Η ΕΠΕΛΑΣΗ του Κορωνοϊού παραμερίζει –ιδιαίτερα τις προσωπικές– επετείους. Πλην, είναι πολλές οι ώρες της περισυλλογής –ένεκα αυτοαπομόνωσης που δεν ξεπερνιέται… άσφαιρα η 21η του Μάρτη, άμα:
· Τέτοια μέρα οι τουρκικές Υπηρεσίες –με συνεργούς ανάλογου φυράματος– δολοφόνησαν τον αγωνιστή της Αλληλεγγύης, Θεόφιλο Γεωργιάδη. Αλλιώς δεν μπορούσαν να σιγήσουν την… ενοχλητική φωνή και την αδιάλειπτη δράση του κατά των γενοκτόνων της σουλτανικής βαρβαρότητας.
· Η εκδημία του Δασκάλου Ι.Θ. Κακριδή, την ώρα που σπανίζουν στον Ελληνισμό οι κλασικοί φιλόλογοι, ιδιαίτερα του Ομήρου και των επιφανών της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας.
· Στις 21 του Μάρτη κυκλοφόρησε το –αδικοχαμένο– «Παρασκήνιο» το τελευταίο φύλλο του, ύστερα από έναν 11ετή αγώνα εναντίον της «τριπλής» κατοχής και των πολλών παραφυάδων της, κόντρα στη συνωμοσία της σιωπής και των ποικίλων τσιλλημένων της αλληλοεξάρτησης. Ασύλληπτο το μέγεθος της φθοράς, σωματική κόπωση αβάσταχτη, οικονομικό γονάτισμα ασήκωτο…
Αλλά:
· Εμπειρία και γνώση συσσωρευμένη και πρωτόγνωρη. Κυρίως, μια αναπτυγμένη αίσθηση να ξεχωρίζεις στην «είδηση» την πληροφορία από την ιδιοτελή υποβολή και τη διατεταγμένη –άχρι αναισχυντίας– υπηρεσία. Μ’ εκείνο το πυκνό κουλιαστήρι που συγκρατεί τα ψεύδη και τη συκοφαντία για να μη μολύνουν τα ίχνη του πραγματικού γεγονότος.
Έτσι που:
· Και η –υποχρεωτική– απομόνωση να σε βρει –αρκούντως προπονημένο και στωικό απέναντι και στον… απρόσκλητο Κορωνοϊό, καθώς: Συνηθισμένος –και– στα αρνητικά του προσωρινού βίου και της πρόσκαιρης διέλευσης, μερίμνησης –ή έτσι υποκειμενικά νομίζεις– άμα έτυχε να βρεθείς μπροστά σε δίλημμα: Είτε – υποχρεωτικά– να αδικήσεις, είτε –υποχρεωτικά– να αδικηθείς, χωρίς δισταγμό να… προτιμήσεις –αυτοβούλως– το δεύτερο!
