Απαγωγή – Stolen

Ένας ληστής τραπεζών συλλαμβάνεται από το FBI και καταδικάζεται σε κάθειρξη 8 ετών. Όταν αποφυλακίζεται, έρχεται αντιμέτωπος με τον συνεργό του, που αναζητά τη λεία της τελευταίας τους ληστείας. Ο καημένος ο Νίκολας Κέιτζ. Κάποτε Οσκαρικός ηθοποιός και εμπορικός μαγνήτης, σήμερα κάνει παρέα τον Στίβεν Σιγκάλ στα ράφια των ντιβιντάδικων όπου και έπρεπε να βρείτε κανονικά το τελευταίο του ”πόνημα” που για κάποιο λόγο προβάλλεται στις αίθουσες. Το ”Stolen” σηματοδοτεί το αντάμωμα του Κέιτζ με τον Σάιμον Γουέστ σχεδόν μια 15ετία μετά το “Con Air”, όμως πιστέψτε με κανένας από τους δύο δεν βρίσκεται σε ΕΚΕΙΝΗ τη φόρμα. Απεναντίας, η νέα τους συνεργασία σε ταινία δράσης διαθέτει όλη τη ζωντάνια, την ενέργεια και τις έντονες συγκινήσεις μιας βραδιάς μπίνγκο σε γηροκομείο. Την πλοκή την έχετε δει χιλιάδες φορές όμως δεν είναι η προβλεψιμότητά της το μεγάλο πρόβλημα. Ούτε το ότι η μία τραβηγμένη από τα μαλλιά και εντελώς απίθανη σεκάνς διαδέχεται την άλλη χωρίς σταματημό και χωρίς τον παραμικρό σεβασμό στη νοημοσύνη του θεατή. Ούτε η ηλιθιότητα του FBI και των λοιπών αρχών (ειδικά εάν έβλεπες το “The Following”). Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι έχεις μόνο αυτά χωρίς κάτι να σου αποσπά την προσοχή από πάνω τους όπως π.χ. ένα μεγαλύτερο budget για να σου αγοράσει δαπανηρές σκηνές καταδίωξης, έξυπνους διαλόγους ή ένα καλύτερο καστ. Και αναγκαστικά μένεις με έναν μονίμως γλαρωμένο Κέιτζ να περιφέρεται στους δρόμους της Νέας Ορλεάνης κατά τη διάρκεια του Mardi Gras, φορώντας μάσκες ή κρυμμένος πίσω από άρματα (έχω δει περιγραφές της καρναβαλίστικης παρέλασης της Λεμεσού με περισσότερο τσαγανό!). Ανιαρό, προβλέψιμο, κακοφτιαγμένο και εγκεφαλικά νεκρό, το “Stolen” δεν αξίζει για κανένα λόγο την τιμή του εισιτηρίου, πέρα ίσως από μερικά τουριστικά πλάνα της Νέας Ορλεάνης και τον Τζος Λούκας με μεταλλικό πόδι να θυμίζει -προφητικά- έναν δολοφονικό Όσκαρ Πιστόριους! Μ.Ν.