Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, ο μνήμες του ολέθρου του 1974 επιστρέφουν πιο δυνατές, πιο συγκλονιστικές, πιο εφιαλτικές.
Ψηλαφούμε με το μυαλό και τη ψυχή μας τις στιγμές του πολεμικού ολέθρου της «αναδίπλωσης» των δυνάμεών μας και της εγκατάλειψης της γης των προγόνων μας.
Μετροφυλλούμε τις σελίδες της ιστορικής διαδρομής μας από την προσφυγιά και την ταπείνωση του 1974 μέχρι των ημερών μας.
Βήμα με βήμα το Κυπριακό μας πρόβλημα οδηγήθηκε προς τον γκρεμό, όπως είναι ο χαρακτηριστικός τίτλος της επίκαιρης εκπομπής του Σίγμα.
Κάτω από την πίεση της τουρκικής αδιαλλαξίας και έχοντας ως κληρονομικά βαρίδια «το κεκτημένο των συνομιλιών», όπως σχεδόν με αυταρέσκεια το ονομάζουμε, συρθήκαμε γονυπετείς στα σημερινά αδιέξοδα για να διαπραγματευόμαστε την ίδια την ύπαρξή μας, το ίδιο το μέλλον των παιδιών και των εγγονιών μας.
Προσαρμοστήκαμε με απίστευτη αφέλεια προς τα τετελεσμένα της εισβολής και της κατοχής και ξεπουλήσαμε την ατομική και συλλογική μας αξιοπρέπεια σε τιμή ευκαιρίας.
Διασχίζουμε με θράσος τα οδοφράγματα της ντροπής για να διασκεδάσουμε στις κατεχόμενες πόλεις και τα χωριά μας, προσποιούμενοι τάχατες πως πηγαίνουμε για να μην τα ξεχάσουμε, ενώ οι πιο λιπόψυχοι ή απελπισμένοι ξεπουλούν στον κατακτητή τις κατεχόμενες περιουσίες τους έναντι πινακίου φακής.
Στον πολιτικό και δημόσιο διάλογο αναμασούμε τετριμμένα επιχειρήματα για να δικαιολογούμε τα λάθη, τις παραλείψεις και τις αδυναμίες μας και για να δίνουμε άλλοθι στις συνειδήσεις μας.
Δεν κατορθώσαμε ούτε μια στιγμή να ενωθούμε σε ένα κοινό στόχο και κάτω από μια κοινή πορεία και το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν η πολιτική μας επικράτηση και η αύξηση των κομματικών μας ποσοστών και του πολιτικού μας κέρδους.
Συρθήκαμε, άλλοι εκόντες και άλλοι άκοντες, σε άγονους και παραπλανητικούς διαλόγους δεκαετιών τους οποίους έστησε με μαεστρία η δόλια και αποτελεσματική τουρκική στρατηγική και πολιτική, με τη δική μας συνενοχή και την ανοχή της διεθνούς κοινότητας.
Τα πρώτα σημεία της οριστικής διαίρεσης της Πατρίδας μας και της αποδοχής των δεδομένων της ημικατοχής παρουσιάστηκαν με τη διάνοιξη των οδοφραγμάτων το 2003 κατά την οποία ο πανούργος κατοχικός ηγέτης Ραούφ Ντενκτάς μας έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο.
Η φιλοσοφία αυτής της ιδέας ήταν η έμπρακτη αναγνώριση του κατοχικού μορφώματος και η συνεπαγόμενη εφαρμογή του τουρκικού αφηγήματος ότι οι δύο «λαοί» μπορούν να ζήσουν πλάϊ – πλάϊ.
Μετατρέψαμε το άνοιγμα των οδοφραγμάτων σε πυλώνα της πολιτικής μας με το ψευδεπίγραφο και παραπλανητικό σύνθημα της δήθεν επανένωσης του λαού και της Πατρίδας μας, εθελοτυφλώντας ότι η πολιτική αυτή στην ουσία εμπεδώνει και μονιμοποιεί – αν όχι και νομιμοποιεί – την ιδέα της δημιουργίας δύο κρατών, το ένα νόμιμο και το άλλο όχι ακόμα νόμιμο κατά τον ευρωβουλευτή Φειδία Παναγιώτου.
Στριμωχτήκαμε λοιπόν σ’ αυτό το μισό κομμάτι της Πατρίδας μας που μας άφησαν ελεύθερο οι Τούρκοι κατακτητές και επιδοθήκαμε στην οικονομική μας …ανασυγκρότηση.
Χτίσαμε πύργους και πολυτελείς επαύλεις και τα πουλήσαμε ή εκχωρήσαμε έναντι αδρής αμοιβής σε όποιους άκουσαν το ντελάλι μας.
Παραδώσαμε τις πόλεις και τα χωριά μας στους Ρώσους, τους Ισραηλινούς, τους Λιβανέζους, τους Ιρανούς και Ιρακινούς, ακόμα και στους διαβόλους που έρριξαν άφθονο χρήμα για να εξασφαλίσουν την επιβίωση και την πρόσβαση τους σε μια άλλη Πατρίδα, ένα χώρο που θα μπορούν εύκολα να διαμένουν και να δραστηριοποιούνται ανενόχλητοι.
Εκχωρήσαμε την οικονομία μας σε ξένους παίκτες και λειτουργούμε τις επιχειρήσεις μας με πληθώρα αλλοδαπών εργαζομένων, ενώ ασκούμε την δυνατότητα μας να μιλούμε στην Αγγλική γλώσσα ή σε μιξοβάρβαρα Ελληνικά για να συνεννοούμαστε.
Υποθηκεύσαμε τις αρχές και τις αξίες μας στο κυνήγι του πλουτισμού και αφήσαμε τους θεσμούς να καταρρέουν ο ένας μετά τον άλλο, αφού η προσοχή και το ενδιαφέρον μας ήταν στραμμένα σχεδόν μονίμως στην ευμάρεια και την εύκολη ζωή.
Αυτός λοιπόν είναι ο τραγικός απολογισμός της μεταπολεμικής μας Ιστορίας.
Όταν κοπάσει ο απόηχος των επετειακών συνθημάτων και των εποχιακών διακηρύξεων μας, θα επανέλθουμε πάλι στην καθημερινότητά μας. Για να προσαρμοστούμε στις νέες πραγματικότητες όπως διακηρύττει από πρωίας μέχρι νυκτός ο άτεγκτος κατοχικός ηγέτης και τα αφεντικά του, του βαθέως τουρκικού κράτους.
Και κατά που γράφει ο μεγάλος μας Ποιητής Κυριάκος Χαραλαμπίδης «…αν ο λαός μας δεν μπορεί ν’ αντλήσει απ’ τα δεινά του, τότε του δόθηκε άδικα μια τέτοια τραγωδία».
Aς αντλήσουμε λοιπόν από τα δεινά της τραγωδίας μας και ας ανασυντάξουμε όσες δυνάμεις μας έχουν απομείνει, να συστρατευθούμε με ενότητα, σύμπνοια και αποφασιστικότητα για να δώσουμε όλοι μαζί- λαός και ηγεσία- τον αγώνα τον καλό, τον αγώνα της σωτηρίας, της εθνικής μας επιβίωσης και της κοινωνικής μας προκοπής.
*Αντιπρόεδρος του ΚΥ.ΚΕ.Μ.
