Σχόλιο από τον Χρυσόστομο Ρουσή, Εκκλησία Αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα, Πάφος.
Ο Θεός επιτρέπει τον πόνο στη ζωή μας «για να ανοίξει η καρδιά μας, ώστε να χωρέσει μέσα μας Εκείνος, τον Οποίο ούτε η γη μας τον χωρεί, ούτε το Σύμπαν μπορεί να περικλείσει». (Ο ΣΩΤΗΡ) Με τον πόνο και τις δοκιμασίες, ο Θεός παιδαγωγεί σαν καλός Πατέρας τα παιδιά Του, από αγάπη και όχι κακότητα, γιατί θέλει να επιστρέψουν κοντά Του – η παραβολή του ασώτου μάς διδάσκει την άπειρη αγάπη, που έχει ο Θεός για κάθε άνθρωπο.
«Ο πόνος και οι δοκιμασίες στη ζωή βοηθούν να συνέλθουν οι άνθρωποι. Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λπ., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι· δεν θα πλησίαζαν καθόλου το Θεό. Με τον πόνο μάς επισκέπτεται ο Χριστός» (Άγιος Παϊσιος)
Κατά τον ιερό Χρυσόστομο, δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μη δοκιμάζει στη ζωή του πόνο, σωματικό και ψυχικό: από αρρώστιες, κακουχίες, αδικία, έλλειψη αγάπης, ζήλεια, μίσος και την κακία των ανθρώπων. Ο πόνος μάς βοηθά να γίνουμε πιο ανεκτικοί και συμπονετικοί με τους άλλους. Ο πόνος τελειοποιεί τον άνθρωπο. Δίχως τον πόνο ο άνθρωπος θα ήταν σκληρός και άκαρδος. Ο πόνος γεννά τα δάκρυα και τα δάκρυα την κάθαρση.
Ο πόνος μάς αφυπνίζει να ενδιαφερθούμε καλύτερα για τη μετάνοια, την ταπείνωση, την αναθέρμανση τής πίστης μας και τη συμπόνια τού πλησίον μας. Ο πόνος, σωματικός ή ψυχικός, μας επισκέπτεται για κάποιο ιδιαίτερα σοβαρό λόγο. Για να ξαναδούμε την πορεία, τους στόχους και τον σκοπό της εφήμερης ζωής μας. (Μωϋσής Αγιορείτης)
O πόνος βοηθά και τους πνευματικούς ανθρώπους (μοναχούς) να φθάσουν σε ψηλότερες μορφές πνευματικής τελείωσης και να στηρίξουν και να παρηγορήσουν πολλές ψυχές: O μακαριστός γέροντας Παϊσιος, δέχθηκε την «επάρατη» νόσο με χαρά. Ο καρκίνος έγινε για τον π. Παϊσιο ευλογημένη νόσος.
Ο φυσικός πόνος είναι μέσο άσκησης προς την ταπείνωση, την υπομονή και την αγάπη. (Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος) Ο πόνος είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής. Χωρίς τον πόνο και το θάνατο η ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί να ολοκληρωθεί. (Ντοστογιέφσκυ)
Ο Viktor E. Frankl (M.D., Ph.D.) αναφέρει τα πιο κάτω σχετικά με το νόημα του πόνου: Κάθε φορά που ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με μια αναπόφευκτη κατάσταση, κάθε φορά που έχει να αντιμετωπίσει μια σκληρή μοίρα που δεν μπορεί ν’ αλλάξει, π.χ. μια ανίατη αρρώστια, ένας θάνατος αγαπημένου μας προσώπου, ακριβώς τότε προσφέρεται στον άνθρωπο η ευκαιρία να πραγματοποιήσει την ύψιστη αξία, να εκπληρώσει το βαθύτερο νόημα, το νόημα του πόνου. Γιατί αυτό που έχει σημασία, πάνω απ’ όλα, είναι η στάση που παίρνουμε έναντι του πόνου, η στάση με την οποία υπομένουμε τον πόνο μας.
Ας αναφέρουμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα: Μια φορά ένας ηλικιωμένος παθολόγος με συμβουλεύθηκε για μια μάλλον σοβαρής μορφής κατάθλιψή του. Δεν μπορούσε να ξεπεράσει το χαμό της γυναίκας του που πέθανε πριν από δύο χρόνια και που την αγαπούσε πιο πολύ από κάθε τι άλλο.
Πώς μπορούσα να τον βοηθήσω; Τί θα’πρεπε να του πω; Λοιπόν, απέφυγα να του πω οτιδήποτε, αλλά τον έφερα αντιμέτωπο με το ερώτημα: «Τί θα συνέβαινε, γιατρέ, αν πεθαίνατε εσείς πρώτος και βρισκόταν η γυναίκα σας στη θέση αυτή;» «Ω, είπε, αυτό θα ήταν τρομερό γι αυτή, πόσο πραγματικά θα υπόφερε!» Οπότε, απάντησα. «Βλέπετε, γιατρέ μου, η γυναίκα σας απαλλάγηκε από ένα τέτοιο πόνο και είσαστε εσείς εκείνος που την απάλλαξε από τον πόνο αυτό, και τώρα πρέπει να υποστείτε εσείς τον πόνο, επιζώντας και θρηνώντας την. Δεν είπε τίποτε, μου έσφιξε, όμως, το χέρι και εγκατέλειψε ήρεμος το ιατρείο μου.
Τέλος, ο πόνος, κατά κάποιο τρόπο, παύει να είναι πόνος τη στιγμή που ανακαλύπτουμε κάποιο νόημα σ’ αυτό, όπως είναι το νόημα της θυσίας. Αν ο άνθρωπος αδυνατεί να δει μέσα στον πόνο κάποιο νόημα ή σκοπό, τότε απογοητεύεται. Όταν όμως τον θεωρεί ως παιδαγωγικό μέσο πρόνοιας τού Θεού, μπορεί να τον αξιοποιήσει για την πνευματική του τελείωση. (Γ. Μαντζαρίδη, Χριστιανική ηθική)
Ο Θεός επιτρέπει τον πόνο στη ζωή μας «για να ανοίξει η καρδιά μας, ώστε να χωρέσει μέσα μας Εκείνος, τον Οποίο ούτε η γη μας τον χωρεί, ούτε το Σύμπαν μπορεί να περικλείσει». (Ο ΣΩΤΗΡ) Με τον πόνο και τις δοκιμασίες, ο Θεός παιδαγωγεί σαν καλός Πατέρας τα παιδιά Του, από αγάπη και όχι κακότητα, γιατί θέλει να επιστρέψουν κοντά Του – η παραβολή του ασώτου μάς διδάσκει την άπειρη αγάπη, που έχει ο Θεός για κάθε άνθρωπο.
«Ο πόνος και οι δοκιμασίες στη ζωή βοηθούν να συνέλθουν οι άνθρωποι. Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λπ., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι· δεν θα πλησίαζαν καθόλου το Θεό. Με τον πόνο μάς επισκέπτεται ο Χριστός» (Άγιος Παϊσιος)
Κατά τον ιερό Χρυσόστομο, δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μη δοκιμάζει στη ζωή του πόνο, σωματικό και ψυχικό: από αρρώστιες, κακουχίες, αδικία, έλλειψη αγάπης, ζήλεια, μίσος και την κακία των ανθρώπων. Ο πόνος μάς βοηθά να γίνουμε πιο ανεκτικοί και συμπονετικοί με τους άλλους. Ο πόνος τελειοποιεί τον άνθρωπο. Δίχως τον πόνο ο άνθρωπος θα ήταν σκληρός και άκαρδος. Ο πόνος γεννά τα δάκρυα και τα δάκρυα την κάθαρση.
Ο πόνος μάς αφυπνίζει να ενδιαφερθούμε καλύτερα για τη μετάνοια, την ταπείνωση, την αναθέρμανση τής πίστης μας και τη συμπόνια τού πλησίον μας. Ο πόνος, σωματικός ή ψυχικός, μας επισκέπτεται για κάποιο ιδιαίτερα σοβαρό λόγο. Για να ξαναδούμε την πορεία, τους στόχους και τον σκοπό της εφήμερης ζωής μας. (Μωϋσής Αγιορείτης)
O πόνος βοηθά και τους πνευματικούς ανθρώπους (μοναχούς) να φθάσουν σε ψηλότερες μορφές πνευματικής τελείωσης και να στηρίξουν και να παρηγορήσουν πολλές ψυχές: O μακαριστός γέροντας Παϊσιος, δέχθηκε την «επάρατη» νόσο με χαρά. Ο καρκίνος έγινε για τον π. Παϊσιο ευλογημένη νόσος.
Ο φυσικός πόνος είναι μέσο άσκησης προς την ταπείνωση, την υπομονή και την αγάπη. (Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος) Ο πόνος είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής. Χωρίς τον πόνο και το θάνατο η ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί να ολοκληρωθεί. (Ντοστογιέφσκυ)
Ο Viktor E. Frankl (M.D., Ph.D.) αναφέρει τα πιο κάτω σχετικά με το νόημα του πόνου: Κάθε φορά που ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με μια αναπόφευκτη κατάσταση, κάθε φορά που έχει να αντιμετωπίσει μια σκληρή μοίρα που δεν μπορεί ν’ αλλάξει, π.χ. μια ανίατη αρρώστια, ένας θάνατος αγαπημένου μας προσώπου, ακριβώς τότε προσφέρεται στον άνθρωπο η ευκαιρία να πραγματοποιήσει την ύψιστη αξία, να εκπληρώσει το βαθύτερο νόημα, το νόημα του πόνου. Γιατί αυτό που έχει σημασία, πάνω απ’ όλα, είναι η στάση που παίρνουμε έναντι του πόνου, η στάση με την οποία υπομένουμε τον πόνο μας.
Ας αναφέρουμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα: Μια φορά ένας ηλικιωμένος παθολόγος με συμβουλεύθηκε για μια μάλλον σοβαρής μορφής κατάθλιψή του. Δεν μπορούσε να ξεπεράσει το χαμό της γυναίκας του που πέθανε πριν από δύο χρόνια και που την αγαπούσε πιο πολύ από κάθε τι άλλο.
Πώς μπορούσα να τον βοηθήσω; Τί θα’πρεπε να του πω; Λοιπόν, απέφυγα να του πω οτιδήποτε, αλλά τον έφερα αντιμέτωπο με το ερώτημα: «Τί θα συνέβαινε, γιατρέ, αν πεθαίνατε εσείς πρώτος και βρισκόταν η γυναίκα σας στη θέση αυτή;» «Ω, είπε, αυτό θα ήταν τρομερό γι αυτή, πόσο πραγματικά θα υπόφερε!» Οπότε, απάντησα. «Βλέπετε, γιατρέ μου, η γυναίκα σας απαλλάγηκε από ένα τέτοιο πόνο και είσαστε εσείς εκείνος που την απάλλαξε από τον πόνο αυτό, και τώρα πρέπει να υποστείτε εσείς τον πόνο, επιζώντας και θρηνώντας την. Δεν είπε τίποτε, μου έσφιξε, όμως, το χέρι και εγκατέλειψε ήρεμος το ιατρείο μου.
Τέλος, ο πόνος, κατά κάποιο τρόπο, παύει να είναι πόνος τη στιγμή που ανακαλύπτουμε κάποιο νόημα σ’ αυτό, όπως είναι το νόημα της θυσίας. Αν ο άνθρωπος αδυνατεί να δει μέσα στον πόνο κάποιο νόημα ή σκοπό, τότε απογοητεύεται. Όταν όμως τον θεωρεί ως παιδαγωγικό μέσο πρόνοιας τού Θεού, μπορεί να τον αξιοποιήσει για την πνευματική του τελείωση. (Γ. Μαντζαρίδη, Χριστιανική ηθική)
