Ο Γιάννης Χριστοφίδης, επισημαίνει τη σημασία τής σύνεσης και της πραότητας.
Μετά τη λαμπροφόρο Μεταμόρφωση του Κυρίου μας στο όρος της προσευχής, όπου φανερώθηκαν ο Μωυσής και ο Ηλίας να συνομιλούν μαζί του, ο Χριστός έστειλε κάποιους μαθητές του στο πιο κοντινό χωριό των Σαμαρειτών, ώστε να βρουν κατάλυμα για να μείνουν το βράδυ. Όμως οι κατοικούντες σ’ εκείνο το χωριό, δεν αποδέχτηκαν να τους φιλοξενήσουν με τη δικαιολογία ότι θα επήγαιναν να γιορτάσουν το Πάσχα στα εχθρικά σ’ αυτούς Ιεροσόλυμα και όχι στον δικό τους λατρευτικό χώρο που ήταν στο Γαριζίν. Όταν το άκουσαν αυτό οι μαθητές Ιάκωβος και Ιωάννης εξανέστησαν και νιώθοντας την απόρριψη σαν μεγάλη προσβολή είπαν στον Διδάσκαλό τους: Κύριε, με την άδεια Σου να προσευχηθούμε να πέσει φωτιά από τον Ουρανό και να τους κατακαύσει, όπως παλιά έκαμε ο προφήτης Ηλίας; Τότε ο Χριστός, γυρνώντας προς το μέρος τους, τους λέει αυστηρά και επιτιμητικά: «Ουκ οίδατε ποίου πνεύματος έστε υμείς;»
Δηλαδή, τόσο καιρό που είστε μαζί μου κι ακούσατε τα λόγια μου, τα κηρύγματα, τις παραβολές, είδατε τα θαύματα που έκαμα σε δίκαιους και αμαρτωλούς, ζήσατε από κοντά τον τρόπο της ζωής μου, προσέξατε την πραότητα και τον έλεγχο των αντιδράσεών μου και δεν αντιληφθήκατε ότι όλα αυτά τα κάνω από απέραντη αγάπη για τον κάθε άνθρωπο; Δεν καταλάβατε ότι ήλθα στον κόσμο για να βάλω μάχαιραν διαχωρισμού, ανάμεσα στο μίσος και στην αγάπη; Δεν ξεκαθαρίσατε ακόμη, ότι ήλθα στη γη για να θέσω τέρμα στη μέχρι τώρα παλαιά ανθρώπινη δικαιοσύνη του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και να σας κάνω κοινωνούς της θείας δικαιοσύνης, δηλαδή της αγάπης και της θυσίας στον οποιονδήποτε συνάνθρωπό σας; Δε νιώσατε, ότι επαγγέλλομαι και ευαγγελίζομαι μια νέα πνευματική σχέση και ένα νέο πολιτισμό με την ανεξικακία, τη μακροθυμία και την αδελφοσύνη ανάμεσα στους ανθρώπους και τις κοινωνίες που δεν καταστρέφει αλλά σώζει; Τέτοιου διαφορετικού πνεύματος αναμένω από σας να γίνετε και να μεταλαμπαδεύσετε στην οικουμένη και σ’ όσους θελήσουν να σας ακούσουν και να σας ακολουθήσουν.
Αυτό το μήνυμα του νέου πνεύματος, μας στέλνει από τη Σαμάρεια ο Ιησούς εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια και θα είναι πάντα επίκαιρο, μέχρι της συντέλειας των αιώνων. Οι πλείστοι άνθρωποι, σε κάθε εποχή κωφεύουν στο μήνυμα της αγάπης του Χριστού, γιατί είναι μωροί και τυφλοί, γιατί δε θέλουν ή δε μπορούν να διακρίνουν την πραγματική αλήθεια της αγάπης, από τα ψεύδη των οποιωνδήποτε ειδώλων που κατακλύζουν τις κοινωνίες. Οι δυο κύριες δυνάμεις που μας κρατούν σε εγρήγορση και μας ενεργοποιούν σε κάθε λόγο ή πράξη μας, είναι το συναίσθημα και η λογική. Όμως και τα δύο, για να βαδίζουν στον ορθό δρόμο πρέπει να περνούν από το χωνευτήρι της αληθινής πίστης, πρώτα στο Θεό και ύστερα στον πλησίον μας. Αιτίες των αντιδράσεών μας δεν θα πρέπει να είναι οι πιέσεις του περιβάλλοντός μας, ο εγωισμός μας ή τα προσωπικά μας συμφέροντα. Οι αντιδράσεις μας θα πρέπει να ελέγχονται συνεχώς από μια καθαρή συνείδηση. Ποτέ δε θα πρέπει να παίρνουμε βιαστικές αποφάσεις της στιγμής, χωρίς να είμαστε σίγουροι για την ορθότητά τους και γιατί στο τέλος ίσως μετανιώσουμε οικτρά. Κι ακόμη ας μην κατακρίνουμε, όσους μας κατακρίνουν γιατί κανένας δεν είναι εντελώς αθώος. Πάντοτε να προβληματιζόμαστε και να προσευχόμαστε, για να πορευόμαστε στη ζωή χωρίς ανεξέλεγκτες εξάρσεις, αλλά με σύνεση και πραότητα.
