Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η διεθνής κοινωνία προσπάθησε να βρει τρόπους να αποφεύγονται οι εγκληματικές πολεμικές πράξεις που έγιναν στον πόλεμο. Δημιούργησαν λοιπόν διάφορους θεσμούς όπως ήταν και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, για να επιλαμβάνονται εγκλήματα πολέμου. Το Δικαστήριο αυτό, ιδρύθηκε την 1η Ιουλίου 2002, κατόπιν πολλών προσπαθειών διάφορων κρατών. Πρόκειται για μόνιμο δικαστικό όργανο, αρμόδιο για την ποινική δίωξη προσώπων για το έγκλημα της γενοκτονίας, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εγκλήματα πολέμου και το έγκλημα της επίθεσης από μέρους κρατών. Η πλειοψηφία των χωρών είναι μέχρι σήμερα μέλη του δικαστηρίου, αλλά δεν έχουν όλοι επικυρώσει τον καταστατικό χάρτη. Η Κίνα και η Ινδία δεν έχουν υπογράψει το καταστατικό, ενώ η Ρωσία παρόλο που το υπέγραψε, δεν το έχει επικυρώσει, ενώ αργότερα ανακοίνωσε ότι αποσύρει ακόμη και την υπογραφή της. Τριάντα πέντε (35) χώρες δεν έχουν επικυρώσει το καταστατικό και τρείς από αυτές το Ισραήλ, το Σουδάν και οι Ηνωμένες Πολιτείες απέσυραν την υπογραφή τους και δεν συμμετέχουν. Ο Κλίντον υπέγραψε το καταστατικό αλλά η κυβέρνηση Μπους, απέσυρε την υπογραφή ώστε να μην μπορούν να διωχθούν ποινικά τα στρατεύματα τους.  Μέχρι σήμερα το δικαστήριο έχει ερευνήσει αλλά, δεν έχει εκδικάσει όλες τις υποθέσεις ενώπιόν του, που είναι συνολικά τέσσερις. Το δικαστήριο αυτό δεν ασκεί ουσιαστικό ρόλο διότι πρέπει να φέρουν ενώπιόν του στρατιώτες ή πρόσωπα που έχουν διαπράξει εγκλήματα πολέμου, πράγμα το οποίο προϋποθέτει μια παγκόσμια στρατιωτική δύναμη η οποία να συλλαμβάνει τους εγκληματίες και να τους μεταφέρει ενώπιον του δικαστηρίου. Αυτό όμως είναι μια ουτοπία. 
Με την απουσία δε των Ηνωμένων Πολιτειών από το δικαστήριο, η παντοδύναμη αυτή χώρα που θα μπορούσε να ενεργήσει για να εκτελεί το έργο του το δικαστηρίου δεν μπορούσε να υπάρξει. Διότι πέραν της απουσίας της δύναμής της στη διεθνή πολεμική δραστηριότητα θα βρούμε οπωσδήποτε χώρες όπως οι ΗΠΑ, ως υπεύθυνη για στρατιωτικές επιχειρήσεις άρα και για περιπτώσεις εγκληματών πολέμου. Παγκοσμίως από την ίδρυση του δικαστηρίου υπήρξαν πολλές στρατιωτικές δραστηριότητες που συνοδεύονταν με εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και ακόμη γενοκτονίες. Δεν ενήργησε όμως το δικαστήριο για την ποινική δίωξη των υπευθύνων, αφού δεν γίνεται καταγγελία και ούτε υπάρχει δυνατότητα σύλληψης τους. Επίσης, πρέπει να ληφθεί υπόψιν ότι οι χώρες που ήταν εμπλεκόμενες στις επιχειρήσεις και τα εγκλήματα δεν ήταν διατεθειμένες να βοηθήσουν στην δίωξη των στρατιωτικών τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι μέχρι σήμερα, είναι ελάχιστες οι υποθέσεις που εξετάστηκαν, χωρίς όμως τελικό αποτέλεσμα σε όλες. 
Νομίζω η τελευταία υπόθεση που εκκρεμούσε στα δικαστήρια ήταν του Αρχηγού της Κονγκολέζικης πολιτοφυλακής (Τόμας Λουμπάνγκα). Η δε τελευταία καταδίκη αφορούσε τον Ζαν Πιερ Μπέμπα ο οποίος όχι μόνο καταδικάστηκε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητάς και εγκλήματα πολέμου αλλά επίσης για προσπάθειες επηρεασμού δεκατεσσάρων (14) μαρτύρων. Όμως, η συνολική μελέτη του δικαστηρίου αποδεικνύει ότι αυτό δημιουργήθηκε απλώς για σκοπούς εντυπώσεων. Φανταστήκατε το δικαστήριο να εκδικάζει υποθέσεις παρανόμων πράξεων πολέμου για πράξεις Αμερικανικών ή Κινέζικων πολεμικών δραστηριοτήτων; Δεν έχει κανένα κύρος και καμία αποτελεσματικότητα. Πρόκειται για ένα κεφάλι χωρίς χέρια. Προστέθηκε σε άλλους διεθνείς θεσμούς που είχαν την ίδια τύχη και το μόνο ρόλο που διαδραματίζει είναι διακοσμητικός. Το δικαστήριο δημιουργήθηκε από κράτη που γνώριζαν ότι δεν θα πετύχει. Από κράτη που υποστηρίζουν με λόγια το Διεθνές Δίκαιο, αλλά δεν είναι διατεθειμένα να το εκτελέσουν διότι θα βρεθούν και εκείνοι πίσω από τα κάγκελα. 
Με λίγα λόγια, το δικαστήριο δημιουργήθηκε μόνο για να ικανοποιήσουν εκείνους τους αφελείς που πιστεύουν, αν είναι δυνατόν, ότι θα επικρατήσει ο νόμος και η τάξη μέσω ενός φανταστικού δικαστηρίου. Έτσι λειτουργεί η Διεθνής κοινωνία. Μπορείτε να δείτε και άλλα παραδείγματα, αρχίζοντας από την αδυναμία του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και φτάνοντας στην κατάντια του Συμβουλίου της Ευρώπης που δεν μπορεί να εκτελέσει τις αποφάσεις του. Το ερώτημα είναι, έτσι πρέπει να μείνουν τα πράγματα; Πιστεύω ότι, όλα τα κράτη, όσο αδύναμα και αν είναι, ορισμένα θα πρέπει να χρησιμοποιούν αυτούς τους φανταστικούς θεσμούς για να εκθέτουν την αδυναμία τους, αλλά συγχρόνως θα πρέπει να προσπαθούν να θέτουν ενώπιον των ευθυνών τους τους αρμόδιους, διαμαρτυρόμενοι συνεχώς για την αναποτελεσματικότητά τους. Η ουσία είναι ότι, κάθε σπουδαίο δημιούργημα του ανθρώπου για να πετύχει χρειάζεται στήριξη από μία αποτελεσματική εξουσία. Αυτό ισχύει και για την καθημερινή ζωή.