Είμαι καρκινοπαθής και πηγαίνω για χημειοθεραπείες στο Ογκολογικό Κέντρο της Τράπεζας Κύπρου. Οι γιατροί, οι νοσηλευτές αλλά και το υπόλοιπο προσωπικό που εργάζονται εκεί συμπεριφέρονται άψογα σε όλους τους ασθενείς, όμως χρειάζεται να γίνουν κινήσεις βελτίωσης των εκεί συνθηκών εργασίας τους. Τι εννοώ; Ενώ ο αριθμός των καρκινοπαθών αυξάνεται συνεχώς στην Κύπρο (και αυτό το λένε οι στατιστικές και όχι εγώ), στο Ογκολογικό δεν αυξάνεται ανάλογα και η δυνατότητά του να εξυπηρετήσει μεγαλύτερο αριθμό καρκινοπαθών που χρειάζονται χημειοθεραπεία. Στο κυρίως δωμάτιο που γίνονται οι χημειοθεραπείες, υπάρχουν εδώ και χρόνια 18 κρεβάτια και δεν αυξάνονται, όπως δεν αυξάνονται και οι νοσηλευτές που είναι έξι. Οι καρκινοπαθείς όμως, που χρειάζονται χημειοθεραπεία, συνεχώς αυξάνονται και όλοι τους χρειάζονται αξιοπρεπή αντιμετώπιση σε αυτή τη δύσκολη φάση της ζωής τους.
Αγγελική
Η αναγνώστριά μας με ευγένεια ψυχής καταγράφει τα όσα βλέπει και βιώνει ως ασθενής στο Ογκολογικό Κέντρο της Τράπεζας Κύπρου και υποδεικνύει την αυτονόητη λύση των προβλημάτων που παρουσιάζονται εκεί.
Η έλλειψη ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, όμως, δεν είναι κύριο χαρακτηριστικό μόνο του συγκεκριμένου ιατρικού κέντρου, αλλά και πολλών άλλων, που αποδίδεται στην οικονομική κρίση. Η στήλη όμως δεν δέχεται τέτοιες δικαιολογίες, διότι η υγεία είναι πρώτα από όλα και πάνω από όλα. Κράτος το οποίο δεν μπορεί να συμπαρασταθεί στον πολίτη του την ώρα που αυτός το έχει ανάγκη και δεν του παρέχει ικανοποιητική θεραπευτική αγωγή σε αξιοπρεπές περιβάλλον και κάτω από συνθήκες που δεν θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή του και δεν τον εξευτελίζουν, αυτό το κράτος δεν μπορεί να ονομάζεται ευρωπαϊκό.
