Daredevil

Ένας δικηγόρος που έχασε το φως του σε μικρή ηλικία εκμεταλλεύεται τις υπεραναπτυγμένες υπόλοιπες αισθήσεις του και τις νύχτες μεταμφιέζεται σε μασκοφόρο εκδικητή που απονέμει δικαιοσύνη. Ένας από τους λιγότερο δημοφιλείς αλλά περισσότερο πολύπλοκους και εσωτερικούς ήρωες της Marvel, δεινοπάθησε σ’ αυτή την εφετζίδικη μεν αλλά ρηχή μεταφορά που στοχεύει ξεκάθαρα στα πιτσιρίκια. Ο Daredevil εμφανίστηκε στα κόμικ της Marvel το 1964 και σύστησε στο κοινό τον τυφλό δικηγόρο Ματ Μέρντοκ που απονέμει δικαιοσύνη εκτός δικαστηρίων μέσω το μασκοφόρου alter ego του: του ήρωα με τις υπερανεπτυγμένες αισθήσεις που αξιοποιεί την αδυναμία του προς όφελος των συνανθρώπων του. Τη δεκαετία του ’80 το κόμικ ανέλαβε ο Φρανκ Μίλερ (300) που σκοτείνιασε κι άλλο τον ήρωα και το κλίμα αυτής ακριβώς της περιόδου προσπαθεί (ανεπιτυχώς) να αναβιώσει ο Μαρκ Στίβεν Τζόνσον επιχειρώντας να διεισδύσει στην ψυχοσύνθεση του ήρωα και να μας εξηγήσει τα κίνητρα και την προσήλωσή του στη δικαιοσύνη. Όμως τι να το κάνεις εάν από τη μία έχεις έναν εντελώς miscast Μπεν Άφλεκ που καταστρέφει το ρόλο κι από την άλλη τη Fox που ήθελε μια περιπετειούλα ποπ-κορν για να προσελκύσει τις χρυσοφόρες δημογραφικές κατηγορίες, δηλαδή την πιτσιρικαρία. Έτσι λοιπόν δράση και (κατάχρηση των) εφέ λειτουργούν σε βάρος των χαρακτήρων, η απλοϊκή πλοκή κάπου αρχίζει και εκνευρίζει ενώ κάποιοι ενδιαφέροντες β’ ρόλοι (όπως η Ηλέκτρα της Τζένιφερ Γκάρνερ και ο Bullseye του Κόλιν Φάρελ) περιορίζονται σε διακοσμητικές καρικατούρες. Το φιλμ κινήθηκε μέτρια ακυρώνοντας τα όποια σχέδια για franchise, τα ίδια και χειρότερα έπαθε και το spin-off Elektra με την Γκάρνερ. Έπρεπε να περιμένουμε 12 χρόνια και την κορυφαία (αλλά αδικοχαμένη) σειρά του Netflix για να αποδοθεί δικαιοσύνη στον τυφλό μας ήρωα. Μ.Ν.