Η στήλη γράφεται Παρασκευή, συνεπώς την ώρα που σύρονται αυτές οι γραμμές, δεν γνωρίζουμε ποιος είναι ο νέος πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού.
Στη διάρκεια της σύντομης εσωκομματικής προεκλογικής εκστρατείας, και οι δύο διεκδικητές της ηγεσίας του μεγαλύτερου κόμματος του τόπου, τόσο ο Δημήτρης Δημητρίου όσο και η Αννίτα Δημητρίου, δεν παρέλειψαν, απεναντίας υπερτόνισαν, την πίστη τους στις παρακαταθήκες του Γλαύκου Κληρίδη, στον πατριωτικό ρεαλισμό, στις αρχές και τη φιλοσοφία του, την πολιτική και τις ιδέες του. Δεν ξέρω κατά πόσο όλα αυτά είναι σαφή και ξεκάθαρα στα μέλη της ηγεσίας του Δημοκρατικού Συναγερμού, εκτιμώ, όμως, ότι στον κόσμο, στη βάση του κόμματος δεν είναι και τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα. Γι’ αυτό εξάλλου και συχνά πυκνά παρατηρούμε αναταράξεις, κενά αέρος, ακόμα και ισχυρές σεισμικές δονήσεις.
Όταν ο Γλαύκος Κληρίδης ίδρυσε τον Δημοκρατικό Συναγερμό το μακρινό 1976, πέτυχε να συστεγάσει τους κυνηγημένους της ενωτικής παράταξης, τους ρομαντικούς που αναγιώθηκαν με το σύνθημα «Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες», τους φασίστες πραξικοπηματίες που έδωσαν στην Τουρκία την αφορμή να εισβάλει στο νησί, μαζί με φανατικούς του ρεαλισμού, ζηλωτές της επαναπροσέγγισης, της λύσης και του συμβιβασμού. Ο Γλαύκος Κληρίδης, είχε εφεύρει τον «πατριωτικό ρεαλισμό», που λειτουργούσε λίγο πολύ όπως το μνήμα του Αγίου Νεοφύτου και του επέτρεπε να συγκρατεί τις δύο τάσεις και να τις παντρεύει. Αδιαμφισβήτητα, τα κατάφερνε. Είχε το ηγετικό χάρισμα, το ειδικό βάρος και το ανάλογο εκτόπισμα, να μπορεί να το πετυχαίνει.
Πολλές φορές, όμως, με αντιφατικές θέσεις και αντικρουόμενα αφηγήματα. Γιατί, είναι γεγονός, ότι ο Γλαύκος Κληρίδης, άλλα έλεγε στα αστικά σαλόνια της Λευκωσίας και άλλα στο Μάμμαρι (άσχετα αν στις μέρες μας αστικά σαλόνια και Μάμμαρι έγιναν ένα και το αυτό) και από την πολιτική του διαδρομή δεν έλειψαν οι τακτικισμοί, τα πισωγυρίσματα, οι πολιτικές ακροβασίες. Πολλές φορές, μάλιστα, πόνταρε στον εθνικισμό και στην πόλωση. Γι αυτό, εξάλλου, και παρόλο που χαρακτηρίζεται ως ο «πατριάρχης του ρεαλισμού», είναι ο άνθρωπος που πρώτος μίλησε για ομοσπονδία στην περιβόητη ομιλία στην Γκαλερί Αργώ, και όλοι, οι του ΔΗΣΥ, πίνουν νερό στις «διαχρονικές ιδέες και στην πολιτική του», όταν ήρθε η ώρα και παρά τους δραματικούς τόνους που υιοθέτησε, οι υποστηρικτές του, κατά συντριπτική πλειοψηφία, δεν πείστηκαν και του γύρισαν την πλάτη. Ας πρόσεχε…
Όμως, σε κάθε περίπτωση, ο Γλαύκος Κληρίδης υπήρξε ένας τολμηρός ηγέτης, αν αναλογιστεί κανείς το κοινό στο οποίο απευθυνόταν και το πλαίσιο στο οποίο κινείτο. Πολλές φορές τοποθετήθηκε ευθαρσώς και με ρηξικέλευθο τρόπο σε σχέση με αυτά που ήταν γαλουχημένοι οι οπαδοί του και που και ο ίδιος τους τάισε πολλές φορές. Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, ένα απόσπασμα σε μια συνέντευξή του στον «Φιλελεύθερο», το Καλοκαίρι του 1991, όταν ρωτήθηκε για τους συναγερμικούς που διαφωνούσαν με την πολιτική του στο Κυπριακό: «Αυτοί πιστεύουν ότι αν περιβληθούν την κυανόλευκη και δηλώνουν ότι είναι εθνικόφρονες- πατριώτες, θα μπορέσουν να δημιουργήσουν κάποια άλλη κατάσταση». Το βρήκα, τότε, πραγματικά τολμηρό, δεδομένου του τι επικρατεί μέχρι σήμερα στα εθνικόφρονα σωματεία και υπό τη σκέπη ποιων σημαιών μιλούν τα στελέχη του.
Το θυμήθηκα αυτό το απόσπασμα τις προάλλες, όταν στον διαδικτυακό τοίχο υποστηρικτή ενός εκ των δύο υποψήφιων της χθεσινής εσωκομματικής μάχης στον Δημοκρατικό Συναγερμό, διάβασα να γράφει: «Πάμε για ένα κόμμα στραμμένο στην εθνικοφροσύνη, στα γαλάζια ιδανικά». Δεν ξέρω αν στις μέρες μας, εν έτει 2023, το πρόβλημα της «μεγάλης ευρωπαϊκής και φιλελεύθερης παράταξης» είναι η έλλειψη «εθνικοφροσύνης» και η απουσία «γαλάζιων ιδανικών», αλλά είναι γεγονός πως, με την πάροδο του χρόνου και αναλόγως του εκάστοτε ηγέτη (και του μεγάλου ή μικρού εκτοπίσματος που αυτός είχε στη βάση του κόμματος) η απόσταση που χωρίζει τις δύο τάσεις, έχει μεγαλώσει. Και οι διαρροές είναι πλέον, σε κάθε νέα εκλογική αναμέτρηση, μεγαλύτερες – μη εξαιρουμένης της πρόσφατης προεδρικής εκλογής. Όποιος, λοιπόν, και να είναι σήμερα ο νέος πρόεδρος του ΔΗΣΥ, όσο νέος και να είναι ηλικιακά, φοβάμαι πως πολύ δύσκολα θα καταφέρει να ισορροπήσει σε ζητήματα που, στην πραγματικότητα, μηδαμινή σημασία έχουν ή πρέπει να έχουν σε ένα (πραγματικό) «σύγχρονο, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό κόμμα», όπως θα ήθελε να είναι ο ΔΗΣΥ (και που ο τόπος έχει ανάγκη), ο οποίος κατά καιρούς -θα πρέπει να του το πιστώσουμε, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι- δημιούργησε τις προϋποθέσεις ή συνέβαλε κι αυτός, στο να κάνει ο τόπος άλματα.
