Η Α. Φ. σχολιάζει μια απαράδεχτη και αδικαιολόγητη καθυστέρηση στο κρατικό νοσηλευτήριο.

Τούτες τις μέρες που χρειάζεται να έρθουμε η οικογένειά μου κι εγώ, πρόσωπο με πρόσωπο με το Νοσοκομείο Λευκωσίας, θέλω να πω πως ο Σίσυφος με τίποτε δεν συγκρίνεται με τα δικά μας –μόνον εμάς;– πάθη. Είναι μια εβδομάδα που αγωνίζομαι να πάρω τις «δισκέτες» για την κατάσταση της ασθενούς μας και φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Από τον Άννα στον Καϊάφα για κάτι που έχω κάθε δικαίωμα να πάρω. Κι ακόμη δεν. Απελπισία. Ψάχνουμε –αν είναι δυνατόν– να βρούμε κάποιον γνωστόν του γνωστού για να καταφέρουμε να τις πάρουμε  με έμμεσο τρόπο.
Πού να το ειπούμε και σε ποιον να απευθυνθούμε. Ώσπου να πάει το μήνυμα και να έλθει το χαμπάρι εμείς βρισκόμαστε σε απόγνωση κι η ασθενής μας στην κατάστασή της.
Τώρα τι το ψάχνω. Όταν κατακεραυνώνουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι –είδα το άρθρο του Γιώργου Καλλινίκου– και φωνή βοώντος εν τη ερήμω, θα ευαισθητοποιηθούν από μια επιστολή απελπισίας; Τουλάχιστον να βγαίνουν τα απωθημένα μας ίσως γλυτώσουμε εμείς το εγκεφαλικό.
Ακούει κανείς; Διευθυντές, υποδιευθυντές, υπουργέ της Υγείας;