Εντυπωσιακή η υποβάθμιση από τις εφημερίδες μας των πρακτικών κυρώσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις παρανομίες της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ. Πολίτης και Αλήθεια το είχαν μονόστηλο στην πρώτη σελίδα. Χαραυγή, ούτε λέξη στην πρώτη σελίδα και μονόστηλο στις εσωτερικές σελίδες. Κι αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία μια και ό,τι κάνει η Χαραυγή θεωρείται επίσημη πολιτική του μεγαλύτερου κόμματος της κυπριακής αντιπολίτευσης. Εντάξει, δεν θα κρίνουμε εμείς την αξιολόγησή τους, ο καθένας με το νου του. Μιλάμε, όμως, για τη διαμόρφωση πολιτικής, στρατευμένα και συνειδητά, που αφορά το παρόν και το μέλλον μας. Θα μου πείτε, μπορεί να περίμεναν πολύ περισσότερα οι άνθρωποι και απογοητεύτηκαν. Μπορεί να θέλουν να πουν ότι δεν χρειάζονται την ευρωπαϊκή στήριξη, θα τα καταφέρουμε μόνοι μας να αντιμετωπίσουμε την τουρκική επίθεση. Μπορεί, όμως, και να μην θεωρούν επίθεση όσα κάνει η Τουρκία σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αλλά, ως συνέχεια άλλων χειρισμών που κάνουν σε ανάλογα ζητήματα το ασφαλέστερο συμπέρασμα γι’ αυτή την υποβάθμιση είναι πως η εξέλιξη συγκρούεται με την πολιτική της απόλυτης υποταγής στις τουρκικές αξιώσεις, που υπηρετούν με συνέπεια. Ίσως και να συμφωνούν με την ανακοίνωση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών που έλεγε ότι «είναι λυπηρό αντί η ΕΕ να στηρίζει τη συνεργασία και τον διάλογο στην ανατολική Μεσόγειο, να αγνοεί τα νόμιμα δικαιώματα της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων και να γίνεται αιχμάλωτη στους μαξιμαλιστικούς ισχυρισμούς και πολιτικές του διδύμου Ελληνοκυπρίων – Ελλάδας». Διότι, είναι αρκετοί όσοι θεωρούν μαξιμαλισμό να απαιτούμε εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου και όσοι πιστεύουν πως όταν η Τουρκία μιλά για «συνεργασία και διάλογο» είναι ειλικρινής και δεν εννοεί οτιδήποτε άλλο εκτός από διάλογο για καλύτερες συνθήκες σφαγής.
Χθες, η Ευρωπαϊκή Ένωση προχώρησε σε πρακτική εφαρμογή των κυρώσεων και αποφάσισε απαγόρευση εισόδου στις χώρες της ΕΕ και δέσμευση περιουσιακών στοιχείων για τον Mehmet Ferruh Akalin, αντιπρόεδρο της Turkish Petroleum Corporation (TPAO) και τον Ali Coscun Namoglu, αναπληρωτή διευθυντή του τμήματος Εξερεύνησης της TPAO, διότι προχώρησαν σε παράνομες γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ. Φυσικά και δεν είναι επαρκές αυτό για να σταματήσει την τουρκική παρανομία. Έχει, όμως, τεράστια πολιτική σημασία. Έχει, μάλλον, τη μεγαλύτερη πολιτική σημασία που είχε ποτέ η αλληλεγγύη της ΕΕ προς την Κύπρο.
Η αξία αυτής της απόφασης δεν μπορεί να μετρηθεί από το εάν οι κυρώσεις αφορούν δύο Τούρκους ή εκατό. Αλλά, από το γεγονός ότι για πρώτη φορά από την ένταξή μας στην ΕΕ, το 2004, ξεφεύγουμε από την έως τώρα φραστική αλληλεγγύη και περνάμε στην πρακτική. Κι αυτό ανοίγει τον δρόμο στην Κυπριακή Δημοκρατία να παλέψει περισσότερο, να μην παραδοθεί, να διεκδικήσει τα δικαιώματά της. Οι κυρώσεις εκφράζουν απόλυτα τα δίκαια της Κύπρου και η ΕΕ δεν μπορεί πλέον να κάνει πίσω. Για ποια δικαιώματα στην Ανατολική Μεσόγειο μπορεί να μιλά η Τουρκία; Για ποιο «λογικό δρόμο» μπορεί να μιλά ο Ακιντζί όταν τον υποδεικνύει η Ευρωπαϊκή Ένωση; Ποιος άλλος θα μας δείξει τον «λογικό δρόμο», η Άγκυρα;
Δεν μπορούμε να πανηγυρίζουμε, φυσικά, διότι αυτό που μας ενδιαφέρει δεν είναι να χαρούμε μια νίκη επί της Τουρκίας κι ας συνεχίζει τις παρανομίες της. Αλλά, να την αναγκάσουμε να έρθει σε ουσιαστικό διάλογο για τη λύση του Κυπριακού, φοβούμενη για σοβαρές συνέπειες, διάλογο που δεν τον κάνει όσο ανενόχλητη μπορεί να συνεχίζει την πειρατεία και να έχει κέρδη έστω και παράνομα. Εξάλλου, δεν έχουμε άλλο τρόπο να αντιδράσουμε. Ένα είναι το δίλημμα: Είτε τα παραδίδουμε όλα και χάνουμε και τα αυγά και τα καλάθια, είτε μεταφέρουμε το Κυπριακό στις Βρυξέλλες ως ευρωπαϊκό πρόβλημα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεσμεύτηκε με τα δίκαια της Κύπρου. Από εμάς εξαρτάται αν θα αξιώσουμε αυτή η δέσμευση να έχει  πρακτικό αντίκρισμα. Έχουμε ήδη την εμπειρία με την Τελωνειακή Ένωση. Δεν απαιτήσαμε ποτέ οργανωμένα και ίσως εκβιαστικά, εφαρμογή του Πρωτοκόλλου της Άγκυρας και χρόνια ολόκληρα απολαμβάνουμε απλώς την επαναλαμβανόμενη φραστική στήριξη της ΕΕ. Αν εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι να διεκδικήσουμε το δίκαιό μας, γιατί να το διεκδικήσουν άλλοι εκ μέρους μας.

Υ.Γ. Όπως ακριβώς το έγραψε ο Βάσος Λυσσαρίδης: 
Μούπαν γιατί παλεύεις / Κι όταν ακόμα η μάχη έχει πια χαθεί
Τους απαντώ. / Γιατί αν δεν παλεύω / Ποτέ δεν θα ‘ρθει άλλη μάχη