Η Κύπρος δεν παρέχει ασφάλεια στους πολίτες της.
Κάθε κανονική χώρα θα έκανε το μάξιμουμ όχι το μίνιμουμ. Και όμως κανένας δεν διαμαρτύρεται. Κανένας! Ούτε αυτή η συντεχνία των δασκάλων που κάθε Σεπτέμβριο κάτι θυμάται και θορυβεί, ούτε η ΠΑΣΥΔΥ που παραλύει κυβερνήσεις ούτε η ΣΕΚ και η ΠΕΟ που τες απασχολούν πολλά και μικρά αλλά ουδέποτε η μεγάλη εικόνα.
Ούτε τα κόμματα! Που έπρεπε. Που θα έπρεπε η ασφάλεια της χώρας μας να ήταν η ύψιστη προτεραιότητα. Η έγνοια τους από το πρωί μέχρι το βράδυ. Η καλοπέραση όμως της μικρής μας πατρίδας στο μυαλό τους όχι η επιβίωση της. Ας είμαστε ειλικρινείς. Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα. Κυβερνήτες και κυβερνώμενοι σε μία συμμαχία ενοχής γι’ αυτό και ανομολόγητη. Οι ψήφοι δίδονται, δεν κερδίζονται πλέον, με αντίδωρο τα εύκολα. Η πατρίδα στην κατάσταση που βρίσκεται μετά την καταστροφή του ’74 δύσκολες λύσεις θέλει που απαιτούν κόπο, προσπάθεια και ιδρώτα. Αυτά έμαθαν ψηφοφόροι και ψηφιζόμενοι να μην τα αποζητούν. Να ζουν χωρίς αυτά. Να τα αποφεύγουν και ως που πάει. Ξέρουν ότι αν προχωρήσουν οι Τούρκοι κανείς δεν θα τους σταματήσει. Ούτε η Ευρώπη ούτε η Ελλάδα ούτε ο λαός θα πολεμήσει. Είναι μία άρρωστη κατάσταση και η γιατρειά είναι μακριά όπως έγραψε κάποτε ο Γ. Θεοτοκάς. Αυτή η παραίτηση μας οδήγησε σε αδράνεια σχεδόν παράλυση. Μας παρασέρνουν στην καταστροφή μας εκούσια ωσάν να είμαστε ναρκωμένοι, ζόμπι, απαθείς παρατηρητές των ίδιων των εαυτών μας. Living dead. Πού θα σταματήσει αυτό; Διότι να σταματήσει πρέπει!
Ο λαός δεν έχει πλέον άλλοθι. Αρκετό καιρό, μισό αιώνα βολεύτηκε στην θανάσιμο ησυχία του, μη παραπονούμενος για την κατώτερη ηγεσία που οι απαιτήσεις μιας κατεχόμενης πατρίδας απαιτούσαν άλλο επίπεδο. Το κυπριακό δεν λύεται με παρακάλια προς την Τουρκία ούτε με τις θέσεις Αβέρωφ να της τα δώσουμε όλα ακόμα και αυτά που δεν ζήτησε. Αυτά μας κληροδότησε η πέραν των 3000 ετών παρουσία μας στο τόπο μας; Γιατί θυσιάστηκαν εκείνοι όλους αυτούς τους αιώνες και δεν συμφώνησαν την κατοχή τους με τον κατακτητή τους; Νομίζετε εκείνοι δεν είχαν «λογικούς», «ρεαλιστές» και «νούσιμους»; Πρόθυμους να εξευμενίσουν τους επιδρομείς; Νομίζετε μόνο εμείς έχουμε; Εμείς είμαστε πιο έξυπνοι τους που παθιάσαμε να μην κάνουμε αυτά που έκαναν εκείνοι έστω και αν πέτυχαν να κρατήσουν Ελληνικό το νησί; Τόσο αβάσταχτο φορτίο είναι η δόξα που μας κληροδότησαν που βαλθήκαμε να την ακυρώσουμε; Τελικά δεν μας αξίζει η κληρονομιά μας, η ελληνικότητα μας; Μας αξίζει που είμαστε Έλληνες όταν άλλοι αισθάνονται Έλληνες και ας δεν γεννήθηκαν εδώ;
Πως όμως εξηγούνται οι Μάτσηδες, οι Αυξεντίου, οι Ροτσίδιες, οι λεβέντες της Λαπάτσας του ’74; Το τέλος τους, απόδειξη η ρίζα του Γένους δεν ξηράθηκε στην Κύπρο και ας πασχίζουν μικρoηγέτες να μας πείσουν ότι πέθανε. Η Φύτρα είναι ζωντανή και γεννά Έλληνες. Αυτή είναι η ελπίδα μας! Κάποτε ο λαός θα ξυπνήσει και θα απαιτήσει ασφάλεια και ελευθερία από τους ηγέτες του, διαφορετικά θα τους κάνει πέρα όπως ο άνεμος τα φύλλα και τίποτα δεν θα θυμίζει την παρουσία τους.
