The equalizer

Ο Ρόμπερτ Μακόλ, ένας μυστηριώδης μεσήλικας που δουλεύει ως εργάτης σε ένα πολυκατάστημα και περνάει το χρόνο του διαβάζοντας σε ένα ήσυχο, συνοικιακό καφέ. Εκεί θα γνωρίσει την Τέρι, μια ρωσικής καταγωγής πόρνη που θέλει να γίνει μουσικός. Όταν τα αφεντικά της νεαρής κοπέλας τη στείλουν στην εντατική, ο Ρόμπερτ θα φανερώσει την «άγνωστη», σκοτεινή πλευρά του. O Ντένζελ Ουάσινγκτον συνεργάζεται ξανά με τον σκηνοθέτη που τον οδήγησε στο Όσκαρ με το “Training Day” όμως αυτή τη φορά δεν πέρασε ούτε απ’ έξω από το Dolby Theatre. Εντάξει, δεν είναι και ΤΟΣΟ χάλια, όμως στα σίγουρα δεν είναι αυτό που περιμένεις από μια τέτοιου είδους συνεργασία. Ο Ουάσινγκτον υποδύεται έναν μοναχικό, λιγομίλητο αλλά καλοσυνάτο άνδρα που ξέρουμε ότι είναι ex-CIA γιατί πλακώνει στο ξύλο όσους κακούς ταλαιπωρούν τους δικούς του ανθρώπους. Όταν η νεαρή πόρνη φίλη του (Κλόι Γκρέις Μόρετζ στέλνεται στο νοσοκομείο από τον βίαιο νταβατζή της, ο Denzel “ποιεί τον Νίσον” και ξαμολιέται να βρει και να ξεπαστρέψει τη συμμορία. Όπως καταλάβατε είναι κάτι μεταξύ “Taken” και του παλιότερου hit του Ντένζελ “Man on Fire”, δυστυχώς όμως όχι εξίσου ψυχαγωγικό. Υπερβολικό σε διάρκεια, αχρείαστα αργό και moody και μέχρι να φτάσεις στο “Friday the 13th σε DIY” φινάλε (όπου ο ήρωας ξεπαστρεύει τους κακούς με μια πλειάδα εργαλείων) έχεις ήδη σκυλοβαρεθεί. Βασισμένο -χαλαρά- σε μια cult τηλεοπτική σειρά των 80s. Μ.Ν.