Tο κομψό wine bar, διαχρονική αξία της πρωτεύουσας, με σταθερούς και φανατικούς θαμώνες, θαυμαστές του ζεστού χώρου, των δημιουργικών τους tapas, καθώς και της τεράστιας ποικιλίας κρασιών σίγουρα δεν χρειάζεται συστάσεις, ούτε από εμένα, ούτε από κανένα. Αλλά μιας και πήγα εκεί πρόσφατα, να μη μοιραστώ την εμπειρία;
Συνήθως όταν ερχόμαστε εδώ με μεγάλη παρέα, παραγγέλνουμε τις πιατέλες με τα τυριά και αλλαντικά, ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι, αλλά αφού βγήκαμε με τον σύζυγο ραντεβουδάκι, είπαμε να δοκιμάσουμε λίγα από τα γνωστά τους μεζεδάκια, άλλως, tapas. Ξεκινήσαμε με τη σαλάτα από σπανάκι, η οποία ήταν νόστιμη και γενναιόδωρη σε μέγεθος. Το γλυκό γήινο παντζάρι με τη βινεγκρέτ από φρέσκο βασιλικό ταίριαζαν πολύ μεταξύ τους και πρόσθεταν μια ευχάριστη αρωματική ένταση. Το κρεμώδες κατσικίσιο τυρί, εκτός από την ευπρόσδεκτη βελουδένια υφή που έδινε στη σαλάτα, έκανε ωραία αντίθεση με τα τραγανά κρουτόνια και καρύδια.
Δοκιμάσαμε και το μαύρο τραγανό ψωμάκι με μελάνι σουπιάς, σάλτσα romesco μαριναρισμένα μανιτάρια και μελιτζάνα με miso, το οποίο με εντυπωσίασε πολύ από την περιγραφή του. Ως συνήθως, όταν κάτι μου κάνει πολλή εντύπωση στα χαρτιά, δεν ανταποκρίνεται και τόσο στην πραγματικότητα. Δεν ήταν κακό, ούτε άσχημα εκτελεσμένο, απεναντίας, φαινόταν να έχει μπει κόπος για την παρασκευή του και η παρουσίαση ήταν κομψή (όπως όλα τα πιάτα τους άλλωστε). Απλά δεν εντόπιζα κάποιες γεύσεις οι οποίες να με τραβήξουν ή να με ικανοποιήσουν ή πολύ απλά, ίσως το πιατάκι αυτό, να μην ήταν του γούστου μου.
Τα ραβιόλια αστακού δε, τα βρήκα πολύ απολαυστικά. Εντόπιζες βαθιά ουμάμι γεύση στη γέμιση, συνοδευμένη με πλούσιες, βουτυρένιες νότες στη σάλτσα. Μου θύμιζε ένα πολύ διακριτικό συνδυασμό ιταλικής και ασιατικής κουζίνας, χωρίς να εντοπίζεται κάποια προσπάθεια για fusion, απλά γευστικά για μένα, το πιάτο αποτελούσε ένα πετυχημένο και αρμονικό γάμο των δύο νόστιμων κόσμων.
Η φοκάτσια με πορτοκαλί κολοκύθα, κολοκυθάκι, ρικότα και μοτσαρέλλα, είχε την αίσθηση μιας αφράτης και τραγανής πιτσούλας καλυμμένης με κρέμα και τυρί, πολύ, μα πολύ τυρί. Για τους φανατικούς τυροφάγους αυτό το πιατάκι σίγουρα θα είναι παράδεισος. Τελευταία μας επιλογή ήταν το φιλέτο μπαρμπούνι, με μαύρη τεμπούρα από μελάνι σουπιάς και πουρέ αρακά με καπνιστό μπέικον. Ήταν μια ενδιαφέρουσα πρόταση, με έντονα θαλασσινές και καπνιστές νότες. Ίσως χρειαζόταν κάποια δροσιά να το εξισορροπήσει, αλλά και έτσι, θεωρώ ότι έχει σίγουρα ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα.
Για γλυκάκι ο ευγενέστατος σερβιτόρος μας σύστησε το γιαούρτι με μούρα, το οποίο θύμιζε μια νόστιμη και δροσερή panna cotta, η οποία στο εσωτερικό της έκρυβε μια γλυκιά έκπληξη: μινιατούρα παντεσπάνι με μούρα. Την επόμενη φορά που θα επισκεφτώ το μπαράκι, θα φροντίσω να πάρω κάποιον συνδυασμό από τα έτοιμα μεζεδάκια τους, ώστε να δοκιμάσω μια μεγαλύτερη ποικιλία από τα ενδιαφέροντα πιατάκια τους. Αυτό που αξίζει σίγουρα να αναφέρω, εκτός από το μενού του φαγητού, είναι το «μενού» με τα κρασιά. Για τους αληθινούς, σκληροπυρηνικούς οινόφιλους, καθώς και αυτούς που δεν σκαμπάζουν από κρασί αλλά το πίνουν και λένε και ένα τραγούδι στο τέλος (κυριολεκτικά και μεταφορικά), αυτός ο τόπος είναι ένας πραγματικός οινο-παράδεισος.
Την πλούσια κάβα (μιλάμε για πάνω από 1000 ετικέτες από όλο τον κόσμο), έχει στήσει και επιμεληθεί ο αναγνωρισμένος παγκόσμια, Sommelier Αντρέας Κυπριανού. Μπορεί κανείς να διαλέξει σπάνια και εκλεκτά κρασιά, είτε για να πιει με την παρέα του τη δεδομένη στιγμή ή για να αγοράσει και προσφέρονται επίσης, πάνω από 50 ετικέτες ανά ποτήρι, κάτι που βρίσκω εξαιρετικά χρήσιμο για κάποιον που δεν επιθυμεί να πιει/δοκιμάσει ολόκληρο μπουκάλι. Την μέρα της επίσκεψής σας ρωτήστε να μάθετε την προσφορά της ημέρας ή «συμβουλευτείτε» τη σελίδα τους στο Facebook.
Δευτέρα-Πέμπτη 10:00-13:00,18:00-01:00, Παρασκευή-Σάββατο 10:00-14:00,18:00-02:00, Κυριακή 18:00-01:00
