Αντωνία Χαραλάμπους: Με εξοργίζει το άδικο

 

– Πες μου την πρώτη ατάκα/ σκηνή που σου έρχεται στο μυαλό από το έργο «Αβελάρδος και Ελοΐζα». «Δεν άφηνε σε κανέναν να σκεφτεί, πως πίσω από την εικόνα του γαλήνιου προσώπου της, έβραζε μια φουρτούνα που δεν έλεγε να κοπάσει».

 

– Αν έπρεπε να επιλέξεις έναν μόνο θεατή για να παρακολουθήσει την παράσταση, ποιος θα ήταν αυτός και γιατί; Εκείνος. 

 

– Είναι αυτή η «απαγόρευση» που δημιουργεί «μυθικά πάθη»; Καμιά κοινωνική ή θρησκευτική «απαγόρευση» δεν δημιουργεί «μυθικά πάθη», αν έτσι ονομάζεις τον απόλυτο έρωτα ή την παντοτινή αγάπη. Αν συναντήσεις ένα απ’ τα δύο στο δρόμο σου, πρώτα απ’ όλους επιλέγεις εσύ: Πολεμάς τον εαυτό σου. Ή για τον εαυτό σου. Και τον άλλον. 

 

– Υπάρχουν εξίσου τόσο δυνατοί έρωτες στον καιρό μας, σε μια σύγχρονη κοινωνία; Φυσικά υπάρχουν εξίσου μεγάλοι έρωτες, σήμερα. Σε μια κοινωνία που δεν υπάρχουν εξίσου αυστηρές απαγορεύσεις, όπως τότε. Πιστεύω σ’ αυτό, γιατί το έχω δει. Και πάλι μένουν ανεκπλήρωτοι. Γιατί;

 

– Τι είναι αυτό που κάνει μια αγάπη να υπερβαίνει τα όρια; Η ορμή της και άλλα χίλια. Νιώθω ανίκανη να βάλω σε λέξεις αυτό που κάνουν τα μάτια κι η καρδιά. Συμβαίνει. Και είναι ανεξέλεγκτο. Σίγουρα δε μπορείς να το αγνοήσεις, αλλά ούτε να το εξηγήσεις ακριβώς. Και εγώ, ό,τι καταλαβαίνω λέω.

 

– Ποια είναι η αποστολή του θεάτρου σήμερα; Όποια θα έπρεπε να είναι και η αποστολή της Παιδείας. Της εκπαίδευσης. Η αμφισβήτηση, η αναζήτηση, η ανακάλυψη, η γνώση, η αφύπνιση. Το Θέατρο μπορεί να σου μάθει περισσότερα απ’ όσα προλαβαίνεις να μάθεις σε μια ζωή. Μιλά για ρεαλισμό. Για μεταφυσική. Για το σύμπαν. Το σώμα. Για τους Θεούς. Τους Δαίμονες. Για ό,τι υπάρχει έξω, γύρω σου, μακριά σου, κοντά σου, μέσα σου. Το Θέατρο μπορεί να σου δείξει όλους τους δρόμους. Κι αυτή είναι η αποστολή. Να σκάψεις όσο πιο βαθιά. Να προσδιορίσεις τον εαυτό σου. Να σώσει  -το θέατρο-  οτιδήποτε, αν σώζεται.

 

– Ποια ήταν η πιο όμορφη στιγμή που πέρασες πάνω στη σκηνή, κατά τη διάρκεια της καριέρας σου; Δύο συγκινητικές στιγμές. Η στιγμή της 1ης Παρέλασης στην Επίδαυρο. Και τα κλαδιά ελιάς, που πετούσαν Ε/κύπροι και Τ/κύπριοι μαζί, στο τέλος της Παράστασης, στο Αρχαίο Θέατρο της Σαλαμίνας, στα Κατεχόμενα.

 

– Η πιο δύσκολη; Μια δύσκολη στιγμή ήταν όταν έμαθα ότι έχασα τη γιαγιά μου και το ίδιο βράδυ έπαιζα στο θέατρο μια εγγονή που στο τέλος του έργου χάνει τη γιαγιά της. Αλλά… the show must go on! Γενικά… Μάλλον!

– Αν παρατούσες αύριο τη δουλειά σου, ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα έκανες για την επιβίωσή σου; Να φυτέψω. 

 

– Τι είναι αυτό που σε γεμίζει, πέρα από τη δουλειά σου; Η φύση. Ή δεν ξέρω.

 

– Ποια είναι η αγαπημένη σου στιγμή μέσα στην ημέρα; Η νύχτα. 

 

– Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις μόλις ξυπνήσεις και ποιο το τελευταίο πριν κοιμηθείς; Το πρωί καφέ. Το βράδυ τσιγάρο. 

 

– Τι βλέπεις γύρω σου αυτή τη στιγμή που απαντάς στις ερωτήσεις; Βιβλία, ένα χριστουγεννιάτικο γυάλινο στολίδι, ένα φωτιστικό αναμμένο, το σκυλί που κοιμάται. Γιουκαλίλι. Σόμπα. Και ρούχα απλωμένα. 

 

– Ποιο το αγαπημένο σου σημείο στο χώρο σου; Το κρεβάτι μου, για διάφορους λόγους. 

 

– Ποιο μέρος της πόλης στην οποία ζεις σε ηρεμεί; Κυρίως τα πάρκα με ηρεμούν στη Λευκωσία. Επειδή δεν μου θυμίζουν πως ζω σε πόλη. Γι’ αυτό λατρεύω τα βουνά και τη θάλασσα. 

 

– Τι θα σε έκανε να φύγεις για κάπου μακριά; Πληγώνομαι συχνά και πολύ από τους ανθρώπους. Απογοητεύομαι. Από τις ανθρώπινες σχέσεις και δεν εννοώ ερωτικές μόνο, από τη θέση ή τη στάση μας απέναντι στον διπλανό. Έχουμε γίνει θολοί. Ξένοι. Υπάρχει ένα μπέρδεμα. Μια ασυνεννοησία. Μια βιασύνη. Η ζωή φεύγει και εμείς τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Δεν υπάρχει συνείδηση. Χάνουμε το παρόν. Χάνουμε το εδώ και τώρα. Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε. Αυτά με κάνουν να φοβάμαι, να νιώθω μόνη μου. Απομονώνομαι. Και τότε είναι που σκέφτομαι, ότι θέλω να φύγω μακριά. Πρέπει να γίνει κανείς πολύ σκληρός για να επιβιώσει. Ας κοιταχτούμε ξανά αληθινά στα μάτια.

 

– Πώς θα έμοιαζε το σπίτι των ονείρων σου, σε αυτό το μέρος; Το σπίτι που θα μεγαλώνω, από δω και πέρα, θα ‘θελα να έχει εσωτερική αυλή, πράσινο, πολλά μουσικά όργανα, ξύλο, τζάκι, ζώα και ζέστη. Προς το παρόν έχω μόνο όργανα και ζώα. Έχω ακόμα δρόμο.

 

– Τι σε εξοργίζει; Τι θα άλλαζες αν είχες τη δυνατότητα; Με εξοργίζει το άδικο. Η ψευτιά. Η τεμπελιά. Θα εξαφάνιζα τους τοξικούς ανθρώπους. 

* «Αβελάρδος και Ελοΐζα» ΕΘΑΛ, σκην. Κώστα Σιλβέστρος. Πρεμιέρα 14/2  Θέατρο Δέντρο, Λευκωσία. Παραστάσεις 15 και 18/2, 20.30 και 16/2, 18.30. Στη Λεμεσό, Τεχνοχώρος ΕΘΑΛ, 21, 22, 25, 28, 29/2 και 3, 7/3, 20.30. 23/2 και 8/3, 18:30. Στην Πάφο Μαρκίδειο Θέατρο, 6/3, 20.30.

Φιλελεύθερα, 9/2/2020.