Έρευνα: Sawa

 

Το ξέρετε όλοι το Sawa: το παλατάκι πίσω από την Πινδάρου, με το καταπληκτικό συριακό φαγητό, τις χορεύτριες της κοιλιάς, τους ναργιλέδες και γενικώς το στυλ «χίλιες και μια νύχτες». Πεθύμησα τρομερά το φαγητό τους, χωρίς τουμπερλέκια όμως, γιατί μου παίζουν αρκετά από δαύτα τα τέκνα από τις 6:00 το πρωί.
 

Έτσι αποφάσισα να διοργανώσω ένα ήσυχο πάρτι στους γευστικούς μου κάλυκες, μεσημεράκι, με μια φίλη, παραγγέλνοντας φυσικά τους φοβερούς τους μεζέδες. Πρώτο δοκιμάσαμε το hummus τους, το οποίο ήταν πολύ καλό, απίστευτα κρεμώδες και αφράτο, σαν μπεζ συννεφάκι, με τη χαρακτηριστική βαθιά γήινη γεύση από την ταχίνι και τα ρεβίθια.

 

 

To mutabbal ήταν κι αυτό κρεμώδες και ολόφρεσκο με έντονη καπνιστή γεύση. Το μίγμα ψητής μελιτζάνας, γιαουρτιού και ταχίνι είναι για μένα πάντα ευπρόσδεκτο, χωρίς όμως να είναι το αγαπημένο μου κομμάτι του όλου μεζέ. Η mouhamarah από την άλλη, ήταν για μένα το διαμάντι ή καλύτερα να πω το ρουμπίνι (μιας και είναι ολοκόκκινη), του όλου μεζέ. Η mouhamarah, δηλαδή κόκκινες πιπεριές αλεσμένες με καρύδια και μελάσα ροδιού, ήταν εξαιρετικά γλυκόξινη και είχε μια πηχτή αμαρτωλή ένταση με πλούσιο χρώμα και υφή. Η patata bill thoun, ήταν μια αλοιφή σχεδόν πανομοιότυπη με τη δική μας σκορδαλιά, σε ελαφρώς πιο λεμονάτη εκδοχή.

 

 

 

Καλή η σκορδαλιά, καλό κι αυτό. Το baba gannouj, με μελιτζάνα, ταχίνι, ντομάτα, μαϊντανό και λεμόνι ήταν υπέροχο, μυρωδάτο, καπνιστό και αυτό σου έδινε άμεσα την αίσθηση ότι ήταν ολόφρεσκο. Τα falafel, οι ρεβιθοκεφτέδες δηλαδή, θεωρώ ότι είναι η Αχίλλειος πτέρνα της ανατολίτικης κουζίνας. Πραγματικά το βρίσκω σχεδόν ακατόρθωτο να πετύχει η σωστή ισορροπία σε αυτό το κεφτεδάκι ώστε να είναι αφράτο και ταυτόχρονα τραγανό και πολύ εύκολα μπορεί να καταλήξει υπερβολικά τραγανό, υπερβολικά σφιχτό ή ακόμη και γλοιώδες. Το συγκεκριμένο, ήταν ακριβώς όπως έπρεπε, το καλύτερο που έφαγα μέχρι τώρα. Το fatayer bill jobne, τυράκι τηγανισμένο σε φύλλο, ήταν νόστιμο με απαλές γεύσεις και υφή, και μου άρεσε ότι το φύλλο δεν ήταν καθόλου λαδερό.

 

 

Η fattoush, μια απλή λεμονάτη σαλάτα με ντομάτες, αγγουράκι και μια οκά σκόρδο, ήταν πολύ εύγευστη, πολύχρωμη και μυρωδάτη, με το σκόρδο να σου γαργαλά τα πάντα, ρουθούνια, γευστικούς κάλυκες, ακόμα και τα μάτια. Η σαλάτα tabbouli, η γνωστή σε όλους ψιλοκομμένη σαλάτα με τον μαϊντανό και το πουργούρι, ήταν πολύ καλή κι αυτή, δροσερότατη με την υπέροχη μυρωδιά του μαϊντανού να σου τρυπά τη μύτη. Είναι ιδιαίτερα ευχάριστο το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές επιλογές στο μενού τους τόσο για χορτοφάγους όσο και vegans, αλλά μιας και εμείς δεν εμπίπτουμε σε αυτή την κατηγορία, τελειώσαμε το γεύμα μας με ανάμικτο κρέας της σχάρας, συγκεκριμένα με συριακό αρνίσιο kofta, αρνίσιο και κοτόπουλο σουβλάκι. Όλα ήταν υπέροχα, πραγματικά, το κοτόπουλο σουβλάκι ήταν μαλακό και καρυκευμένο με ένα μίγμα μπαχαρικών που του ταίριαζαν πολύ. Το αρνίσιο σουβλάκι ήταν νόστιμο αλλά ίσως να το ήθελα πιο τρυφερό.

 

 

 

Το αρνίσιο kofta από την άλλη, ήταν θαυμάσιο, κάθε μπουκιά ήταν μια έκρηξη από αισθησιακά ανατολίτικα μπαχαρικά, που σε ταξιδεύουν σε μια υπαίθρια αγορά με ζεστά χρώματα και μυρωδιές. Στο τέλος μας αποτέλειωσαν με το γλυκό, ένα ανάλαφρο, απαλό σαν μετάξι, μαχαλεμπί, το οποίο ραντίζεις με ροδόνερο από την περίτεχνη μερρέχα που σου φέρνουν. Το συνόδευσα με ένα μικρό, σκοτεινό δυναμίτη, το καφεδάκι τους, παρόμοιο με το δικό μας, αλλά αρωματισμένο με κάρδαμο. Η πικράδα του κάρδαμου, του δίνει μια πολύ ξεχωριστή και ιδιαίτερη νότα και παρόλο που συνήθως δεν προτιμώ τις πικρές γεύσεις, αυτό το απόλαυσα. Απόλαυσα επίσης (εκτός από το καταπληκτικό φαγητό τους εννοείται), τη φιλική και ευγενική εξυπηρέτηση του μαγαζιού.