Σε πρόσφατο άρθρο μου για τον διαχρονικό Θουκυδίδη, εξηγούσα πως η σύγχρονη αθηναϊκή ελίτ εξουσίας επιδεικτικά περιφρονεί οδηγώντας το Έθνος σε απανωτές «ήττες» και κατέληγα με την φράση του Περικλή: «Περισσότερο φοβάμαι τα ιδικά μας σφάλματα παρά τα σχέδια των εχθρών.» Δεν ανέμενα να επιβεβαιωθώ τόσο σύντομα, με επίκεντρο τις δημόσιες αναφορές για την ηλεκτρική διασύνδεση στην Ανατ. Μεσόγειο.
Πρόκειται για ευρωπαϊκό έργο (όχι ελλαδοκυπριακό) με σκοπό να συνδέσει ενεργειακά την Ανατ. Μεσόγειο με την Ευρώπη και έτσι να τερματιστεί η ενεργειακή απομόνωση της Κύπρου, με δυνατότητα μείωσης του κόστους ενέργειας. Κατόπιν αυστηρής αξιολόγησης του ως οικονομικά βιώσιμου, εγκρίθηκε από το 2013 ως έργο κοινού ενδιαφέροντος (PCI) της ΕΕ, με το μεγαλύτερο ποσό για τέτοια έργα (657 συν 100 εκατομμύρια). Κάποιοι δώσαμε μάχη στο παρασκήνιο για να παραμείνει στον κατάλογο, όταν άλλοι επεδίωκαν να το αφαιρέσουν με πρόφαση την Πράσινη Συμφωνία (Green Deal). Η χρηματοδότηση και πολιτική στήριξη της ΕΕ, συνεπάγεται ότι το έργο βρίσκεται ευθυγραμμισμένο με το ευρωπαϊκό και διεθνές Δίκαιο κι ιδιαίτερα με την θαλάσσια δικαιοδοσία των κρατών. Ωστόσο, η τεράστια πρόσθετη αξία του έργου αφορά γεωπολιτικούς και πανεθνικούς λόγους, που δεν συνυπολογίζονται σε οποιαδήποτε τεχνική μελέτη.
Απέναντι στην ευρωπαϊκή και διεθνή νομιμότητα και στήριξη, η Τουρκία αντιδρούσε για να ακυρώσει το έργο και έκτοτε ο τουρκικός επεκτατισμός ονομάστηκε «γεωπολιτικό ρίσκο». Κι έτσι, ο …ευφάνταστος ΥΠΕΞ κ. Γεραπετρίτης με τις ευλογίες του Πρωθυπουργού, αποφάσισαν να μεταφέρουν τις τουρκικές παρανομίες από το ευρωπαϊκό πλαίσιο στο διμερές επίπεδο. Όταν η Τουρκία το 2019, παρενέβη με το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο ακρωτηριάζοντας παράνομα τα κυριαρχικά δικαιώματα κρατών όπως Ελλάδας και Κύπρου, η Σύνοδος Κορυφής των 27 κρατών-μελών ομόφωνα καταδίκασε ως νομικά άκυρο το Μνημόνιο και αντίθετο με το Διεθνές Δίκαιο. Έκτοτε, η Τουρκία συνέχισε να παρεμβαίνει με στρατιωτική παρουσία, αλλά η Αθήνα συνέχισε την ευφάνταστη πολιτική της με «Διακήρυξη Φιλίας» με το θηρίο… Κι όταν η Τουρκία κάθε φορά διέκοπτε τις εργασίες του έργου με έντονη στρατιωτική παρουσία, η αντίδραση της Ελληνικής Κυβέρνησης περιοριζόταν στον διμερή .. διάλογο. Μάλιστα, τον περασμένο Ιούνιο, αρκέστηκε σε μια … υπενθύμιση της αναφοράς του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου το 2019!
Τις προάλλες, η Ευρ. Επιτροπή και η Ύπατη Εκπρόσωπος της ΕΕ επανέλαβαν την στήριξη τους στο έργο και την ολοκλήρωσή του. Οι δηλώσεις Υπουργού στην Κύπρο ότι ο ίδιος θεωρεί το έργο ως μη βιώσιμο είναι δική του άποψη που δεν ανατρέπει την σαφή κι επαναλαμβανόμενη θέση της Ευρ. Επιτροπής ότι το έργο είναι οικονομικά βιώσιμο, που η Κυπριακή Δημοκρατία οφείλει να έχει ως πυξίδα. Είναι όμως… «περίεργο» που στην Αθήνα έγινε τόσο θόρυβος για αυτό, αλλά «κρύβονται» στο δίλημμα «πόλεμος ή διάλογος με υποχωρήσεις» κάθε φορά που ο τουρκικός επεκτατισμός παρεμβαίνει ακρωτηριάζοντας εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην Ανατ. Μεσόγειο. Κι όπως ο τουρκικός επεκτατισμός μετονομάστηκε «γεωπολιτικό ρίσκο», έτσι κι η εμμονική υποχωρητική ατολμία της αθηναϊκής ελίτ, αλλάζει ονόματα υπό τις πλέον ευνοϊκές συνθήκες. Όμως, ο Ελληνισμός δεν σώζεται έτσι, αλλά απαξιώνεται.
*Ευρωβουλευτής, ΔΗΚΟ – S&D
