Η Αναστασία Πολυκάρπου Χριστοδούλου γράφει για την πανδημία «που ήρθε απρόσκλητη να καταστρέψει τις ζωές μας» και τη μάχη που δίνουν καθημερινά ιατροί και νοσηλευτές.
Σήμερα ξημέρωσε η 5η μέρα. Όλα, κυλούν τόσο ήρεμα και ήσυχα. Έτσι που κανένας δεν υποψιάζεται πως κάτι κακό σαλεύει μέσα στα κύτταρα μας. Νοσηλευτές και γιατροί όλοι τέλειοι. Καθαριστές, καθαρίστριες και προϊστάμενοι, όλοι μαζί στον αγώνα. Δίνουν μια μάχη κι αυτοί μαζί μας να διώξουμε μακριά τον αόρατο αυτό εχθρό που ήρθε απρόσκλητος να καταστρέψει τις ζωές μας.
Η θάλασσα κάτω από το μπαλκόνι του δωματίου μου απλώνεται καταγάλανη. Οι πολυκατοικίες «φωνάζουν» γύρω – γύρω και μας γνέφουν από μακριά. Βουβές φιγούρες κι αυτές μέσα στο χρόνο.,. Προσπαθούν να μας γλυκάνουν τον πόνο. Τα πουλιά αμέριμνα τιτιβίζουν πέρα δώθε. Τρώνε το ψωμάκι που τους βάζουμε. Μα και λίγο νεράκι. Πού να ξέρουν τα πουλιά τον πόνο που πλακώνει τη καρδιά. Όμορφη η φύση. Δεν σου κάνει καρδιά να κλείσεις το μπαλκόνι…. Μα πού αλλού να πας; Πίσω από τις όμορφες εικόνες ποιος να ξέρει για τις καρδιές που πονούν;
Εκτός από τον εχθρό που 47 ολόκληρα χρόνια μας κατατρέχει έχουμε τώρα στο στήθος μας μέσα και τον άλλο τον αόρατο που έρχεται τόσο ύπουλα χωρίς αναφορά!
Αμμόχωστος Μονάδα Αναφοράς. Σ’ αυτό το νοσοκομείο πολεμούν γενναίες ψυχές αψηφώντας όλους τους κινδύνους που υπάρχουν για να σώσουν ζωές. Έχουν οικογένειες. Έχουν νιάτα, ζωή μπροστά τους. Όλα τα δίνουν σε μια μάχη άνιση… πολεμώντας έναν εχθρό που μας περιγελά και μεταλλάσσεται συνέχεια.
Όμως πάντα γελά καλύτερα εκείνος που γελά τελευταίος. Ο Θεός έστειλε τους αγγέλους του στη γη. Πολεμούν σαν άξιοι πολεμιστές. Θα νικήσουν! Όλοι θα βγούμε νικητές!
