Το Λάρνακα 2030 παρουσιάζει το κοινοτικό έργο του εικαστικού Μάριου Σπηλιόπουλου, «Ανθρώπων Ίχνη IV – (Η Συνομιλία των Κόσμων)», στη Δημοτική Πινακοθήκη της πόλης, από την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου.
Η εγκατάσταση του Σπηλιόπουλου αποτελεί έργο κοινωνικής τέχνης (social art), που φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως εργαλείο αντιμετώπισης των κοινωνικών στερεοτύπων, των αποκλεισμών και του ρατσισμού, φαινόμενα που οδηγούν στον τυφλό ανταγωνισμό και τη βία. Ελπίζει να ενώσει, εθνότητες, να απαλύνει τραύματα, να κατευνάσει τα πάθη. Να δημιουργήσει μια μικρή νησίδα ειρήνης και συμφιλίωσης, σε μια ρευστή και αβέβαιη εποχή για το μέλλον του κόσμου.
Η Πινακοθήκη μεταμορφώνεται σε «Ιδιότυπο Ναό», όπου δοξάζεται η συμφιλίωση, η συνύπαρξη, η αλληλοκατανόηση, η συμπερίληψη και η παραδοχή της διαφορετικότητας. Εδώ λατρεύεται ο «Θεός» όλων και του καθενός ξεχωριστά, δημιουργώντας έναν κοινό τόπο ελπίδας για ειρήνη και λύτρωση.
Στο ημίφως του χώρου ακούγονται ταυτόχρονα «Τα Θεωνύμια» του Θεοδώρου Δούκα του Λάσκαρι (1254), στα ελληνικά, και τα «99 ονόματα του Αλλάχ», στα αραβικά. Η παράλληλη αυτή ακουστική ροή δύο μεγάλων θρησκευτικών παραδόσεων δημιουργεί μια κατανυκτική ατμόσφαιρα και έναν κοινό αίσθημα συνύπαρξης, για την αναζήτηση του Θείου.
Στο δάπεδο του χώρου, αλλά και έξω από αυτόν, βρίσκονται εκατοντάδες χρησιμοποιημένα ζευγάρια παπούτσια, τοποθετημένα έτσι, ώστε να φαίνονται, σαν να βαδίζουν. Αυτά τα παπούτσια, έχουν περπατήσει, στους δρόμους, στις πλατείες και τις γειτονιές της Λάρνακας, είναι προσφορά των κατοίκων της και προέρχονται από διαφορετικές ηλικίες, φύλα και εθνικότητες.
Είναι οι «Δωρεές» των κατοίκων της Λάρνακας, που ανταποκρίθηκαν, με μεγάλη προθυμία στο κάλεσμα του καλλιτέχνη να τα παραχωρήσουν, ως «Αντίδωρα-Προσφορές», συμβάλλοντας έτσι, στην υλοποίηση του έργου. Αποτελούν τα ίχνη της ασώματης πορείας ανθρώπων που το καθένα φέρει τη δική του ιστορία, τη δική του καταγωγή, τη δική του θρησκεία.
Όλα μαζί, συγκλίνουν σε μία κατεύθυνση: προς τη μεγάλη προβολή της τρικυμισμένης θάλασσας που δεσπόζει στο βάθος του χώρου, καταργώντας ουσιαστικά τον έναν τοίχο της αίθουσας.
Στην προβολή, ο κυματισμός είναι ανεστραμμένος: αντί να σκάει στην ακτή, το κύμα επιστρέφει προς τα πίσω, προς τον ορίζοντα. Η αντίστροφη αυτή ροή, είναι ένα κάλεσμα του θεατή σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, έναν τόπο επιστροφής, στις πρωταρχικές εικόνες του κόσμου.
Η θάλασσα, πανταχού παρούσα στις πολιτισμικές και θρησκευτικές αφηγήσεις, προβάλλει με την αέναη κίνησή της ως εικόνα του άπειρου και του αιώνιου. Αποτελεί ένα ισχυρό εικονικό στοιχείο που μας καλεί να σκεφτούμε με διαφορετικό τρόπο τη μετακίνηση, τηροή της ζωής των ανθρώπων και των πραγμάτων και την πέραν του ανθρώπινου χρόνου ύπαρξη.
Στο κέντρο της προβολής καίει ένα καντήλι, ένας μικρός φωτοδότης Φάρος, σημείο προσανατολισμού των «ασώματων» ανθρώπων μέσα στον ρευστό χώρο της εικόνας και του ήχου. Το φως του λειτουργεί ως διακριτική αλλά επίμονη παρουσία, σύμβολο, ελπίδας, προσευχής και παρηγοριάς. Είναι το σταθερό σημείο που, φωτίζει τον δρόμο, ενώνει φυλές, θρησκείες, πολιτισμούς, ενώνει τις ιστορίες των ανθρώπων.
Πού και Πότε
- Λάρνακα, Πινακοθήκη. Εγκαίνια Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου (7μ.μ.-9μ.μ.). Διάρκεια έως 11 Ιανουαρίου 2026. Ώρες: 9μ.μ.- 1μ.μ. & 3μ.μ.–6μ.μ.
