Ο Άνταμ και η Ίντεν ζουν σε δύο διαφορετικούς, αντίστροφης βαρύτητας κόσμους, οι οποίοι στέκονται –σαν στερεός ουρανός– ο ένας πάνω στον άλλον. Ο απαγορευμένος παιδικός έρωτάς τους θα διακοπεί βίαια, αλλά λίγα χρόνια μετά θα βρεθούν να δουλεύουν μαζί στην ίδια εταιρεία. Θυμάστε εκείνη τη σκηνή στο “Inception” όπου ερχόταν ο κόσμος καπάκι κι έβλεπες ανάποδους ουρανοξύστες στη θέση του ουρανού; Ε, λοιπόν μοιάζει οι δημιουργοί αυτού του περίεργου κράματος ρομαντικής κομεντί και επιστημονικής φαντασίας να βγήκαν από την αίθουσα όπου παιζόταν το sci -fi έπος του Νόλαν και να αναφώνησαν: “Cool! Ας κάνουμε μια ολόκληρη ταινία μ’ αυτό!”. Έλα όμως που μια σχεδόν δίωρη ταινία χρειάζεται πολλά περισσότερα από ένα ευρηματικό gimmick. Όπως π.χ. σενάριο. Ρυθμό. Και κάτι να σε αγκιστρώσει και να σε κάνει να νοιάζεσαι για τη συνέχεια. Αυτή η φιλόδοξη γαλλο-καναδική συμπαραγωγή μπάζει τον θεατή στο αλλόκοτο σύμπαν της με κάτι ψευδοεπιστημονικές αρλούμπες στην αρχική αφήγηση, τον εντυπωσιάζει στη συνέχεια με το όραμα του παράξενου αυτού διπλού κόσμου (φαντασμαγορικά τα εφέ, υπέροχη η φωτογραφία) και μόλις στήνει το σκηνικό και συστήνει τους ήρωες (αγόρι του υποβαθμισμένου κάτω κόσμου ερωτεύεται κορίτσι του πλούσιου πάνω) χάνει τον μπούσουλα και αναλώνεται στις προσπάθειες του Άνταμ να κάνει την Ίντεν να θυμηθεί (αλήθεια, σας είπα ότι έχει και αμνησία;). Κάθε απόπειρα για πολιτικο-κοινωνικό σχόλιο (οι ταξικές διαφορές των δύο κόσμων, η εκμετάλλευση του κάτω κόσμου από τον πάνω, οι απρόσωποι καπιτάλες, η εταιρία-μπαμπούλας τύπου “Metropolis” κ.ά) είτε γίνεται με τρόπο αφελή και επιφανειακό, είτε ξεχνιέται στη συνέχεια, με αποτέλεσμα να ξεμένεις με ένα ξεθυμασμένο ρομάντζο δύο όχι-και-τόσο ενδιαφέροντων χαρακτήρων. Μ.Ν.
10.45 ΜΜ CAPITAL
ΔΡΑΜΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (Καναδάς – Γαλλία, 2012)
Σκηνοθεσία: Χουάν Ντιέγκο Σολάνας
Παίζουν: Κίρστεν Ντανστ, Τζιμ Στέρτζες, Τίμοθι Σπολ
Διάρκεια: 114’