Εξήντα μέρες μετά, του επέτρεψε επιτέλους το βαρυφορτωμένο του πρόγραμμα να απαντήσει στην από 20 Νοεμβρίου έκθεση του Γενικού Ελεγκτή για τις εναέριες μετακινήσεις του. Προφανώς σειρά θα πάρουν τώρα οι σταύλοι του Αυγεία.
 
Υπερβολικούς σας βρίσκω. Σε μια χώρα όπου το ΔΗΚΟ πολεμά νυχθημερόν το κατεστημένο και τη διαπλοκή, γιατί δηλαδή να μην  μπορεί ο Αβέρωφ Νεοφύτου να μοιάζει στον George Clooney;
 
Αυτό που η Κατερίνα Σακελλαροπούλου «βαφτίστηκε» ευθύς από τα ΜΜΕ και το σύστημα «Αικατερίνη» μετά την υποψηφιότητα (και εκλογή) της, το έχω ξαναδεί να συμβαίνει με τον Κασουλίδη αλλά και την DEMY, την τραγουδίστρια, που για να προσδώσει η ΕΡΤ μια εσάνς ποιότητας (!) στην εκπροσώπηση της Ελλάδας στη Eurovision, Δήμητρα την ανέβαζε, Δήμητρα την κατέβαζε.
 
Μετά το τελεφερίκ, έρχεται το τρένο! Εκείνος ο δρόμος, πάλι, που κρίθηκε κατεπείγουσας προτεραιότητας το 2003, μπορεί να περιμένει. Ποιος ξέρει; Μπορεί στο τέλος να τους βάλουμε ακτοπλοϊκή γραμμή των ορεινών περιοχών.
 
Πώς το είχε πει χαριτολογώντας ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, τον περασμένο Οκτώβριο; Α ναι. Η Τουρκία δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να σκορπά ένα σκασμό χρήματα παίζοντας με τις λάσπες του οικοπέδου 7. Να που τώρα θα παίξει και με τις λάσπες του οικοπέδου 8, απέναντι από το παραλιακό μέτωπο του Μαϊάμι της Μεσογείου. Σε ακριβή στόχο που μας υπέκλεψε.. ουπς, που δημοσίευσε στην ιστοσελίδα του το Τμήμα Περιβάλλοντος.
 
Ωστόσο, όπως είχε πει παλαιότερα και ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος: «Αφήστε τους να κοκορεύονται, κάνουν περίπατο, ούτε είναι σε θέση να βρουν, ούτε είναι σε θέση να διαχειριστούν». Άρα ουδείς λόγος ανησυχίας δικαιολογείται. Ας παίζει με τις λάσπες και ας κοκορεύεται.  
 
Λέτε, ωστόσο, να το πήραν χαμπάρι οι οπαδοί του δόγματος «να αφεθεί η υπόθεση να εκφυλισθεί ώστε να καταλήξουµε σε χρονίζουσα de facto διχοτόµηση» και του μεγαλοφυούς σχεδίου «η ύπαρξη ενός αμιγώς ελληνοκυπριακού κράτους στον νότο, είναι αυτοκτονία για την Τουρκία, γιατί μένει αποκλεισμένη απ’ όλες τις πλευρές», ότι το σλόγκαν με το οποίο γαλούχησαν τον λαό -«καλύτερα να μείνουμε όπως είμαστε»- εξελίσσεται στη μεγαλύτερη ψευδαίσθηση εκ των ψευδαισθήσεων του ταλαιπωρημένου Κυπριακού;
 
Μιας και ο λόγος για ψευδαισθήσεις, από τότε, τον Απρίλιο του 1974, που ο Εζεκίας Παπαϊωάννου έλεγε ότι «Η Σοβιετική Ένωση, με την παρουσία του Σοβιετικού Στόλου στη Μεσόγειο, αποτελεί ασπίδα για τον κυπριακό λαό», κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Ωστόσο το «ξανθό γένος» δεν έχασε την αίγλη του στις δοξασίες του λαού. Τελευταίως μόνο άρχισε να κλονίζεται η πίστη του, μα ακόμα και τώρα υπάρχουν αλαφροΐσκιωτοι που δικαιολογούν τη ρωσική στάση με το -τι ειρωνεία!- «εκάμαμέν τους τζιαι εμείς πολλά».
 
Παρόλα αυτά, μπορεί ο Πούτιν της φίλης Ρωσίας που έχει θέσεις αρχών στο Κυπριακό, να μιλούσε κάποτε (το 2009) για «δύο χώρες» στην Κύπρο, να τασσόταν  «υπέρ της δίκαιης επίλυσης του ζητήματος, τόσο του τουρκικού, όσο και του ελληνικού τμήματος του νησιού» και να δήλωνε ότι θα αναπτύξει «οικονομικές σχέσεις και με το τουρκικό τμήμα της Κύπρου» (χωρίς κανείς στη μακαρία νήσο να σχίζει τα ιμάτιά του – για να μην πω κάτι άλλο – όπως θα κάναμε σε περίπτωση που άλλος ηγέτης, άλλης χώρας μιλούσε για «τουρκικό τμήμα»), αλλά δεν υπάρχει περίπτωση αναγνώρισης των κατεχομένων. Είπαμε, η Ρωσία «έχει θέσεις αρχών στο Κυπριακό».
 
Ο Κώστας Βενιζέλος, πάλι, μας θύμισε την περασμένη Δευτέρα τα τηλεγραφήματα του Wikileaks που διέρρευσαν το 2013, μέσα από τα οποία φαίνεται η στήριξη με βόμβες, καύσιμα και ανταλλακτικά που η Λιβύη παρείχε στην Τουρκία κατά την εισβολή στην Κύπρο. Καθώς και άλλες μαρτυρίες όπου φέρεται ο Καντάφι να ρωτά τον Μπαϊκάλ: «Και γιατί δεν καταλάβατε όλη τη νήσο; Αν τολμήσει να κινηθεί η Ελλάδα, θα έχετε κάθε μας στήριξη».
 
Αυτά, βεβαίως, δεν τα γνώριζε ο Βάσος Λυσσαρίδης όταν τον Απρίλιο του 2011 τον επισκέφτηκα για να μου μιλήσει για τον φίλο του, τον Μουαμάρ. Και έτσι περιοριστήκαμε στο γεγονός ότι ο Καντάφι αγαπούσε πολύ τον Μακάριο και αγωνιούσε πολύ για την κατάστασή μας μετά την εισβολή. Γι’ αυτό και αγόρασε όσα πιο πολλά προϊόντα μπορούσε, για να μας στηρίξει οικονομικά. Και για να συντηρηθεί προφανώς άλλος ένας μύθος, του φίλου και παντοτινού συμμάχου. 
 
Άλλο πάλι και τούτου: Το κράτος αποτυγχάνει να πιάσει τους στόχους που θέτει η ΕΕ για τους ρύπους, η Βουλή το γνωρίζει εδώ και δύο χρόνια, όπως αποκάλυψε ο συνάδελφος Πέτρος Θεοχαρίδης και όχι μόνο κάνει την πάπια, αλλά επιβαρύνει την κατάσταση με το να επιτρέψει την εισαγωγή των ρυπογόνων σαράβαλων της Αγγλίας, όλα αυτά έχουν ως συνέπεια την αύξηση των ήδη ακριβών καυσίμων και η έγνοια ορισμένων είναι πώς θα κλείσουν τα οδοφράγματα ώστε οι πολίτες να εγκλωβιστούν και να εξαναγκαστούν να πληρώσουν την αχαπαροσύνη των κυβερνώντων.
 
Φιλελεύθερα, έκδοση 26/1/2020.