Ο Φιλελεύθερος και το philenews εγκαινιάζει μία σειρά συνεντεύξεων των υποψηφίων προέδρων λίγο πριν τη γραμμή του τερματισμού με τον Σταύρο Χριστοδούλου να συνομιλεί μαζί τους «Επί Προσωπικού». Πρώτος συνεντευξιαζόμενος ο Γιώργος Λιλλήκας και ακολουθούν οι Σταύρος Μαλάς (Τετάρτη 24/1), Νικόλας Παπαδόπουλος (Πέμπτη 15/1) και Νίκος Αναστασιάδης (Παρασκευή 26/1).
Είναι αναμφίβολα ένας καλός συνομιλητής. Ευγενής και με μια ευρύτητα στη σκέψη του πέρα από τον στενό πολιτικό ορίζοντα. Αν και το βασικότερο προσόν του θεωρώ πως είναι η ικανότητά του να πείθει ότι όταν του μιλάς σε ακούει. Κάτι ανάλογο είχα καταγράψει ως επίγευση της κουβέντας μας πριν από τις εκλογές του 2013. Κάποιοι μάλιστα, που δεν ανήκουν στο εκλογικό του ακροατήριο, είχαν σχολιάσει ότι του έκανα πάσα… Εγώ πάλι, όσα χρόνια είμαι σε αυτή τη δουλειά, έμαθα πως άλλο πράγμα είναι να διαφωνούμε με έναν πολιτικό και άλλο να μην του αναγνωρίζουμε αυτό που δικαιωματικά κατέκτησε. Θα επιμείνω λοιπόν στο επικοινωνιακός, πλην όμως με τόσα πολλά «επικοινωνιακά» λάθη που μοιραία γεννούνται ερωτηματικά…
Του λέω για την πρεμούρα του να κάνει κόμμα, τις γέφυρες με την Αριστερά που με τόση ευκολία ανατίναξε και την πολιτική απομόνωση που οδήγησε τον εαυτό του. Για όλα έχει μια απάντηση. Πειστική; Αυτό θα το κρίνει η κάλπη. Προς το παρόν επιλέγω να ξεκινήσουμε με κάτι πολιτικό μεν, αλλά και ανθρώπινο. Για τους κομματικούς φίλους που τον πρόδωσαν εγκαταλείποντάς τον στα μέσα της διαδρομής… «Προδομένος δεν θα έλεγα. Εγώ ξέρετε, δεν λειτουργώ στην πολιτική με το συναίσθημα. Απογοητευμένος από κάποιους, ναι. Όχι από όλους, από έναν μικρό αριθμό, από συγκεκριμένα πρόσωπα».
Η συζήτηση περιστρέφεται βεβαίως στην εξασφάλιση του πολυπόθητου εισιτηρίου για τον δεύτερο γύρο. Οι φήμες γύρω οργιάζουν, ότι έκανε κρυφές συμφωνίες κι ότι παίζει ένα προσωπικό παιχνίδι που αν του βγει θα του διασφαλίσει σημαίνον ρόλο στην επόμενη πενταετία. Το ενδιαφέρον στον τρόπο που απαντά δεν είναι η αναμενόμενη άρνηση αλλά η σιγουριά που εκπέμπει. Δύο τινά: είτε διακρίνει καλύτερα από τους άλλους το έτσι κι αλλιώς θολό τοπίο των δημοσκοπήσεων είτε έπεισε τον εαυτό του εν είδει ευσεβοποθισμού. Σε πέντε εικοσιτετράωρα θα γνωρίζουμε την απάντηση…
Ισχύει ότι στον ενδιάμεσο χώρο συνωστίζονται πολλοί αρχηγοί; Νομίζω συνωστίζονται πολλές απόψεις. Δεν είναι όπως την αριστερά ή τη δεξιά που υπάρχουν ξεκάθαρες ιδεολογίες γι’ αυτό και υπάρχει ένα κόμμα.
Και φιλοδοξίες. Ενδεχόμενα και φιλοδοξίες, αλλά νομίζω ότι δεν είναι μια ιδεολογία συγκεκριμένη για να εκφραστεί από έναν συγκεκριμένο χώρο.
Ανάμεσα στους τρεις άλλους βασικούς υποψηφίους, με ποιον αλήθεια αισθάνεστε μεγαλύτερη πολιτική συγγένεια; Εξαρτάται. Στο Κυπριακό είμαστε πιο κοντά με τον Νικόλα Παπαδόπουλο. Με διαφορές, βέβαια, διότι ο ένας αποδέχεται τη διζωνική με το σωστό περιεχόμενο, εγώ την απορρίπτω διότι δεν πιστεύω ότι υπάρχει σωστό περιεχόμενο. Στα κοινωνικά και οικονομικά θέματα, κυρίως τα κοινωνικά, νιώθω ότι είμαι πιο κοντά στον Σταύρο Μαλά.
Τι απαντάτε στη θεωρία της χαμένης ψήφου; Στον πρώτο γύρο, κατ’ εμένα, δεν υπάρχει χαμένη ψήφος. Στον πρώτο γύρο οι πολίτες, όπως σε όλες τις χώρες του κόσμου, επιλέγουν αυτόν που θεωρούν καλύτερο, αυτή είναι η λογική της δημοκρατίας και των εκλογών. Στον δεύτερο γύρο οι πολίτες, αν δεν περάσει ο δικός τους υποψήφιος, επιλέγουν με τη λογική του μη χείρον βέλτιστον. Εάν, όμως, μιλήσουμε πραγματικά για χαμένη ψήφο, θα έλεγα ότι είναι η ψήφος που πάει σε έναν υποψήφιο, ο οποίος ξέρουμε εκ των προτέρων ότι δεν κερδίζει τον Νίκο Αναστασιάδη.
Aναρωτιέμαι ποια είναι η μαθηματική πράξη που μπορεί να σας οδηγήσει στον δεύτερο γύρο. Το 90% της σιωπηρής πλειοψηφίας. Όταν εννιά στους δέκα πολίτες απαξιούν τις δημοσκοπήσεις και αρνούνται να απαντήσουν, ας ψάξει κάποιος στην επιστήμη της στατιστικής για να δει πότε ένας στατιστικολόγος μπορεί να εξαγάγει ασφαλή συμπεράσματα. Δεν μπορείς με 10% να κάνεις αναγωγή στο 90%.
Αυτό λέει το πολιτικό σας αισθητήριο; Αυτό λέει πρώτα η στατιστική. Το 2013 και πάλι δεν σχολίαζα τις δημοσκοπήσεις. Τότε μάλιστα στις δημοσκοπήσεις ανταποκρινόταν το 25% και το 75% τις αγνοούσε. Κι ανατράπηκαν εντελώς. Τα μηνύματα που παίρνω είναι από τους πολίτες. Και επειδή δεν είμαι το φαβορί δεν έχουν κανένα λόγο οι πολίτες να με κοροϊδεύουν. Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι θα ανατραπούν οι δημοσκοπήσεις. Αρκεί, και αυτό είναι το κλειδί των εκλογών, οι πολίτες να πάνε να ψηφίσουν. Όλα θα κριθούν από το ύψος της συμμετοχής.
Θα μου πείτε, παρόλα αυτά, ποιο είναι το κατώτατο ψυχολογικό όριο για σας σε σχέση με το ποσοστό που θα λάβετε; Στη ζωή μου δεν μπήκα ποτέ, σε κανένα αγώνα, ακόμα και ποδοσφαιρικό, και να μην έχω στόχο να κερδίσω.
Υπάρχει η άποψη, την έχω γράψει και εγώ, ότι, εάν δεν βιαζόσασταν το ’13 να γίνετε κομματάρχης, θα ήσασταν σήμερα το αδιαμφισβήτητο φαβορί. Έχω διαβάσει το σχετικό άρθρο. Να πω ότι δεν βιάστηκα. Δεν ήταν επιλογή μου να κάνω τη Συμμαχία Πολιτών. Μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου συνέχισα να κάνω συγκεντρώσεις, οι οποίες μάλιστα ήταν ακόμα πιο μαζικές, και οι πολίτες ασκούσαν πίεση για να κάνουμε κάτι καινούργιο. Εν πάση περιπτώσει ξέρω ότι και ως χαρακτήρας, δεν είμαι και δεν πρόκειται να γίνω καλός κομματάρχης. Απ’ εκεί και πέρα, πιστέψτε με, και να μην είχε γίνει το κίνημα της «Συμμαχίας Πολιτών», τα ίδια πράγματα θα είχαμε σήμερα.
Επειδή διακρίνω μια αυτοκριτική σε σχέση με το κομματάρχης ή μη, να ρωτήσω… Εάν, τελικά, δεν είστε εσείς ο εκλεκτός, πώς και πού θα σας βρει η επόμενη μέρα; Κοιτάξτε, πολλοί θέτουν αυτό το ερώτημα, ποιο θα είναι το μέλλον του Γιώργου Λιλλήκα. Πιστέψτε με, στη ζωή μου έχω πολλά άλλα πράγματα να κάνω. Ποτέ δεν επέλεξα τον πιο εύκολο δρόμο. Είχα πολλές φορές την ευκαιρία να πάρω λεωφόρους αλλά δεν τις πήρα. Πήρα τα μονοπάτια κι αυτό θα συνεχίσω να κάνω. Στη σκέψη μου είναι μόνο το τι θα γίνει αυτός ο τόπος. Ιδιαίτερα στο Κυπριακό είμαστε στο παρά ένα. Δεν χωράει δεύτερο λάθος. Το επόμενο λάθος θα είναι μοιραίο. Αυτό είναι που με απασχολεί. Το να φύγω από την πολιτική είναι μέσα στις σκέψεις μου γιατί θέλω και ελπίζω να μπορέσω να κάνω και άλλα πράγματα στη ζωή μου.
Χωρίς να αποκλείεται το να παραμείνετε ενδεχομένως με άλλη ιδιότητα; Αν ήθελα να ακολουθήσω αυτές τις φήμες που ακούω, όχι από εσάς, αλλά τις διαδόσεις και στο διαδίκτυο κάποιων που με θέλουν να έχω συμφωνήσει με τον Νίκο τον Αναστασιάδη για να πάρω τη θέση του υπουργού Εξωτερικών…
Ή του Επιτρόπου. Ή του Επιτρόπου. Έχω περάσει απ’ αυτά και απέδειξα ότι δεν είμαι της καρέκλας. Εξάλλου, παραιτήθηκα από υπουργός Εξωτερικών για να υπερασπιστώ αυτά που πίστευα σωστά.
Τελειώνοντας, πείτε μου έναν καλό λόγο γιατί κάποιος να ψηφίσει εσάς την Κυριακή. Αν θέλετε πραγματική αλλαγή πορείας στο Κυπριακό και στην κοινωνικοοικονομική πολιτική, η δική μου υποψηφιότητα προσφέρει και τα δύο. Ταυτόχρονα θεωρώ, αυτό το αποδεικνύει και το βιογραφικό μου, ότι διαθέτω τις εμπειρίες και τις γνώσεις έχοντας διαχειριστεί τόσο οικονομικά ζητήματα όσο και το Κυπριακό. Θα έλεγα ότι ο καθένας πρέπει να κριθεί από την πορεία του. Και το τι άφησε πίσω του. Νομίζω ότι απ’ όπου πέρασα, από την πρώτη μου παρουσία ως Γενικός Γραμματέας Νέας Γενιάς μέχρι σήμερα, άφησα κάτι πίσω μου στο οποίο οικοδόμησαν οι υπόλοιποι. Αυτό πρέπει να το κρίνει ο καθένας. Εάν εκεί που υπηρέτησα ήμουν παραγωγικός, εάν είχα όραμα, και αν προσπάθησα να πάρω τον τόπο μας ένα βήμα πιο μπροστά.
Όσο κρατάει ένας καφές
Επίτηδες ήθελα να είναι μια σύντομη συνομιλία. Όσο κρατάει ένας καφές, όσο δηλαδή χρειάζεται για να λύσω βασικές απορίες της τελικής ευθείας και να διαμορφώσω μια αίσθηση για τον άνθρωπο. Για το δεύτερο, έδωσα πέντε λέξεις και ζήτησα από τους τέσσερις υποψηφίους να «βαθμολογήσουν» στην κλίμακα από το 1 έως το 10 αυτό που τους χαρακτηρίζει. Με τη βάση να είναι το λιγότερο… «Παρορμητικός: 1, επιμελής: 10, πεισματάρης: 7 και κοινωνικός: 9 ή 10». Όσο για το αυστηρός, ο Γιώργος Λιλλήκας ήταν λίγο πιο αναλυτικός… «Αυστηρός με τους συνεργάτες μου όσον αφορά στην ποιότητα δουλειάς είμαι στο 10. Αυστηρός στη ζωή μου όμως, είμαι στο 5. Μπορεί και πιο κάτω γιατί έχω μάθει να συγχωρώ, να παραβλέπω τα μικρά ανθρώπινα λάθη».
