The hangover part III

Στο τρίτο μέρος του δημοφιλούς franchise η “λυκοπαρέα” εκβιάζεται από έναν μαφιόζο που θέλει πίσω τα λεφτά που του έκλεψε ένας παλιός τους γνώριμος. Η επίσημη σύνοψη του τρίτου Hangover πάει κάπως έτσι: “Αυτή τη φορά δεν υπάρχει ούτε γάμος, ούτε μπάτσελορ, άρα τι μπορεί να πάει στραβά;”. Η απάντηση είναι απλή: ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ. Και δεν αναφέρομαι σ’ αυτή τη γελοία δικαιολογία για πλοκή αλλά στο ίδιο το threequel-ταφόπλακα της σειράς όπου όλα, ναι όλα, πήγαν στραβά. Καταρχήν δεν ξέρω τι σκατά σκέφτονταν όταν το έγραφαν αλλά αυτό το πράγμα ΔΕΝ είναι Hangover. Μα τι λέω, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝ HANGOVER! Είναι περισσότερο μια σοβαροφανής δραμεντί με ισχυρές (έως εμετικές) δόσεις bromance και εξάρσεις παράλογης βίας ενώ αραιά και που θυμάται ότι είναι κωμωδία ρίχνοντας μερικά σκόρπια -κυρίως λεκτικά- αστειάκια. Ούτε σλάπστικ, ούτε gross out τρέλες, ούτε τραβέλια, παρά μόνο μία ισχνή heist movie πλοκή, ατέλειωτη φλυαρία και αχρείαστο δράμα. Μπράντλεϊ Κούπερ και Εντ Χελμς κάνουν ένα βήμα πίσω αφήνοντας τον Γαλιφιανάκη -υποτίθεται- να μεγαλουργήσει αλλά τι να σου κάνει κι αυτός με ένα τόσο ανιαρό, προβλέψιμο και ξενέρωτο σενάριο; Υπάρχουν στιγμές που έχει όντως χάζι (όπως η εναρκτήρια σκηνή με την καμηλοπάρδαλη) όμως το πολύ το κύριε Ελέησον το βαριέται κι ο παπάς – το Hangover δεν ήταν ποτέ one man show, ήταν οι συντονισμένες προσπάθειες και των τριών μελών της “Λυκοπαρέας”: τα παθήματα του Χελμς, η “πως έμπλεξα μ’ αυτούς τους μαλάκες” attitude του Κούπερ και η ηλιθιότητα του Γαλιφιανάκη. Και μια τελευταία προσβολή από πλευράς δημιουργών: Στους τίτλους τέλους περιλαμβάνεται σκηνή που μας θυμίζει όχι μόνο όλα όσα λατρέψαμε στο franchise (κι ελπίζουμε να είναι η αρχή του 4ου φιλμ) αλλά και όσα έλειπαν από το φιλμ που μόλις χαραμίσαμε δυο ώρες από τη ζωή μας για να δούμε. Κι αυτό κάνει το Hangover 3 να πονάει ακόμα περισσότερο. M.N.