Ο «ξανθός σίφουνας» του «Survivor», όπως την αποκαλούσαν όλοι στο παιχνίδι, φωτογραφίζεται πρώτη φορά μαζί με τον πατέρα της και αγαπημένο ηθοποιό, Αλμπέρτο Εσκενάζυ, ενώ μας συστήνει και τον αδελφό της, Λέοντα.
Η Σάρα είναι αυτό που είδαμε και στην τηλεόραση κατά τη διάρκεια του «Survivor»: όπως ο Οβελίξ έπεσε στη χύτρα με το μαγικό φίλτρο της δύναμης, έτσι κι εκείνη μοιάζει να βούτηξε στο ποτάμι της χαράς. Το ίδιο κι ο μπαμπάς της: γεμάτος καλή διάθεση, χαρούμενος, θετικός και πλημμυρισμένος από καλοσύνη, μου αναφέρει σχεδόν αμέσως πόσο όμορφα νιώθει που θα γίνει η παρουσίαση του νέου του βιβλίου σε λίγο καιρό στην Κύπρο – μέρος μιας πενταλογίας με τίτλο «Κραυγή της σιωπής», το οποίο θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις «Μονοπάτι». «Οικογενειακό το ‘χετε να ‘στε τόσο χαρούμενοι άνθρωποι;», της λέω όταν μου γνωρίζει και τον μεγαλύτερο αδελφό της. Βρισκόμαστε στο μαγαζί της, το «Theatrale», της οδού Θησέως, στο Μαρούσι. Η Σάρα φωτογραφίζεται και, πολλές φορές, σηκώνεται, φεύγει και σερβίρει καφέδες και χυμούς. «Δεν ξέρεις πόσο πολύ αγαπώ αυτό το μαγαζί και τη δουλειά μου!», μου λέει με το γνωστό χαμόγελό της. «Να φανταστείς, γύρισα πριν από λίγο καιρό από τον Άγιο Δομίνικο και, απ’ το αεροδρόμιο κιόλας, πήγα πρώτα στο μαγαζί κι έπειτα στο σπίτι. Ήρθα εδώ, μαζεύτηκα με τους φίλους μου, φάγαμε κρέπες, σοκολάτες, πολλά γλυκά. Και, επιτέλους, ήπια καφέ!».
Αυτά σου έλειψαν πιο πολύ;
Και αυτά. Και οι δικοί μου. Βρήκα όλους τους φίλους μου στο μαγαζί, καθώς και την οικογένειά μου. Όλοι ήταν εδώ. Μου έλειψαν κι άλλα βέβαια. Συνήθισα στη φύση και μου έλειψε η πόλη, οι μυρωδιές της, η βαβούρα, ακόμα και η κίνηση στους δρόμους! (γελάει δυνατά).
Δυσκολεύτηκες να προσαρμοστείς στην Αθήνα;
Ναι, σκέψου πως ακόμη δεν τα έχω καταφέρει. Εκεί δεν είχαμε ούτε αυτοκίνητο, ούτε κινητό, ούτε ηλεκτρισμό. Μετά από 4,5 μήνες στη φύση, η προσαρμογή στην πόλη είναι κάτι δύσκολο. Ο άνθρωπος, όμως, ζει πιο εύκολα στη φύση. Αν και εκεί δεν υπήρχε πολιτισμός, δεν υπήρχε τίποτα. Επέστρεψα ξανά σπίτι μου, σε μία πολύβουη πόλη κι όλα μου φαίνονται διαφορετικά πια. Δεν έχω προσαρμοστεί και δυσκολεύομαι. Νιώθω σαν να είμαι ακόμα στον Άγιο Δομίνικο! Το πιστεύεις; Είναι δύσκολο να ζεις στη φύση, ειδικά για εμάς τις γυναίκες…
Σήμερα, είσαι εντάξει πια με τα θέματα υγείας που είχες;
Έχω κάνει εξετάσεις. Είναι κάποιες πληγές που έχω, αλλά θα κλείσουν και θα περάσουν. Όμως, το θέμα του μηνιαίου κύκλου που έχουμε όλες οι γυναίκες, δεν έχει τελειώσει. Μας βλέπατε όλες τις γυναίκες να είμαστε πρησμένες…
Και νομίζαμε ότι είναι από το φαγητό…
Όχι, δεν τρώγαμε τίποτα. Όλες οι γυναίκες είχαμε τα γυναικολογικά μας θέματα. Το σώμα παθαίνει σοκ και δεν είναι εύκολο αυτό το πράγμα. Δεν επανέρχεται αμέσως. Όλο μας το σώμα έχει πληγές, πονάμε, έχουμε σημάδια. Για εμάς, που το ζούσαμε, τα αθλήματα ήταν πιο δύσκολα, σε σχέση με εσάς που τα βλέπατε. Το κάθε γύρισμα των αθλημάτων, διαρκούσε πάνω από έξι ώρες. Πολλές φορές, ήμασταν επτά ώρες κάτω από τον ήλιο. Ξέρεις πόσες φορές έπαθα ηλίαση; Πάρα πολλές! Όλα τα παιδιά περνούσαν δύσκολα. Ο Κωνσταντίνος Βασάλος είχε λιποθυμήσει.
Δεν σκέφτηκες ποτέ να αποχωρήσεις;
Όλα τα παιδιά το συζητούσαμε, ειδικά στις δύσκολες στιγμές. Το λέγαμε και γελούσαμε. Αλλά κάπου μέσα μας κάναμε πίσω, γιατί είχαμε ψυχική δύναμη. Η δύναμη δεν μας άφηνε να φύγουμε. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε πολλές δυνάμεις που δεν ξέρουμε. Εγώ δεν πήγα στο παιχνίδι για το έπαθλο ή για τα λεφτά. Πήγα για το ταξίδι κι είπα: «Όσο κάτσω μέσα. Όσο αντέξω κι όσο με θέλουν!». Μπορεί να έμενα μόνο ένα μήνα. Τελικά, διήρκησε ως το τέλος σχεδόν. Είμαι γεμάτη και πολύ καλά με τον εαυτό μου για όσα έζησα!
Πώς σου φάνηκε ο μεγάλος τελικός του Survivor;
Ήταν πολύ φαντασμαγορικός, κράτησε πολλές ώρες κι έτσι η αγωνία ήταν μεγάλη. Ήμασταν όλοι οι παίκτες που μπήκαμε μαζί από την αρχή. Κάποιους, μάλιστα, είχα να τους δω από την παραλία μας, στον Άγιο Δομίνικο και χάρηκα πάρα πολύ. Γελάσαμε, χαρήκαμε, αναπολήσαμε τα παλιά και συμφωνήσαμε όλοι ότι ήταν μία εμπειρία που μας άλλαξε τη ζωή. Με τα περισσότερα παιδιά βρισκόμαστε ακόμα, δεν θέλουμε να χαθούμε. Μακάρι να είμαστε όλοι μαζί κάθε φορά. Ήταν ένα πολύ ευχάριστο reunion.
Το αποτέλεσμα του τελικού και η νίκη του Γιώργου Αγγελόπουλου ήταν αναμενόμενη για εσένα;
Το αποτέλεσμα είναι σεβαστό από τη δική μου πλευρά, επειδή ο κόσμος είναι πάντα ο τελικός κριτής. Εκείνος έκρινε και αποφάσισε -και φυσικά κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Εφόσον το κοινό ήθελε τον Γιώργο, είναι σεβαστό. Ήταν ένας πολύ δυνατός παίκτης, όπως ήταν και ο Μάριος φυσικά.
Μπορούν, πιστεύεις, να υπάρξουν ειλικρινείς φιλίες σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα;
Πάντα πίστευα ότι ο χρόνος είναι εκείνος που δείχνει την ουσία και το δέσιμο των σχέσεων. Τελικά, μάλλον, σημαντικότερο ρόλο παίζουν οι συνθήκες. Όταν είσαι με τον άλλον 24 το 24ωρο μαζί, κοιμάστε και ξυπνάτε μαζί… Ούτε με τους κολλητούς μας δεν το κάνουμε αυτό. Παίζαμε μαζί, πονούσαμε μαζί, πεινούσαμε, υποφέραμε μαζί κάποιες φορές και κάποιες άλλες γελούσαμε και χαιρόμασταν. Όλα αυτά τα κάναμε μαζί! Επομένως, έκανα φιλίες και γνώρισα ανθρώπους που θα κρατήσω στη ζωή μου.
Με ποιους θα κάνεις παρέα;
Ιδανικά θέλω με όλους. Να τελειώσουν και να έρθουν εδώ, στο μαγαζί, να βγούμε και να κάτσουμε όλοι μαζί. Την Ελισάβετ τη θεωρώ φίλη μου, η Λάουρα είναι ένα υπέροχο παιδί όπως και η Ευρυδίκη. Αλλά και με την Ειρήνη Κολλιδά νιώθω πολύ κοντά.
Αφού ανέφερες την Ευρυδίκη, θεωρείς ότι ο φανατισμός του κόσμου μπορεί να ήταν άδικος μαζί της σε κάποιες περιπτώσεις;
Δεν έχω δει κανένα επεισόδιο ακόμα, δεν γνωρίζω τι έχει παιχτεί και τι είπε ο κόσμος για τους άλλους. Δεν μπορώ να σου απαντήσω.
Αυτό που μας κάνει εντύπωση, είναι ότι, παρά τις κακουχίες που περάσατε, εσύ ήσουν πάντα με το χαμόγελο στα χείλη…
Μα, έτσι είμαι πάντα. Κι εδώ στην Αθήνα, στη ζωή και στην καθημερινότητά μου. Από επιλογή είμαι έτσι. Διαλέγω πάντα την καλή πλευρά των πραγμάτων. Δεν μου αρέσουν οι εντάσεις, ούτε οι καβγάδες. Έτσι λειτουργούμε οικογενειακώς. Είμαστε η οικογένεια της αισιοδοξίας.
Αλμπέρτο Εσκενάζυ: Αλήθεια λέει. Η Σάρα έτσι ήταν, από μικρό παιδί. Ποτέ δεν φώναζε, δεν έκανε φασαρία. Ήταν πάντα μέσα στο νάζι, το μπρίο, το κέφι και την τσαχπινιά. Από την άλλη, σκληραγωγήθηκε πολύ. Έκανε 100άρι στον στίβο και ο αθλητισμός της έδωσε πειθαρχία. Όμως ,ποτέ δεν την είδα σε «κατάθλιψη», που λέμε.
Ήταν εύκολο παιδί, δηλαδή;
Πιο εύκολο δεν υπάρχει. Ίσως να φταίω κι εγώ σε αυτό. Εγώ, αλλά και η μητέρα της, της εμφυσήσαμε την αισιοδοξία. Να, κοίτα τώρα, μια χώρα που υποφέρει από κατάθλιψη, τι όμορφο είναι να υπάρχουν άνθρωποι που να επιλέγουν τη θετική πλευρά…
Σάρα: Εντάξει, υπήρχαν φορές που φτάσαμε στα όριά μας, μέσα στο παιχνίδι. Πολλές φορές έβαλα τα κλάματα! Όμως, είναι φυσιολογικά αυτά.
Αλήθεια, σε ποιον από τους γονείς σου έχεις περισσότερη αδυναμία, Σάρα;
Α, και στους δύο. Δεν μπορώ να διαλέξω (γελάει).
Αλμπέρτο Εσκενάζυ: Κι όμως, λέει αλήθεια. Αν κι εγώ πιστεύω ότι, ως κοριτσάκι, έχει λίγη αδυναμία παραπάνω σε μένα!
Ο πατέρας σου, σού μετέδωσε το μικρόβιο της υποκριτικής;
Όχι ακριβώς. Μεγάλωσα, όμως, στο θέατρο, πίσω στις κουίντες και στα καμαρίνια. Και το έχω αγαπήσει! Με επέλεξε αυτή η δουλειά τελικά. Ήμουν παιδί και κρυβόμουν για να δω τις πρόβες του μπαμπά μου. Ακόμα θυμάμαι την εικόνα του να είναι στη σκηνή, να παίζει και να μου κάνει αστεία με τα μάτια του. Ξέρεις, μ’ αυτό το: «Εδώ είμαι! Είμαι ο μπαμπάς σου!».
Αλμπέρτο Εσκενάζυ: Συγγνώμη, αλλά δεν άκουγα τι σου απάντησε… Αν σου είπε ότι την πίεσα να γίνει ηθοποιός είναι ψέμα! (γελάει). Δεν έκανα τίποτα. Όταν μου το ανακοίνωσε χάρηκα, βέβαια, αλλά θέλω να είναι επιλογή της. Διάλεξε έναν δρόμο δύσκολο, ανηφορικό, με πολλές απογοητεύσεις, αλλά και απολαύσεις. Ο γιος μου ο Λέων, δεν τον επέλεξε. Κι αφού δεν το ήθελε εκείνος, πολύ καλά έκανε. Στηρίζω τα παιδιά μου, ανεξάρτητα από τις επιλογές τους. Ούτε εγώ ούτε η μάνα της συμφωνήσαμε να πάει στο «Survivor». Είχαμε -δικαιολογημένα, όπως κάθε γονιός πιστεύω- το άγχος και την ανησυχία του γονιού. Εκεί, τι να πεις; Έτρεμα από αγωνία! Την έβλεπα απ’ την τηλεόραση να αδυνατίζει και ανησυχούσα. Αλλά το επέλεξε και το σεβάστηκα.
Πώς διαχειριστήκατε το γεγονός με το αυτοκινητικό ατύχημα των παιδιών;
Εμείς το μάθαμε λίγες ώρες πριν παιχτεί το επεισόδιο. Μιλήσαμε μαζί της και μας είπε ότι ήταν καλά. Ανησυχήσαμε πολύ!
Σάρα: Σίγουρα ήταν μεγάλο σοκ για εμάς, αλλά και για τους δικούς μας ανθρώπους, που ήταν τόσο μακριά και δεν μπορούσαν να ξέρουν αν ήμασταν καλά ή όχι. Το ατύχημα μας σόκαρε όλους. Προσωπικά, εμένα με πονούσε όλο μου το κορμί για πολλές ημέρες από το τράνταγμα. Από τον αυχένα, μέχρι και τα πόδια. Αυτό θέλω να το ξεχάσω. Ευτυχώς, που είμαστε όλοι καλά. Ας πάμε σε κάτι πιο ευχάριστο…
Αν είσαι τόσο χαρούμενη διαρκώς, αναρωτιέμαι πώς είσαι όταν ερωτεύεσαι, Σάρα;
Εκεί γίνεται μόνιμο το χαμόγελο. Λες και μου έχουν κάνει τατουάζ! Ο έρωτας με κάνει μόνιμα χαρούμενη.
Δεν έχεις πληγωθεί ποτέ;
Συνέβη κι αυτό. Φυσικό δεν είναι; Μέσα στη ζωή είναι όλα, παιδιά! Είναι μαθήματα όλα.
Οι λέξεις «γάμος» και «οικογένεια»…
Με αφορούν, όταν έρθει η ώρα όμως. Προέρχομαι από μία δεμένη κι αγαπημένη οικογένεια και το ίδιο θέλω να κάνω κι εγώ.
Λέων Εσκενάζυ
Η αδελφή μου, η Σάρα
«Την Σάρα την είδα στο “Survivor”, έτσι όπως περίμενα να τη δω. Όπως την ήξερα. Αυτό εξέλαβα από εκείνη. Είδα το χαμόγελο, την αισιοδοξία, το πείσμα και τον δυναμισμό της στα αθλήματα. Για μένα η Σάρα ήταν και είναι η μικρή μου αδερφή. Εκείνη που μικρά παίζαμε μαζί, κάναμε παρέα και είμαστε και φίλοι. Τα λέμε όλα μεταξύ μας. Άνετα και ανοιχτά. Ποτέ δεν έχουμε τσακωθεί σοβαρά. Ως παιδιά, μόνο για βλακείες, αλλά κι εκεί σπάνια πολύ. Πάντα λειτουργούσα και θα συνεχίσω να λειτουργώ προστατευτικά απέναντί της!».
Επιμέλεια – Styling: Πωλίνα Λάμπογλου
Μακιγιάζ-μαλλιά: Κατερίνα Μητροπούλου
*Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το «Theatrale Coffe Bar» (Θησέως 40, Μαρούσι, Αθήνα, τηλ: 0030-21030386003)
Περιοδικό “Down Town”, τ. 554.
