένως δεν περιμέναμε ότι η έμπειρη Ζέτα Αιμιλιανίδου θα ήταν τόσο βέβαιη για κάτι που δεν εξαρτάται από την ίδια, μιας και όπως πολύ καλά γνωρίζει, στη χώρα όπου ακόμη συζητούμε για τα αυτονόητα, σπανίως το μαχαίρι καταλήγει στον προορισμό του γιατί ένα αόρατο χέρι αναλαμβάνει τα περαιτέρω.
«Είμαστε αποφασισμένοι να φτάσει “το μαχαίρι στο κόκκαλο”», είπε η υπουργός και χωρίς να αμφισβητούμε τις προθέσεις της, απορούμε από που αντλεί όλη αυτή τη σιγουριά ότι η υπόθεση του μικρού Στυλιανού δεν θα έχει την κατάληξη πολλών άλλων περιπτώσεων κρατικής ανευθυνότητας που φθάνει μέχρι την αναλγησία. Θα ήταν πιο πειστική εάν ο συγκλονισμός της συνοδευόταν από έμπρακτη εκδήλωση ευθιξίας αντί της ενοχλητικά μοδάτης υπεκφυγής ότι «η παραίτηση βρίσκεται στη διάθεση του Προέδρου της Δημοκρατίας». Από πότε η συνείδηση και η ευθιξία αφήνονται στη διάθεση του πολιτικού προϊσταμένου;
Για ποια υποδειγματική τιμωρία μπορούμε να μιλούμε όταν σε πολλές περιπτώσεις το ίδιο το Κράτος αποζημιώνει απλόχερα ορισμένους που αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και δεν σεβάστηκαν ούτε το αξίωμά τους, ούτε τον ζηλευτό τίτλο που τους έδωσε η πατρίδα, ούτε τα γαλόνια τους; Αποχώρηση κατόπιν συμφωνίας για να μην χαθεί το εφάπαξ, η προαγωγή, η προσαύξηση επί της σύνταξης και όλα τα άλλα δικαιώματα και προνόμια, δεν είναι εκδήλωση ευθιξίας αλλά πρόκληση στα αισθήματα ενός αφελούς λαού που καρτερά «μέρα νύχτα να φυσήσει ένας αέρας».
Είναι αμέτρητα τα παραδείγματα αλλά δεν υπάρχει χώρος να απαριθμήσουμε τις περιπτώσεις κατά τις οποίες οι πολίτες κατέβαλαν τα σπασμένα της ανεπάρκειας των ανεύθυνων που βρέθηκαν σε υπεύθυνες θέσεις. Ποιους να πρωτοθυμηθούμε; Πολιτικούς; Aστυνόμους; Στρατηγούς; Κεντρικούς τραπεζίτες; Eισαγγελείς; Δημάρχους; Δημοτικούς συμβούλους; Δημοτικούς γραμματείς; Κοινοτικούς γραμματείς; Γραμματείς και φαρισαίους; Αλήθεια, πού πήγε και χάθηκε τόσο Κράτος και άφησε ένα δεκαπεντάχρονο παιδί στο έλεος του πουθενά; Τι να την κάνουμε την έρευνα; Για να μας πει τι; Ότι έχουμε πρόβλημα; Kαι μετά; Μήπως έγινε κάτι με τα πορίσματα των μέχρι τώρα ερευνών για μια σειρά από σκάνδαλα που έμειναν ατιμώρητα κι ας ακούστηκε και τότε το βαρύγδουπο «το μαχαίρι θα φθάσει στο κόκαλο», που έγινε πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες και εντυπωσιακό τρέιλερ στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων για μερικές μέρες, όσο ακριβώς διαρκεί η οργή των Κυπρίων, πιστών ακολούθων του δόγματος «Απόν φορτώνει πόσσω σου, τάνα του να φορτώσει»;
Πού ήταν η κοινότητα, η τοπική κοινωνία, οι γείτονες, οι συγγενείς, οι φίλοι και οι γνωστοί, όλοι αυτοί που είχαν δει ή έστω είχαν ακούσει για την οικογένεια του μικρού; Για μια ακόμη φορά είμαστε επιμηθείς και τρέχουμε να βρούμε το λάθος όπως γίνεται μετά από κάποιο κακό. Τώρα θυμηθήκαμε πόσους κινδύνους προκαλούμε όταν σταθμεύουμε τα αυτοκίνητά μας στα πεζοδρόμια. Έπρεπε να σκοτωθεί ένας (ακόμη) άνθρωπος για να ασχοληθούμε με τα αυτονόητα. Ύστερα θυμώσαμε αλλά λίγο αργότερα μάς πέρασε. Μέχρι τον επόμενο συγκλονισμό μας με τα συνοδευτικά του: Ένα μαχαίρι, λίγο κόκαλο, μια έρευνα και ούτε μια στάλα ευθιξία.
Φιλgood, τεύχος 239.
