Είναι αριθμοί τρόμου: 320 κρούσματα, 9 θάνατοι, 11 άτομα είναι διασωληνωμένα και δίνουν αγώνα ζωής, 50 άλλοι νοσηλεύονται σε νοσοκομεία, τα πλείστα κρούσματα πλέον είναι από επαφές στο εσωτερικό και όχι εισαγόμενα. Όσο περισσότερα τεστ γίνονται τόσο αυξάνονται και τα κρούσματα. Χαρακτηριστικότατη η χθεσινή μέρα, όπου καταγράψαμε ρεκόρ κρουσμάτων. Έγιναν 779 τεστ και φτάσαμε τα 58 κρούσματα. Προχθές, που τα τεστ ήταν 550 τα κρούσματα ήταν 32.
Όπως ορθά ανέφερε ο καθηγητής Κωστρίκης, οι αριθμοί του τρόμου είναι «ο καθρέφτης της συμπεριφοράς μας». Όχι της πλειονότητας. Εκείνων των ανεύθυνων και των ασυνείδητων. Που αντιδρούν σε κάθε μέτρο. Που πουλάνε ακόμη ψευτομαγκιές. Χωρίς να έχουν καταλάβει ότι ο συγκεκριμένος αόρατος εχθρός δεν χαρίζεται σε κανέναν. Ούτε ηλικιωμένο ούτε νεαρό (ο προχθεσινός θάνατος υγιούς 13χρονου στο Λονδίνο είναι τρανή απόδειξη), ούτε πλούσιο ούτε φτωχό, ούτε μαύρο ούτε λευκό.
Ναι, είμαι οργισμένος με την ανεύθυνη συμπεριφορά μερίδας πολιτών. Είναι, ωστόσο, και ο καθρέφτης της συμπεριφοράς πολλών από εκείνους οι οποίοι φέρουν την ευθύνη σχεδιασμού και λειτουργίας του «στρατού» μας. Και της προστασίας των μαχητών της πρώτης γραμμής. Των ηρώων όπως κάποιοι πολιτικάντηδες αποκαλούν εκείνους τους οποίους κλωτσοκοπούσαν με άγαρμπο τρόπο πριν μερικά χρόνια.
Τρανό παράδειγμα ο ΟΚΥπΥ. Παρακολούθησα προχθές την διάσκεψη Τύπου την οποία έδωσαν δύο ηγετικά στελέχη του Οργανισμού ο οποίος διευθύνει τον δημόσιο τομέα υγείας. Τους στρατηγούς, δηλαδή, αφού επέλεξαν να μιλούν με στρατιωτικούς όρους. Δεν θα αναφερθώ στο ύφος της διάσκεψης, που μεσούσης ενός πολέμου, ομοίαζε με παιδική χαρά. Θα σταθώ στην ουσία των αναφορών οι οποίες καταδεικνύουν προχειρότητα, τρύπες στους σχεδιασμούς και ανεπαρκή σοβαρότητα.
Είπαν οι άνθρωποι, ότι υπάρχει δυνατότητα για διάθεση 120-125 κλινών σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ). Όταν, όμως, ανέλυσαν τον αριθμό, εξήγησαν ότι υπάρχουν 60 κλίνες στο Νοσοκομείο Λευκωσίας, μέχρι το Σάββατο θα υπάρχουν ακόμη 18, μέχρι τις 10 Απριλίου άλλες 22 και βρίσκονται σε διαπραγμάτευση με εργολάβους για να κτίσουν ακόμα μια μεγάλη αίθουσα για 23 ασθενείς, η οποία υπολογίζουν ότι θα είναι έτοιμη σε 35 μέρες!
Σοβαρομιλάτε, κύριοι του ΟΚΥπΥ; Πάνε δυο μήνες, που ο θανατηφόρος ιός πέρασε στην Ευρώπη και έδειξε αμέσως τα απειλητικά του δόντια. Τον Φεβράρη θέριζε στην Ιταλία. Τέλος του Φεβράρη εισήλθε και στη γειτονική μας Ελλάδα. Στις 9 Μαρτίου ήρθε και στον τόπο μας. Κι εσείς μας λέτε, όντας πλέον στον Απρίλη, να περιμένουμε να ετοιμάσετε κλίνες; Το ερχόμενο Σάββατο; Στις 10 Απριλίου; Το τραγελαφικό, όμως, είναι η περιώνυμη ανακοίνωση για 35 κλίνες σε 35 μέρες! Σκεφθήκατε, αν μέχρι τότε δεν φρενάρουμε την ταχύτητα διασποράς του ιού, πόσα φέρετρα θα μετρούμε; Αποτελεί πρόκληση προς την κοινωνία, που με την ψυχή στο στόμα κρέμεται από τα χείλη σας. Μόνο ανασφάλεια προκαλεί. Εκτός και αν ο σχεδιασμός σας ποντάρει για τον επόμενο ιό, που, ενδεχομένως, θα παρουσιαστεί…
Οι στρατηγοί του ΟΚΥπΥ, διαβεβαίωσαν ότι έχουν πλήρες σχέδιο δράσης, επιχειρώντας να καθησυχάσουν τους πολίτες. Δυστυχώς, όμως, είναι εμφανές ότι το σχέδιο αυτό δεν αποδίδει. Τα νοσοκομεία μας παραμένουν παροπλισμένα από τα διαδοχικά κρούσματα επαγγελματιών υγείας. Και μην επικαλεσθείτε τα πρώτα λάθη μερικών επαγγελματιών υγείας διότι στη συνέχεια αποκαλύφτηκαν τεράστιες τρύπες. Όπως την επίσκεψη ασθενών στην εντατική νοσοκομείου. Όπως τα ελλιπή μέτρα προστασίας των επαγγελματιών υγείας. Όπως το ότι για εβδομάδες ένα σωρό κόσμος που είχε πιθανά συμπτώματα δεν εύρισκε ανταπόκριση σε κλήσεις ή πότε θα έκανε τεστ. Όπως ο ασθενής που έγινε μπαλάκι από την Πάφο στην Αμμόχωστο, μετά στη Λεμεσό και πάλι στην Αμμόχωστο.
Ούτε αποτελεί δικαιολογία ότι και μεγάλες χώρες έχουν τεράστια προβλήματα. Απλούστατα, διότι ο σχεδιασμός σε ένα μικρό νησί είναι πιο εύκολο να γίνει. Διότι είχατε περισσότερο από ένα μήνα να ετοιμάζατε όλα αυτά που αναμένετε σε 35 μέρες! Η ωμή αλήθεια είναι, κύριοι, ότι στείλατε γιατρούς και νοσηλευτές στον πόλεμο χωρίς τα απαραίτητα όπλα και χωρίς κατάλληλη στρατηγική!
Το μήνυμα της εγγονής ενός 83χρονου που πέθανε από τον ιό ας προβληματίσει τόσο τους ανεύθυνους της κοινωνίας όσο και τους στρατηγούς που έχουν ευθύνη στον τομέα της υγείας. Ας σοβαρευτούμε οι πάντες. Έστω και τώρα. «Δεν μπορούσαμε να είμαστε στο πλευρό του όλη αυτή τη βδομάδα που έδινε τη δική του μάχη. Δεν μπορούσαμε να τον κρατήσουμε από το χέρι, να του δώσουμε δύναμη και θάρρος να παλέψει. Στον άνθρωπο που μας μεγάλωσε με αξίες και ιδανικά. Σε κανέναν δεν αξίζει να πεθάνει μόνος και αβοήθητος. Δεν μπορούμε να τον φιλήσουμε ούτε για το τελευταίο αντίο. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει αυτό που νιώθουμε και πώς το βιώνουμε, να μην μπορείς να είσαι κοντά στους αγαπημένους σου ανθρώπους και η οικογένεια να θρηνεί ο ένας μακριά από τον άλλο. Γράφω αυτό γιατί ίσως με τον δικό μας θρήνο καταλάβουν και ευαισθητοποιηθούν κάποιοι από αυτούς που δεν κατάλαβαν τη σοβαρότητα της κατάστασης».
Όπως ορθά ανέφερε ο καθηγητής Κωστρίκης, οι αριθμοί του τρόμου είναι «ο καθρέφτης της συμπεριφοράς μας». Όχι της πλειονότητας. Εκείνων των ανεύθυνων και των ασυνείδητων. Που αντιδρούν σε κάθε μέτρο. Που πουλάνε ακόμη ψευτομαγκιές. Χωρίς να έχουν καταλάβει ότι ο συγκεκριμένος αόρατος εχθρός δεν χαρίζεται σε κανέναν. Ούτε ηλικιωμένο ούτε νεαρό (ο προχθεσινός θάνατος υγιούς 13χρονου στο Λονδίνο είναι τρανή απόδειξη), ούτε πλούσιο ούτε φτωχό, ούτε μαύρο ούτε λευκό.
Ναι, είμαι οργισμένος με την ανεύθυνη συμπεριφορά μερίδας πολιτών. Είναι, ωστόσο, και ο καθρέφτης της συμπεριφοράς πολλών από εκείνους οι οποίοι φέρουν την ευθύνη σχεδιασμού και λειτουργίας του «στρατού» μας. Και της προστασίας των μαχητών της πρώτης γραμμής. Των ηρώων όπως κάποιοι πολιτικάντηδες αποκαλούν εκείνους τους οποίους κλωτσοκοπούσαν με άγαρμπο τρόπο πριν μερικά χρόνια.
Τρανό παράδειγμα ο ΟΚΥπΥ. Παρακολούθησα προχθές την διάσκεψη Τύπου την οποία έδωσαν δύο ηγετικά στελέχη του Οργανισμού ο οποίος διευθύνει τον δημόσιο τομέα υγείας. Τους στρατηγούς, δηλαδή, αφού επέλεξαν να μιλούν με στρατιωτικούς όρους. Δεν θα αναφερθώ στο ύφος της διάσκεψης, που μεσούσης ενός πολέμου, ομοίαζε με παιδική χαρά. Θα σταθώ στην ουσία των αναφορών οι οποίες καταδεικνύουν προχειρότητα, τρύπες στους σχεδιασμούς και ανεπαρκή σοβαρότητα.
Είπαν οι άνθρωποι, ότι υπάρχει δυνατότητα για διάθεση 120-125 κλινών σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ). Όταν, όμως, ανέλυσαν τον αριθμό, εξήγησαν ότι υπάρχουν 60 κλίνες στο Νοσοκομείο Λευκωσίας, μέχρι το Σάββατο θα υπάρχουν ακόμη 18, μέχρι τις 10 Απριλίου άλλες 22 και βρίσκονται σε διαπραγμάτευση με εργολάβους για να κτίσουν ακόμα μια μεγάλη αίθουσα για 23 ασθενείς, η οποία υπολογίζουν ότι θα είναι έτοιμη σε 35 μέρες!
Σοβαρομιλάτε, κύριοι του ΟΚΥπΥ; Πάνε δυο μήνες, που ο θανατηφόρος ιός πέρασε στην Ευρώπη και έδειξε αμέσως τα απειλητικά του δόντια. Τον Φεβράρη θέριζε στην Ιταλία. Τέλος του Φεβράρη εισήλθε και στη γειτονική μας Ελλάδα. Στις 9 Μαρτίου ήρθε και στον τόπο μας. Κι εσείς μας λέτε, όντας πλέον στον Απρίλη, να περιμένουμε να ετοιμάσετε κλίνες; Το ερχόμενο Σάββατο; Στις 10 Απριλίου; Το τραγελαφικό, όμως, είναι η περιώνυμη ανακοίνωση για 35 κλίνες σε 35 μέρες! Σκεφθήκατε, αν μέχρι τότε δεν φρενάρουμε την ταχύτητα διασποράς του ιού, πόσα φέρετρα θα μετρούμε; Αποτελεί πρόκληση προς την κοινωνία, που με την ψυχή στο στόμα κρέμεται από τα χείλη σας. Μόνο ανασφάλεια προκαλεί. Εκτός και αν ο σχεδιασμός σας ποντάρει για τον επόμενο ιό, που, ενδεχομένως, θα παρουσιαστεί…
Οι στρατηγοί του ΟΚΥπΥ, διαβεβαίωσαν ότι έχουν πλήρες σχέδιο δράσης, επιχειρώντας να καθησυχάσουν τους πολίτες. Δυστυχώς, όμως, είναι εμφανές ότι το σχέδιο αυτό δεν αποδίδει. Τα νοσοκομεία μας παραμένουν παροπλισμένα από τα διαδοχικά κρούσματα επαγγελματιών υγείας. Και μην επικαλεσθείτε τα πρώτα λάθη μερικών επαγγελματιών υγείας διότι στη συνέχεια αποκαλύφτηκαν τεράστιες τρύπες. Όπως την επίσκεψη ασθενών στην εντατική νοσοκομείου. Όπως τα ελλιπή μέτρα προστασίας των επαγγελματιών υγείας. Όπως το ότι για εβδομάδες ένα σωρό κόσμος που είχε πιθανά συμπτώματα δεν εύρισκε ανταπόκριση σε κλήσεις ή πότε θα έκανε τεστ. Όπως ο ασθενής που έγινε μπαλάκι από την Πάφο στην Αμμόχωστο, μετά στη Λεμεσό και πάλι στην Αμμόχωστο.
Ούτε αποτελεί δικαιολογία ότι και μεγάλες χώρες έχουν τεράστια προβλήματα. Απλούστατα, διότι ο σχεδιασμός σε ένα μικρό νησί είναι πιο εύκολο να γίνει. Διότι είχατε περισσότερο από ένα μήνα να ετοιμάζατε όλα αυτά που αναμένετε σε 35 μέρες! Η ωμή αλήθεια είναι, κύριοι, ότι στείλατε γιατρούς και νοσηλευτές στον πόλεμο χωρίς τα απαραίτητα όπλα και χωρίς κατάλληλη στρατηγική!
Το μήνυμα της εγγονής ενός 83χρονου που πέθανε από τον ιό ας προβληματίσει τόσο τους ανεύθυνους της κοινωνίας όσο και τους στρατηγούς που έχουν ευθύνη στον τομέα της υγείας. Ας σοβαρευτούμε οι πάντες. Έστω και τώρα. «Δεν μπορούσαμε να είμαστε στο πλευρό του όλη αυτή τη βδομάδα που έδινε τη δική του μάχη. Δεν μπορούσαμε να τον κρατήσουμε από το χέρι, να του δώσουμε δύναμη και θάρρος να παλέψει. Στον άνθρωπο που μας μεγάλωσε με αξίες και ιδανικά. Σε κανέναν δεν αξίζει να πεθάνει μόνος και αβοήθητος. Δεν μπορούμε να τον φιλήσουμε ούτε για το τελευταίο αντίο. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει αυτό που νιώθουμε και πώς το βιώνουμε, να μην μπορείς να είσαι κοντά στους αγαπημένους σου ανθρώπους και η οικογένεια να θρηνεί ο ένας μακριά από τον άλλο. Γράφω αυτό γιατί ίσως με τον δικό μας θρήνο καταλάβουν και ευαισθητοποιηθούν κάποιοι από αυτούς που δεν κατάλαβαν τη σοβαρότητα της κατάστασης».
