Ant-Man

Ο Χανκ Πιμ, διακεκριμένος επιστήμονας που έχει ανακαλύψει κρυφά τον τρόπο να μικραίνει ζωντανούς οργανισμούς, καταλαβαίνει πως ο Ντάρεν Κρος, ο αδίστακτος διάδοχός του, είναι έτοιμος να κάνει το ίδιο. Αποφασίζει λοιπόν να εμπιστευτεί έναν ταλαντούχο διαρρήκτη για να κλέψουν και να καταστρέψουν τα σχέδιά του, προτού εκείνος πουλήσει την ανακάλυψη σε τρομοκρατική οργάνωση. Σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν όπως αυτό της Marvel όπου κυριαρχούν Σκανδιναβοί θεοί, πράσινα τέρατα και εξυπνάκηδες πλουτοκράτες με hi tech πανοπλίες, ένας τυπάκος με την ιδιότητα να συρρικνώνεται και να επικοινωνεί με τα μυρμήγκια, φαντάζει μάλλον παράταιρος και -πιθανότατα- αστείος. Ο Ant-Man μοιάζει περισσότερο με αποπαίδι της Marvel, δεν διαθέτει τεράστιο budget, το καστ είναι καλό αλλά μετά βίας A-list, ο κεντρικός ήρως συμπαθέστατος μεν αλλά όχι ο σούπερ αναγνωρίσιμος που θα πουλήσει άπειρα merchandise και η (χαλαρή) σύνδεση του με το σινεματικό σύμπαν της εταιρίας είναι μία διασκεδαστική μεν αλλά κομματάκι άσχετη σκηνή με τον Falcon. Παρ’ όλα αυτά όμως, στέκει μια χαρά μόνο του ως ένα εξαιρετικά διασκεδαστικό μείγμα superhero movie, ταινίας ληστείας και κωμωδίας που είναι αδύνατο να μην περάσεις καλά μαζί του. Ο Πολ Ραντ δίνει ρέστα στο ρόλο του διαρρήκτη με τη χρυσή καρδιά που αναλαμβάνει μία τελευταία δουλειά προκειμένου να εξασφαλίσει χρήματα για την διεκδίκηση της κόρης του και μπλέκεται στην εταιρική διαμάχη του επιστήμονα Χανκ Πιμ (Μάικλ Ντάγκλας) με τον άπληστο πρώην protege του (Κόρεϊ Στολ) γύρω από τη φόρμουλα συρρίκνωσης που εφηύρε ο πρώτος. Και οποιαδήποτε υπερηρωϊκή ταινία περιλαμβάνει στην τελική της μάχη έναν τεράστιο Τόμας το Τρενάκι, αξίζει και με το παραπάνω τα λεφτά της… Μ.Ν.