Robocob

Στο Ντιτρόιτ του 2028 ο οικογενειάρχης και αδιάφθορος αστυνομικός Άλεξ Μέρφι τραυματίζεται θανάσιμα, δίνοντας στην αδίστακτη πολυεθνική OmniCorp την ευκαιρία να δημιουργήσει ένα ανθρώπινο ρομπότ-υπερασπιστή του νόμου και να αστυνομεύσει μ’ αυτόν τον τρόπο ολόκληρες τις ΗΠΑ. Τολμώ να πω -ευθαρσώς- ότι αυτό το remake μιας απ’ τις αγαπημένες μου ταινίες ever, όχι μόνο δεν αποτελεί σπατάλη του πολύτιμου χρόνου σας αλλά αντίθετα, θα περάσετε δύο ώρες χάρμα. Ο Τζόελ Κίναμαν (Altered Carbon, Suicide Squad) είναι ο τίμιος μπάτσος και οικογενειάρχης που υποψιάζεται συναδέλφους του για διαφθορά – ποτέ μια σοφή κίνηση εάν σκοπεύεις να ζήσεις μέχρι τα μισά της διάρκειας! Τρώει μια βόμβα κατάμουτρα για τους κόπους του όμως επειδή έχει την τύχη να ζει στο Ντιτρόιτ του 2028, το κατεστραμμένο σώμα του “συναρμολογείται” σε μορφή ανδροειδούς – όπως έλεγε και το tagline του original “μισός άνθρωπος, μισός μηχανή, ο τέλειος μπάτσος”- με την ευγενική χορηγία πολυεθνικού κολοσσού που θέλει να γεμίσει τις ΗΠΑ με ρομπόμπατσους καθαρά για αλτρουϊστικούς σκοπούς. Ο Γκάρι Όλντμαν είναι ο τύπου-Τζεπέτο επιστήμονας που “δημιουργεί” τον RoboCop και τον καθοδηγεί τεχνικά και ηθικά και ο Μάικλ Κίτον ως άπληστος CEO της πολυεθνικής (υπάρχει κι άλλο είδος;) μάς δείχνει πως θα ήταν εάν ο Μπρους Γουέιν (ο Κίτον είχε παίξει τον Μπάτμαν στην εκδοχή του 1989) παρατούσε κάπες και Batmobiles και εξοικειωνόταν με την αδίστακτη, κυνική και διεφθαρμένη καπιταλιστική φύση του! Ο Βραζιλιάνος Χοσέ Παντίλα (Elite Squad) κάνει εξαιρετική δουλειά διατηρώντας την ισορροπία ανάμεσα στο δράμα (ο Robocop πασχίζει να διατηρήσει την ανθρωπιά του μέσα στη μηχανή) και την φρενήρη και στιλιζαρισμένη δράση και δεν αφήνει το ένα να καπελώσει το άλλο. Παράλληλα, το αιχμηρό σενάριο δεν παύει στιγμή να τα χώνει στον καπιταλισμό, τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, τη μανιώδη οπλοκατοχή και γενικά τον ακραίο νεο-συντηρητισμό (όπως εκφράζεται από τον μονίμως ζοχαδιασμένο, τύπου-Fox News παρουσιαστή του Σάμιουελ Ελ Τζάκσον – ένα από τα highlights του remake). Μοναδική ένσταση: Είναι τελείως αναίμακτο και κατηγορίας “12” – καμία σχέση με την σπλατεριά του Πολ Βερχόφεν όπου διάφοροι τύποι ανατινάζονται σε κομμάτια ή ρίχνονται μέσα σε βαρέλια με τοξικά και λιώνουν! Και πάλι όμως, είναι τόσο καλό που του συγχωρούμε αυτό το (διόλου αμελητέο) παράπτωμα. Μ.Ν.