Family Going Out: Επίσημο Καλωσόρισμα Καλοκαιριού

Το πρώτο φραπέ ήταν εύκολο, το «κτυπήσαμε» ήδη από τον Μάη. Το κλέφτικο όμως, δεν υπάρχει περίπτωση να το φάμε αν δεν μας επιτρέπει ο καιρός να το απολαύσουμε στην αυλή του «Πρόσφυγα». Έτσι αυτή την εβδομάδα, που έκανε επιτέλους καλό καιρό, μπορέσαμε να αφαιρέσουμε το δεύτερο κομμάτι της λίστας μας, μιας και επισκεφτήκαμε οικογενειακώς την αυλή της δημοφιλούς ταβέρνας. Μεγαλώνοντας στις τριγύρω περιοχές, εδώ έμαθα για πρώτη φορά το κλέφτικο. Επισκεπτόμουν την αυλή τους κάθε καλοκαίρι με τους γονείς μου απολαμβάνοντας το υπέροχα μαλακό και μυρωδάτο κρεατάκι που έλιωνε μέσα στο στόμα μας. Τι πιο φυσικό λοιπόν, για το εναρκτήριο λάκτισμα του καλοκαιριού να φέρνω και εγώ με τη σειρά μου τα παιδιά μου εδώ για να μάθουν τις χαρές του κλέφτικου.

 

 

Το φαγητό του δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ μέχρι τώρα, οι τιμές είναι εξαιρετικά προσιτές και η λιτή ατμόσφαιρα με ταξιδεύει σε άλλες εποχές, όταν ακόμη η λέξη τρέντι δεν υπήρχε καν στο λεξιλόγιο μας. Το περασμένο Σάββατο λοιπόν, εγώ και οι αμετανόητοι μου κρεατοφάγοι, καθαρίσαμε ομαδικώς την πιατέλα του «Πρόσφυγα», έτσι για να μην κουράζονται οι άνθρωποι στη λάντζα. Μετά από αυτό, μας έμεινε μόνο ένα βήμα για να μπορέσουμε να καλωσορίσουμε ολοκληρωτικά το καλοκαίρι: το μαχαλεπί! Και όταν λέω μαχαλεπί δεν λέω από αυτά που μπορείς πια να αγοράσεις από τον φούρνο της γειτονιάς, (παρόλο που είμαι ευγνώμων και γι’ αυτή την επιλογή για τα έκτακτα περιστατικά). Όχι, το μαχαλεπί πρέπει να φαγωθεί ιεροτελεστικά σε κάποιο χώρο που να μυρίζει Κύπρο και που να ακροβατεί μεταξύ Cafe και καφενείου. Έτσι πήγαμε οικογενειακώς στην Κακοπετριά προς αναζήτηση λίγης ροζέ δροσιάς. Φτάνοντας στον προορισμό μας, μας εξέπληξε ευχάριστα το υπέροχο, ζωηρό πράσινο που κοσμούσε κάθε γωνιά του χωριού.

 

 

Νομίζω δεν έχω ξαναδεί την Κακοπετριά τόσο «πλημμυρισμένη» στο πράσινο και οι συνοδευτικές γλυκιές μυρωδιές των λουλουδιών έκαναν τη βόλτα μας μια σκέτη απόλαυση. Καταλήξαμε στο πολύ χαλαρό καφέ «Πλατεία» γιατί ξέρω σίγουρα από προηγούμενες επισκέψεις ότι κάνουν μαχαλεπί και εκτός από αυτό είχε χώρο να τρέξουν και να παίξουν ελεύθερα τα παιδιά. Αφού έπαιξαν, κατόπιν με πρόδωσαν με τον πιο επιδεικτικό τρόπο, όταν αποφάνθηκαν ότι το μαχαλεπί είναι «γιαξ» και ότι θέλουν παγωτό. Η καρδιά μου έγινε σκόνη και θρύψαλα, αλλά τι να κάνουμε η ζωή συνεχίζεται, με παγωτό. Τελειώσαμε την εκδρομή με το «Πάρκο Έλενας» λίγα βήματα παραπέρα από το καφέ, που σαν πάρκο δεν λέει και πολλά, δεν λέει τίποτα μάλλον, αλλά όταν κατεβείς λίγο πιο κάτω επιβραβεύεσαι στο έπακρον. Κάτω από τη γέφυρα λοιπόν, βρίσκεται ένα μικρός καταρράκτης («Πέτρας Ανδρογύνου»), ένα πανέμορφο δροσερό ρυάκι και ασορτί πάπιες. Τα παπούτσια και οι κάλτσες εξαφανίστηκαν στο δευτερόλεπτο αφού περάσαμε τις επόμενες δύο ώρες πλατσουρίζοντας στα (πολύ) δροσερά νερά, απολαμβάνοντας τις συνομιλίες των παιδιών με τις πάπιες και δοξάζοντας τη στιγμή που θυμηθήκαμε να τους φέρουμε μια αλλαξιά ρούχα. Φεύγοντας από το χωριό, θαύμασα ακόμη μια φορά την απίστευτη βλάστηση και πρόσεξα ότι σχεδόν κάθε σπιτικό είχε και το αμπέλι του. Δεν μπορώ να φανταστώ να μένει κανείς σε ένα τέτοιο γαλήνιο περιβάλλον και να έχει ποτέ του άγχος ή νεύρα, τα δικά μας πάντως, σίγουρα εξανεμίστηκαν με αυτή την επίσκεψη, κάτι που με κάνει να σκέφτομαι ότι ο προορισμός αυτός οφείλει να καθιερωθεί και να μπει στο σταθερό μας πρόγραμμα.