Δοκιμάσαμε προσεγμένο γκουρμέ street food στο Box-T Sports Bar

Τις προάλλες ο σύζυγος, μου ανακοίνωσε ότι ειδικά για μένα, αποφάσισε όλη η παρέα να πάμε σε ένα καινούριο Sport’s Bar. Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω με αυτό το σχόλιο. «Όχι σοβαρά, άκουσα ότι έχουν καταπληκτική κουζίνα, πάμε να δοκιμάσεις για να γράψεις στη στήλη σου».
 

Και κάπως έτσι με ψιλό-έπεισαν να πάω στο Box-T. Μπαίνοντας μέσα, ομολογώ ότι δεν ήταν αυτό που περίμενα. Παρόλο που ήταν τίγκα στις οθόνες (η αχίλλειος πτέρνα μου στις εξόδους), δεν μου αποσπούσαν την προσοχή, γιατί αν και χαλαρή η ατμόσφαιρα, ήταν ταυτόχρονα πιο κομψή και προσεγμένη από ό,τι θα περίμενες σε τέτοιου είδους μπαράκι. Ξεκινήσαμε το γεύμα μας με σαλάτα ρόκα, με προσούτο, κατσικίσιο τυρί, φιστίκια Αιγίνης και ψητό ροδάκινο. Ήταν γεύσεις οικίες και γνώριμες και ευπρόσδεκτες. Τα ορεκτικά φαίνονταν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα έτσι δώσαμε περισσότερη βάση σε αυτά, ξεκινώντας από το χαλλούμι με κρούστα σερβιρισμένο με σπιτική μαρμελάδα ντομάτας. Το βρήκα νόστιμο, το χαλλουμάκι από μέσα ήταν μαλακό και βουτυρένιο και η κρούστα απαλή και καθόλου λαδερή. Η σπιτική μαρμελάδα ντομάτας μας δίχασε, σε άλλους άρεσε πολύ, την βρήκαν πολύ πρωτότυπη σαν γεύση, εγώ ούσα αιώνια θαυμάστρια του αλμυρού με το φρουτώδες, εκτίμησα την ιδέα, ίσως όμως να προτιμούσα μια μαρμελάδα λιγότερο… περιπετειώδη.

 

Ακολούθησαν τα Bao buns με pulled pork, γλυκόξινη σάλτσα και καραμελωμένα κρεμμύδια. Τα σπιτικά ψωμάκια ήταν πουπουλένια αφράτα και το χοιρινό μαλακό και μυρωδάτο και τώρα που το γράφω και το θυμάμαι, θα το έτρωγα ξανά ευχαρίστως. Οι τραγανές γαρίδες με κρούστα από σουσάμι σερβιρισμένες με αβοκάντο και μαγιονέζα miso ήταν από τα δικά μου αγαπημένα και έσκιζε και εμφανισιακά. Για κυρίως μοιραστήκαμε τα καπνιστά χοιρινά παϊδάκια με σπιτική σάλτσα BBQ και το BoxT Burger με καραμελωμένα κρεμμύδια και μπέικον. Τα παϊδάκια ήταν γλυκά και τρομερά τρυφερά.

 

 

Το burger ήταν καλό, με μυρωδάτο και ελαφρώς γλυκό ψωμάκι και 100% βοδινό κρέας στο μπιφτέκι με μοναδικά επιπρόσθετα το αλάτι και το πιπέρι. Το βρήκα καλό, σωστά ψημένο και ζουμερό, απλά συγκριτικά με τα υπόλοιπα πιάτα δύσκολα θα μπορούσε να μας εντυπωσιάσει. Και κάπου εδώ έφτασε η ώρα του γλυκού της ημέρας (ήταν έκπληξη) και έπαιξε η εξής συζήτηση: ήρθαμε σε sport’s bar αναμένοντας τους συνήθεις ύποπτους για φαγητό και μείναμε όλοι εντυπωσιασμένοι από την όμορφη παρουσίαση, το εξαιρετικά εκτελεσμένο και προσεγμένο γκουρμέ street food το οποίο αν δεν το κατάλαβες μέχρι τώρα, συστήνω ανεπιφύλακτα. Όμως, μη θέλοντας να απογοητευτούμε, αποδεχτήκαμε ότι ένα γλυκό φτιαγμένο σε μια μπιραρία αποκλείεται να κινείται στα ίδια υψηλά επίπεδα με το φαγητό τους. Δηλαδή πόσο μπορούν να μας εντυπωσιάσουν πια οι άνθρωποι; Σε πόσο κόπο να έχει μπει πια η κουζίνα;

 

 

 

Και κάπως έτσι αποφανθήκαμε πως θα μας φέρουν σίγουρα πράγματα, κέικ λάβα. Μη με παρεξηγείτε, νόστιμο είναι το παραδοσιακό (πια) αυτό γλυκό, όμως σίγουρα δεν κερδίζει και δάφνες πρωτοτυπίας. Και πάνω στην κουβέντα, έρχεται και το γλυκό. Το λοιπόν παιδιά, μαντέψτε τι: δεν ήταν λάβα, καθόλου μα καθόλου λάβα. Ήταν ένα αφράτο, ολόφρεσκο cheesecake που έμοιαζε και είχε γεύση σαν μια τεράστια σοκολάτα snickers, με σπιτική καραμέλα, φιστίκια, περικυκλωμένη από ντελικάτες σχεδόν διάφανες πλάκες σοκολάτας. Ήταν όσο κολασμένα καλό ακούγεται, αλλά καλύτερο. Φάγαμε και ένα πολύ, πολύ καλό μιλφέιγ το οποίο αξίζει να παραγγελθεί μόνο του, γιατί δίπλα στη «snickers» το καημενούλι ωχριούσε. Όταν πέρασε η επίδραση του γλυκού υπερπαραγωγή και ξαναδοκίμασα το μιλφέιγ, εντυπωσιάστηκα. Σπάνια με εκπλήσσουν πια οι άνθρωποι ή οι χώροι εστίασης, αυτή εδώ η προσπάθεια όμως, που αποπνέει σεβασμό στον πελάτη και καθαρό, ανεπιτήδευτο κόπο χωρίς αχρείαστους εντυπωσιασμούς, με έχει εκπλήξει, φυσικά, ευχάριστα.

 

Δευτέρα-Παρασκευή 18:00-01:00, Σάββατο-Κυριακή 12:00-01:00.