Για όσους έχουμε περιουσία στα κατεχόμενα, το 1974 δεν είναι παρελθόν. Είναι μια ανοιχτή πληγή που δεν έκλεισε ποτέ. Είναι τα σπίτια που μείνανε άδεια. Είναι τα χωράφια που δεν καλλιεργήσαμε, οι αυλές που δεν μεγαλώσαμε τα παιδιά μας, οι περιουσίες που δεν μπορέσαμε να διαχειριστούμε, να κληροδοτήσουμε, να αξιοποιήσουμε. Πενήντα ένα χρόνια μετά, η απώλεια χρήσης δεν είναι απλώς υλική. Είναι βαθιά ανθρώπινη.
Η πρόταση νόμου για τη σύσταση Εθνικού Ταμείου Απώλειας Χρήσης δεν λύνει όλα τα προβλήματα. Δεν επιστρέφει τις περιουσίες, ούτε επουλώνει πλήρως την αδικία. Όμως, για πρώτη φορά, η Κυπριακή Δημοκρατία στέκεται έμπρακτα στο πλευρό μας και λέει: «Αναγνωρίζω την απώλειά σου. Αναλαμβάνω ένα μέρος της ευθύνης. Σου δίνω φωνή, σου δίνω δικαίωμα και αξιοπρέπεια μπροστά στον κίνδυνο της εξαθλίωσης».
Η πρόταση αυτή εργάζεται για τη Δικαιοσύνη. Όχι για προνόμια, όχι για διακρίσεις. Στοχεύει να αναγνωρίσει ισότιμα το δικαίωμα κάθε εκτοπισμένου ιδιοκτήτη να έχει λόγο για τη γη του. Και είναι σημαντικό να τονιστεί ξεκάθαρα: Κανένας άλλος πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν θα επιβαρυνθεί. Ούτε φορολογικά, ούτε άμεσα ή έμμεσα. Το Ταμείο θα λειτουργεί σταδιακά, με συγκεκριμένα κριτήρια και στοχευμένους πόρους, χωρίς να επηρεάζει τα ευρύτερα κοινωνικά ή δημοσιονομικά ισοζύγια.
Σε προσωπικό επίπεδο, αυτή η ψήφιση σημαίνει πολλά. Σημαίνει ότι το κράτος μας βλέπει. Ότι δεν είμαστε στατιστικά σε έναν φάκελο ή αριθμοί σε μια απογραφή. Σημαίνει ότι τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα μπορούν να μιλούν για τη γη των προγόνων τους με αξιοπρέπεια, όχι με παράπονο.
Δεν ζητούμε θαύματα. Ζητούμε μια αρχή. Ζητούμε το αυτονόητο: Να μας αναγνωρίσει το κράτος όχι μόνο ως πρόσφυγες, αλλά και ως ιδιοκτήτες. Η ψήφιση του Ταμείου είναι ένα βήμα προς τη δικαίωση. Και σε αυτό το βήμα, κανείς δεν πρέπει να λείπει.
- Αντιπρόεδρος ΔΗΣΥ, βουλευτής Αμμοχώστου
