Ο πρόσφατος θάνατος του δικηγόρου Κίκη Ταλαρίδη προκάλεσε ιδιαίτερη θλίψη σε όσους τον γνώριζαν. Ένας από αυτούς είναι και ο υποφαινόμενος. Γνώριζα πολύ καλά τον Κίκη από την εποχή που ήταν Πταισματοδίκης μέχρι και το τέλος της ζωής του. Επρόκειτο για υπόδειγμα έντιμου, μελετηρού και έξυπνου δικηγόρου. Του έλειπε, όμως, κάτι το οποίο με τα κυπριακά δεδομένα σε ανυψώνει αυτομάτως, ανεξαρτήτως της αξίας σου. Του έλειπε η “επωνυμία” με την έννοια που την έχουν αναπτύξει στην Κύπρο. Δηλαδή ένα επίθετο που να προέρχεται από μια παλιά οικογένεια που καθιερώθηκε στον δουλικό Κύπριο, ως προνομιούχο στοιχείο της προέλευσης του κατόχου του. Οι αξίες όμως που είχε, για τις οποίες και πολέμησε ως δικηγόρος, ήταν η απόλυτη ακεραιότητα, η τιμιότητα και η μελέτη. Αυτές οι αξίες ενοχλούν μερικούς “επωνύμους”.
Ο Ταλαρίδης δεν είχε μεγάλο κύκλο, φίλους και συναδέλφους διότι δεν τον ενδιέφερε να είναι δημοφιλής σε δικηγόρους, εκτός της οικογένειας του. Αν ανήκε στον κύκλο “των μεγάλων”, θα προβαλλόταν ο θάνατος του στον Τύπο με επαινετικά για τη ζωή του λόγια και οπωσδήποτε στην τηλεόραση όπου προβάλλουν και επαινούν τον οποιονδήποτε. Το θέμα είναι ότι απεβίωσε ένας άνθρωπος που πρόσφερε στη Δικαιοσύνη με τις ικανότητες και γνώσεις του, με το ήθος και τον επαγγελματισμό του, και άξιζε μιας τιμητικής εκδήλωσης, που όμως δεν είχε. Έμεινε όμως η ανάμνηση του σε όσους τον γνώρισαν. Έμειναν στη μνήμη μας κάποια καλά μιας άλλης εποχής που δεν νομίζω να υπάρξουν ξανά. Όταν χάνονται άνθρωποι σαν τον Κίκη, ισχύει το χιλιοειπωμένο αλλά στην πραγματικότητα στις περισσότερες φορές τυπικό, ότι η Κύπρος θα είναι φτωχότερη.
Εύχομαι στην οικογένεια του ειλικρινή συλλυπητήρια και τη διαβεβαίωση ότι το μέλος τους που απεβίωσε, τίμησε το επάγγελμα, πρόσφερε στη δικαιοσύνη και δεν δίστασε να τα βάλει με τους δυνατούς της εποχής του που επηρέαζαν τη Νομική Υπηρεσία. Εύχομαι ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του.
