Godzilla

Ο Φορντ Μπρόντι έχασε τη μητέρα του σε μικρή ηλικία, έπειτα από τη μυστηριώδη καταστροφή του ιαπωνικού πυρηνικού εργοστασίου της Τζαντζίρα το 1999. Ο πατέρας του, ο Τζο, διασώθηκε από το δυστύχημα και έχει αφιερωθεί στην εξιχνίαση του μυστηρίου… Μετά το ανεκδιήγητο φιάσκο του 1998 η αλήθεια είναι πως η αγαπημένη μας γιγάντια σαύρα, που ποδοπατεί μεγαλουπόλεις ανελλιπώς από το 1954, χρειαζόταν επειγόντως ένα λίφτινγκ – παραμένει άλλωστε το μακροβιότερο franchise στην ιστορία κλείνοντας πέρσι 60 χρόνια και 30 ταινίες. Και reboot τη σήμερον ημέρα για το Χόλιγουντ σημαίνει “μεγαλύτερο”, “σκοτεινότερο” και με “υπαρξιακά” (και πρέπει να ευχαριστούμε τον Κρίστοφερ Νόλαν γι’ αυτό). Πώς όμως να πάρεις στα σοβαρά ένα ύψους 3 χιλιομέτρων ερπετό που του αρέσει να ισοπεδώνει μακέτες του Τόκιο όταν δεν μπλέκει σε καυγάδες με γιγάντιους σκόρους και τρικέφαλους δράκους; Εδώ εισέρχεται ο Γκάρεθ Έντουαρντς, ο 38χρονος Βρετανός σκηνοθέτης του εκπληκτικού “Monsters” που τράβηξε την προσοχή της Warner γιατί όχι μόνο έκανε “παπάδες” με budget μισό εκατομμύριο δολάρια αλλά -κυρίως- επειδή πέτυχε ένα ανθρωπο-κεντρικό monster movie, με έμφαση στο σασπένς κι όχι στα εφέ. Βέβαια αυτό λειτουργεί όταν το τέρας της ταινίας σου δεν είναι ο πραγματικός σταρ. Σε μια ταινία που λέγεται “Godzilla” θέλεις να δεις τον “Μεγάλο” να τσακίζει γέφυρες, να γκρεμίζει κτίρια και να λιώνει κομπάρσους. Αντί λοιπόν το remake να εστιάσει στον φίλο μας, τον “ξεχνάει” για μεγάλο μέρος της διάρκειας, αφήνοντας δύο τεράστιες κατσαρίδες να κάνουν όλη τη βρωμοδουλειά και εστιάζοντας σε μια χούφτα στερεότυπους και ανιαρούς ανθρώπινους χαρακτήρες που κάνουν τα γνωστά: ο ένας έχει δίκιο για τα τέρατα αλλά κανείς δεν τον πιστεύει, ο άλλος τον πιστεύει αλλά είναι ήδη αργά, ο γιος του πρώτου προσπαθεί να επανενωθεί με την οικογένειά του στην άλλη άκρη του Ειρηνικού, η γυναίκα του τελευταίου προσπαθεί να επιβιώσει ανάμεσα στα συντρίμμια κλπ, κλπ. Εκεί που πετυχαίνει ο Έντουαρντς, είναι στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας (βοηθούν η υποβλητική φωτογραφία και η ρετρό μουσική) και το στήσιμο μεμονωμένων σκηνών έντασης και αγωνίας που φανερώνουν δεξιοτεχνία και πάθος. Ο ίδιος ο Godzilla, αν και το παρακάνουν με το κρυφτούλι μαζί του, είναι φτυστός ο πρόγονός του από το ‘54 (καμία σχέση με τον Jurassic Park κλώνο του ‘98) και όταν εμφανίζεται σε όλο του το φολιδωτό μεγαλείο θυμάσαι ακριβώς γιατί διατηρεί ακόμα μια θέση στη σινεφίλ καρδιά σου. Το νέο reboot δεν είναι ακριβώς ονειρεμένο, είναι όμως ένα (γιγάντιο) άλμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Μ.Ν.