Love in the End

Τρεις ιστορίες ανεκπλήρωτου έρωτα αποκτούν στη μεγάλη οθόνη το happy end που ποτέ δεν είχαν. Ένα κορίτσι που φοβάται να αισθανθεί, ερωτεύεται. Ένας άνδρας που λέει ψέματα επειδή δεν τολμάει να εκφράσει αυτά που νιώθει, πρέπει τώρα να πει την αλήθεια . Κι ένα ζευγάρι που κανείς από τους δύο δεν πιστεύει στον έρωτα, δεν μπορούν να ζήσουν μακριά ο ένας από τον άλλο. H ελληνική απόπειρα για rom com με ensemble cast τύπου “Valentine’s Day” (αλλά με νεαρούς, άσημους και φθηνούς ηθοποιούς γιατί έχουμε και κρίση) γεννήθηκε στον μάταιο τούτο κόσμο ως διαφημιστικό σποτ της Lacta που ξεχειλώθηκε σε ταινία μεγάλου μήκους με τρεις διαφορετικές ιστορίες ανεκπλήρωτου έρωτα που όμως -όπως μαρτυρά και ο τίτλος- λυτρώνεται στο φινάλε. Όμως μέχρι να έρθει η πολυπόθητη εκπλήρωση ο θεατής θα πρέπει να υποστεί μερικές από τις πιο ανυπόφορες, νύχια-σε-μαυροπίνακα “ερμηνείες” από το νεανικό πλην όμως ατάλαντο ως επί το πλείστον καστ που παίζουν λες και περνάνε από οντισιόν για την επόμενη “παπακαλιατιάδα” (Λεπτομέρεια: Ούτε ο Χριστόφορος θα τους προσλάμβανε). Οι ιστορίες είναι το λιγότερο νερόβραστες, οι διάλογοι θυμίζουν κάτι που θα έγραφαν από κοινού η Λένα Μαντά, ο Παπακαλιάτης και κάποιο πουλέν του Κωστόπουλου και η σκηνοθεσία πιο flat κι από τον θώρακα της Κλερ Ντέινς. Παρά τις γλυκιές καταβολές της, το “Love in the End” είναι πιο πικρή κι από κουβερτούρα. Μ.Ν.