Φρικιαστικά τα εγκλήματα του Αττίλα: Προς τι η αντίδραση για το μνημείο για τα θύματα της εισβολής στην Ευρωβουλή;

Για 50 χρόνια ερευνώ, καταγράφω και μελετώ τα εγκλήματα του τουρκικού στρατού μαζί με τους Τουρκοκύπριους συνεργάτες τους. Και σήμερα διαβάζω πράγματα που με συγκλονίζουν και με κάνουν να προβληματίζομαι αν πάθαμε όλοι αμνησία ή ηθελημένα βαλθήκαμε να ξεχάσουμε την τουρκική εισβολή και για αυτό λένε μερικοί ότι πρέπει να στήσει η Ευρώπη και μνημείο των εγκλημάτων των Ελλήνων κατά των Τούρκων, για να κρατούμε ίσες αποστάσεις και να κλαίμε για τα χάλια μας όλοι μαζί για να επιτύχουμε την επανένωση της πατρίδας μας.

Το μνημείο που θα στηθεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με πρωτοβουλία του βουλευτή του ΔΗΣΥ Μ. Χατζηπαντέλα θ’ αποτελεί καρφί στα μάτια του εισβολέα στην Κύπρο, αλλά εξανέστησαν οι… φιλειρηνικοί Έλληνες Κύπριοι μαζί με τον τουρκοκύπριο ηγέτη Τουφάν  Έρχιουρμαν ότι το μνημείο πρέπει να καλύπτει και τους αγνοούμενους Τουρκοκύπριους για να φανεί, προφανώς  η αγριότητα των δικών μας δολοφόνων, των Ελλήνων.

Στις 20 Ιουλίου 1974 ο τουρκικός στρατός σάρωσε τα πάντα και όμως δεν υπάρχει καμιά παραδοχή για τέτοια εγκλήματα από την άλλη πλευρά που τα διέπραξε, παρά μόνο ότι, ό,τι έγινε, το έκαμαν οι άτακτοι Τουρκοκύπριοι σε απάντηση των εγκλημάτων Ελλήνων στην Αλόα και την Τόχνη.

Ένα έγκλημα είναι έγκλημα και είναι καταδικαστέο. Τελεία και παύλα. Όμως αυτά ακολούθησαν όταν οι εγκληματίες  ενήργησαν όπως ενήργησαν νομιζόμενοι ότι εξυπηρετούσαν τον αγώνα του κυπριακού λαού, μετά που οι Αττίλες δολοφόνησαν, κατακομμάτιασαν και κατακρεούργησαν θύματά τους με  πράξεις χειρότερες από τους Ναζί και αποκεφάλισαν, μαχαίρωσαν αθώους πολίτες απλώς γιατί ήσαν Έλληνες. Ακόμα βίασαν κοριτσάκια ομαδικά ή νέες με ειδικές ανάγκες μέχρι  και γριές 70 και 80 χρόνων.

Αυτούς θέλουμε να τιμήσουμε με το μνημείο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;  Τα φρικιαστικά εγκλήματα του Αττίλα έγιναν σε χρόνο αδικαιολόγητο και δεν σχετίζονται με αυτά τα καταδικαστέα στην Αλόα και την Τόχνη… Δείτε μερικά  από τα εγκλήματα των εισβολέων για να αντιληφθείτε τη βία που σάρωσε τα κατεχόμενά μας από την πρώτη στιγμή που οι Τούρκοι πάτησαν το πόδι τους στην Κύπρο στις 20 Ιουλίου 1974:

>ΣΦΑΓΗ ΜΑΝΑΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΥΙΩΝ: Η αθηναϊκή εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ σε ανταπόκριση ανεσταλμένου της στην Κύπρο περιέγραψε  την τραγική ιστορία του Χρίστου Δράκου, 53 ετών, από τον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας, που συνέβη την ημέρα της τουρκικής εισβολής.

«Τα χαράματα της εισβολής ο Χρίστος Δράκος ξύπνησε την οικογένειά του, τη γυναίκα του Μαρίτσα, 43 χρόνων και τα δυο παιδιά του, Νίκο 16 και Γιώργο 14 χρόνων.  Διηγείται: «Ξεκινήσαμε για τη Λάπηθο. Όμως γρήγορα βρεθήκαμε κυκλωμένοι από Τούρκους στρατιώτες που εξαγριωμένα μας καλούσαν να σηκώσουμε τα χέρια μας στο κεφάλι. Η οικογένειά μου, το αντρόγυνο Κώστα Κοζάκου και δυο άγνωστοι ξένοι ήμασταν ως φαίνεται οι πρώτοι αιχμάλωτοι των Τούρκων στην περιοχή . Ο κύκλος γύρω μας στένευε και οι Τούρκοι εξαγριωμένοι είχαν τα όπλα στραμμένα εναντίον μας. Ύστερα Παναγία μου έγινε το μεγάλο φονικό.  Από κοντά άρχισαν να μας γαζώνουν. Οι δυο ξένοι έμειναν με την πρώτη ριπή στον τόπο. Αγκάλιασα τον Γιώργο μου και πέσαμε στο χώμα. Πλάι μου η γυναίκα μου, ενώ ο Νίκος προσπαθούσε να βρει καταφύγιο στο στήθος της. Έσφιγγα το παιδί μου στην αγκαλιά και παρακαλούσα να είχα και άλλα χέρια για να τον σκεπάσω.

Μου ήρθε τρέλα σαν είδα την γυναίκα μου στα αίματα. Δεν μπορούσα να τρέξω κοντά της. Θα σκέπαζα τον Νίκο. Σύρθηκα με το παιδί στην αγκαλιά σε ένα κοντινό βράχο. Κάθε φορά που οι σφαίρες χτυπούσαν στην πέτρα έφευγαν κομμάτια. Νόμιζα πώς έφτασε το τέλος μας. Ξαφνικά το χέρι μου γέμισε αίματα. Σίγουρα χτυπήθηκα είπα, όμως το αίμα ήταν του Νίκου. Γύρισε με κοίταξε και ύστερα έγειρε στο χορτάρι, ενώ το στόμα του γέμισε αίματα. Το αγκάλιασα, το σκούντηξα, το έσφιξα, όμως ξεψύχησε, και η δική μου σφαίρα αργούσε ακόμα. Είπα να σηκώσω το κεφάλι. Κι’ αυτές που χτυπούσαν τον βράχο να σταματήσουν πάνω μου, αλλά είχα κάποια ελπίδα (…) Είδα ότι οι Τούρκοι  επυροβόλησαν και απέθανεν ή γυναίκα μου, ο άλλος γιος μου ο Νίκος και ο Κώστας Κοζάκος από τον  Καραβά, η δε γυναίκα του Κώστα Κοζάκου ήταν σοβαρά τραυματισμένη, στο αριστερό της πόδι ήταν λυωμένο και είχεν αιμορραγία. Εγώ έκλαια. Άκουσα μια φωνή που είπεν: «Πρακ πε». (Σταμάτα). Με επλησίασεν τότε ένας Τούρκος αξιωματικός με δύο αστέρες, με εσήκωσεν και μου έδωσεν νερόν. Εδιέταξεν ο αξιωματικός τούτος και εξαναπυροβόληοαν την γυναίκαν του Κώστα Κοζάκου, που απέθανεν».

ΟΜΑΔΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΤΟ ΤΡΙΜΙΘΙ (24/7/74): Στο Τριμίθι, σε μικρή απόσταση από την Κερύνεια, έγινε ένα φοβερό μακελειό. Πέντε άνθρωποι δολοφονήθηκαν ενώ οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν ότι μέσο διέθεταν. Νεκροί ήσαν οι Ευριπίδης Τσιττής, Παναγής Σιεγκαρής και ο γαμπρός του Λάκης Σολωμού, 23 χρόνων. Τους μετέφεραν  στο μικρό ξεροπόταμο και αφού τους βασάνισαν τους εκτέλεσαν. Άλλοι δυο που εκτέλεσαν οι Τούρκοι ήταν οι Οδυσσέας Μεϊτανής, 62 χρόνων και ο γαμπρός του Ανδρέας Ματεΐδης. Βρίσκονταν στη μάντρα τους λίγο πιο κάτω με την Ελένη Ματεϊδη, σύζυγο του Ανδρέα και την κουνιάδα του Φρόσω. Την απίστευτη ιστορία της Ματεϊδου  κατέγραψε η αθηναϊκή εφημεριδα «Τα Νέα». Αφηγήθηκε η ίδια: «Οι Τούρκοι μας βρήκαν σε μια μάντρα που είχαμε για τα ζωντανά. Πήρα τον Στέλιο αγκαλιά. Μπροστά ο άνδρας μου Ανδρέας Μεϊτανής, 27 χρόνων, ο πατέρας μου Οδυσσέας 65 χρόνων που κρατούσε την κόρη μου, και η αδελφή μου. Θα μας πήγαιναν εκεί που είχαν και άλλους συγχωριανούς μας. Στο ρέμα διέταξαν τους δυο άνδρες να βγάλουν τα ρούχα τους. Τους πήραν δυο φαντάροι και τους οδήγησαν στο ποτάμι. Σε μένα άφησαν τα παιδιά. Σε λίγο άκουσα πυροβολισμούς. Τους σκότωσαν. Πάει είπα. Θέλησα να φωνάξω και να τρέξω. Στήριξαν τα όπλα τους πάνω μου και με έσπρωξαν ενώ τα παιδιά έκλαιγαν. Μας πήγαν στην εκκλησία. Οι άνδρες γονάτισαν. Τους έδεσαν τα χέρια. Ζήτησα να πάω να βρω τον άνδρα μου. Δεν με άφησαν. Όταν ήρθαν οι Οηέδες πήγαμε στο ποτάμι που άκουσα πυροβολισμούς. Οι Καναδοί άνοιξαν τους πρόχειρους λάκκους. Ο άνδρας μου ήταν με σφαίρες στην κοιλιά.

Η αδελφή της Φρόσω Μεϊντανή, 22 χρόνων, είπε: «Όταν εφέραν την αδελφή μου, αλαφιασμένη μου είπε πως τους σκότωσαν μπροστά της».

Για το ίδιο έγκλημα ο βρετανός δημοσιογράφος  Φρανκ Τόμσον έγραψε στην εφημερίδα DAILY MAIL του Λονδίνου στις 10 Αυγούστου 1974: «Mε τα μάτια κατακόκκινα από το κλάμα διηγούνται οι γυναίκες που επέζησαν από την τουρκική εισβολή στην βόρεια Κύπρο, τις τρομερές τους ιστορίες για εγκλήματα και βιασμούς που είδαν και έπαθαν καθώς ο τούρκικος στρατός προχωρούσε στο χωριό των Ελληνοκυπρίων.

Μια νέα κοπέλα διηγήθηκε πως είδε τους Τούρκους να κόβουν το χέρια και τα πόδια του παππού της, πριν τον σκοτώσουν.

Ένα άλλο κορίτσι περιέγραψε πως πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε ο αρραβωνιαστικός της, πως της άρπαξαν τη βέρα από το δάκτυλό της και πως βιάστηκε από ένα στρατιώτη μπροστά στα μάτια μιας ντουζίνας άλλων.

Ένα μικρό κορίτσι που λεγόταν Στέλλα και φορούσε ένα ανοιχτόχρωμο φόρεμα με λουλούδια, παρουσιάστηκε στους δημοσιογράφους με μια πληγή από σφαίρα στο μηρό.

Ήταν καθώς φαίνεται στην αγκαλιά του θείου της όταν αυτός πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε. Εκείνοι που περιέγραφαν τις κτηνωδίες ήταν μεταξύ 500 χωρικών κυρίως γυναικών, από τα χωριά  ‘Άγιος Γεώργιος, Τριμίθι και Κάρμι, λίγα μίλια οπό το προγεφύρωμα της Κερύνειας, όπου αποβιβάστηκαν 30 χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες. Είπαν ότι οι άντρες τους είχαν περικυκλωθεί οπό τους εισβολείς και πολλοί απ’ αυτούς, δεμένοι χειροπόδαρα εκτελέστηκαν μπροστά στις οικογένειας τους. Πολλές απ’ όσες εξετάστηκαν από τους δημοσιογράφους, ήταν απλές χωρικές, που ποτέ δεν είχαν απομακρυνθεί από τα σπίτια τους στους λόφους.

Βίασαν 12χρονη και έκοψαν το κεφάλι του αδελφού της

Μια δωδεκάχρονη (Σ.Παρούτης, Πολίτης), από τον Σύσκληπο υπέστη τον πιο άγριο βιασμό από τους Τούρκους στο χωριό της, στις 3 Αυγούστου 1974 καθώς οι εισβολείς έσφαζαν ομαδικά 15 άτομα ανάμεσα στα οποία και ο πατέρας και ο αδελφός της. Αφηγήθηκε: «Εμένα με πήρανε πρώτη. Ο πατέρας μου είχε καταλάβει τι επρόκειτο να γίνει. Φώναζε, έπεσε κάτω και τους παρακαλούσε. Με είχαν πάρει από εκεί που ήμασταν μαζεμένοι όλοι και με πήγαν στην άκρη του σπιτιού όπου ήταν το μπάνιο. Εγώ τον άκουγα ακόμη που φώναζε. Άκουγα και τον αδελφό μου επίσης. Έτσι ξεκίνησε ο βιασμός. Έρχονταν, με βίαζαν και έφευγαν. Ύστερα από λίγο άκουσα πυροβολισμούς και φωνές. Εμένα με κρατούσαν εκεί. Όταν τέλειωσαν οι πυροβολισμοί, φύγανε και αυτοί. Με άφησαν μόνη μου μέσα στο μικρό δωμάτιο του μπάνιου. Έμεινα εκεί πεσμένη, κατατρομαγμένη και σοκαρισμένη.

>ΤΟΥ ΈΚΟΨΑΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ: (…)Το πτώμα του αδελφού μου ήταν πάντως με κομμένο το κεφάλι. Αυτός που με συνόδευε με πήρε να φύγουμε από το σπίτι. Έκλαιγα διαρκώς. Ούτε μπορούσα να μιλήσω, ούτε να συνειδητοποιήσω το μέγεθος του κακού. Προστέθηκαν και δυο-τρεις άλλοι κατά την απομάκρυνσή μου από το σπίτι. Με πήγαν μέσα στο χωριό. Σούρουπο πια, με έβαλαν σε ένα άλλο σπίτι. Εκεί ξεκίνησαν πάλι τον βιασμό. Ένας έμπαινε, ένας έβγαινε στο δωμάτιο όπου με κρατούσαν…”

Η δολοφονία του Ανδρέα Μάντολες και άλλων 13

Καθώς οι κάτοικοι της περιοχής του Πέντε Μιλίου απομακρύνονται στις 20 Ιουλίου 1974, η γη καίγεται από τους βομβαρδισμούς και τις εκρήξεις,  Στα μισά του δρόμου προς την ορεινή περιοχή όπου ελπίζουν ότι θα φτάσουν συναντούν τον Νεόφυτο Ορκάτη που τους καλεί να μείνουν στο υπόγειο του σπιτιού του μέχρι να ησυχάσουν τα πράγματα, όπως ελπίζει. Μεταξύ άλλων εδώ βρίσκονται ο Ανδρέας Μάντολες με τη σύζυγό του Ρίτα και τα δυο τους παιδιά, από την Ελιά.

Σε κάποιο στάδιο τους περικυκλώνουν οι εισβολείς και όλοι βγαίνουν δειλά-δειλά, από το υπόγειο. Οι Τούρκοι έχουν εχθρικές διαθέσεις. Πλησιάζουν τους άνδρες πρώτα. Μερικοί τους κτυπούν. Άλλοι πλησιάζουν τις γυναίκες και παίρνουν από αυτές τους σταυρούς τους, τα ρολόγια τους και ό,τι άλλο πολύτιμο έχουν. Σε λίγο μέσα σε φωνές ξεχωρίζουν τις γυναίκες από τους άνδρες. Τους διατάζουν να προχωρήσουν προς την κατεύθυνση του χωριού Ελιά. Όλοι ελπίζουν ότι θα τους συνοδεύσουν μέχρι το χωριό και θα τους αφήσουν εκεί. Κάποτε φθάνουν σε ένα ελαιώνα. Στη συνέχεια οι Τούρκοι ξεχωρίζουν 13 άνδρες και τους οδηγούν σε άλλο σημείο. Οι άνδρες που ξεχωρίζουν είναι:

-Βασίλης Ευθυμίου

-Παναγιώτης Τσιάκκας

-Σάββας Τσιάκκας

-Ανδρέας Μάντολες

-Νεόφυτος Νεοφύτου

-Γιαννάκης Αθανάση

-Γιαννής Γιακουμή

-Σπύρος Κέλουρας

-Γιαννάκης Κοντεμενιώτης

-Κώστας Μέλισσος

-Φοίβος Κοντεμενιώτης

-Θεόδωρος Αχιλλέως

-Στρατιώτης

Από αυτή τη στιγμή όλα γίνονται με κινηματογραφική ταχύτητα. Οι γυναίκες βλέπουν τους Τούρκους στρατιώτες που προσπαθούν να τοποθετήσουν τους άνδρες σε παράταξη ή καλύτερα απέναντι στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Ένας Τούρκος στρατιώτης ανασύρει ξαφνικά το περίστροφό του και πυροβολεί σχεδόν εξ επαφής στο στήθος τον Θεόδωρο Αχιλλέως που πέφτει στο έδαφος. Οι Τούρκοι απομακρύνουν στη συνέχεια τις γυναίκες από τη σκηνή. Οι άνδρες βρίσκονται ακόμα εκεί. Τους βλέπουν, Οι Τούρκοι περιφέρονται γύρω τους και τους κτυπούν. Τους βασανίζουν. Οι γυναίκες δεν ξέρουν πώς να τους βοηθήσουν. Και υπό την απειλή των όπλων των Τούρκων στρατιωτών απομακρύνονται σε μικρή απόσταση. Είναι όμως κοντά για να ακούσουν τις ριπές των αυτομάτων που ακολουθούν…

Τραγικές σκηνές ακολουθούν στο άκουσμα των πυροβολισμών. Πολλές γυναίκες παθαίνουν νευρικό κλονισμό. Οι Τούρκοι καγχάζουν για το κατόρθωμά τους και προσπαθούν να κορέσουν το μένος τους αναζητώντας νέες κοπέλες που έχουν απομείνει απροστάτευτες. Ένας αξιωματικός όμως που μιλά άπταιστα την αγγλική γλώσσα επεμβαίνει την τελευταία στιγμή και τις σώζει… Όμως για τους άνδρες  που στήθηκαν στο εκτελεστικό δεν ξανάκουσαν…

Συγκλονίζουν οι μαρτυρίες και για άλλες φρικαλεότητες

>IAN WALKER, εφημερίδα “The Sun” 5 Αυγούστου 1974, πρώτη σελίδα: «Μια ελκυστική Ελληνοκύπρια, 20χρόνων, ξανάζησε λέγοντας την ιστορία της, μια ώρα τρόμου που έζησε με τον τουρκικό στρατό, όταν σύρθηκε σε μια τάφρο και βιάστηκε κτηνωδώς υπό την απειλή των όπλων. Η νέα κοπέλα ήταν μια απο τους έξι νέες που μόλις είχαν διασωθεί από τους στρατιώτες των Δυνάμεων των Ηνωμένων Εθνών και έδιναν τις πρώτες τρομερές μαρτυρίες για τη συνάντηση τους με τους Τούρκους στρατιώτες.

Οι χωρικοί είναι από το Τριμίθι το Κάρμι και τον Αγιο Γεώργιο, τρεις αγροτικές κοινότητες στα δυτικά της τουριστικής πόλης Κερύνεια, που βρίσκονταν στον δρόμο του τουρκικού στρατού εισβολής και αποκλείστηκαν από την αρχή των συμπλοκών στις 20 Ιουλίου.

Το εικοσάχρονο κορίτσι φορούσε ένα ωραίο κίτρινο και άσπρο φόρεμα και καθόταν κάτω από την εικόνα του Ιησού πού φύλαγε το ποίμνιό του.

Περιέγραψε πως βιάστηκε. Πήγαινε να επισκεφθεί τον αρραβωνιαστικό της που εργαζόταν σε ξενοδοχείο κοντά στην Κερύνεια, όταν επιτέθηκαν οι Τούρκοι. Για κάποιες ώρες είχε καταφύγει με άλλους χωρικούς σε ένα στάβλο ως τη στιγμή που οι Τούρκοι τους ανακάλυψαν.

Ήταν παρούσα στην εκτέλεση του αραβωνιαστικού της που σκοτώθηκε εν ψυχρώ μαζί με άλλους έξι λίγα μόλις λεπτά μετά που τους υποσχέθηκαν επίσημα πώς δεν θα τους έκαναν κακό.

«Μετά τους πυροβολισμούς ένας Τούρκος στρατιώτης με άρπαξε και με έσυρε σε μια τάφρο. Πάλαιψα και προσπάθησα να ξεφύγω, αλλά με έριξε στη γη. Έσχισε τα ρούχα μου μέχρι τη μέση μου ικαι άρχισε να γδύνεται.

>ΜΑΡΙΑ ΣΤΥΛΛAΡΗ, Ζώδια, οικοκυρά. Η Μαρία Στυλλάρη, 65 χρόνων, από την Κάτω Ζώδια έδωσε την ακόλουθη κατάθεση στην Αστυνομία  (Γ.Δ.Π 1974): «Είμαι από την Κάτω Ζώδια. Είμαι παντpεμένη με τον χωρκανόν μου Γιωρκήν Νικόλα ο οποίος με εγκατέλειψεν πριν περίπου 35 χρόνια. Έχω δυο κόρες, την Ανδρούλα 40 χρόνων και την Σοφίαν 34 χρόνων. Η μία είναι παντρεμένη με τον χωριανόν μας Κοκήν του Φιλίππου του Γιώρκα. Η κόρη μου η Ανδρούλα είναι αγαθή τζιαι δασκολεύκεται να συνεννοηθεί με άλλα πρόσωπα.

Άμαν ήρταν οι Τούρκοι στο χωρκό μας την Παρασκευήν 16 Αυγούστου 1974 εγιώ τζιαι η κόρη μου η Ανδρούλα εμείναμεν στο χωρκόν διότι δεν το κατοφέραμεν να φύγουμεν, όπως πολλοί άλλοι χωρκανοί.

Στο χωρκόν έμειναν τζαι άλλοι χωρκανοί  γέροι τζιαι κοτσιάκαρες. μεταξύ των οποίων τζιαι η μάνα μου Παναγιωτού Τζαννέτου η οποία ήταν τυφλή και έμενεν μόνη της σε ένα σπιτούδιν.

Εγιώ τζιαι η κόρη μου η Ανδρούλα εμείναμεν έσσω μας χωσμένες για 5- 6 μέρες αλλά στο τέλος επήαμεν στο σπίτιν της παπαδιάς του Παπαφίλιππου τζιαι τζιημέσα ηύραν μας τρεις Τούρκοι στρατιώτες οι οποίοι δεν ήξεραν Ελληνικά, τζιαι εμουντάραν πάνω μας τζιαι μας έδησαν το στόμα μας, τζιαι τα σιέρκα τζιαι μας εβίασαν.

Ύστερα εφύαμεν που το σπίτιν της Παπαδιάς τζιαι  επήαμεν στο σπίτι του Κωστή του Λούκα τζιαι εμείναμεν σε ένα σπιτούδιν του γιου του τζιαι την άλλην ημέραν ήρταν πάλε τρεις Τούρκοι στρατιώτες τζιαι μας εβίασαν, αφού μας έδησαν μόνο τα στόματά μας.

Εμέναν με εβίασεν μόνον ο ένας ενώ την κόρην μου την εβίασαν οι άλλοι δυο Τούρκοι στρατιώτες.

Την άλλην ημέραν επήαμεν στο σπιτούδιν της μάνας μου, που ηύρα τσουλοκαθιστήν χαμαί πεθαμένην. Δεν επαρατήρησα να υπήρχαν γαίματα πάνω στην μάναν μου ή καθόλου πληγές τζιαι εφύαμεν τζιαι την αφήσαμεν εκεί άθαφτην τζιαι επήαμεν στην Πάνω Ζώδιαν.

Εζητήσαμε που κάποιον αξιωματικόν Τούρκον να μας πάρει εις τον Αστρομερίτην για να φύουμε, αλλά αρνήθηκεν τζιαι εμείναμεν στην πάνω Ζώδιαν.

Βούτημαν του ήλιου ήρταν πέντε Τούρκοι στρατιώτες τζιαι επήραν την κόρην μου Αντρούλα σε ένα σπίτιν τζιαι την εβίασσν τζιαι μου την έφεραν πίσω ύστερα που καμιάν ώραν τζιαι είδα ότι τα σιείλη της ήταν δακκαμμένα, πρισμένα τζιαι γαιματωμένα. Η κόρη μου, μου είπεν ότι την εβίασαν τζιαι οι πέντε Τούρκοι στρατιώτες ο ένας ύστερα που τον άλλον τζιαι ότι την εδάκκαναν πάνω στα σιείλη.