Τον γνώρισε σε ηλικία 15 ετών, συνεργάστηκαν για πρώτη φορά στο εμβληματικό «Ξενοδοχείο» και από τότε η πορεία τους δεν χώρισε σχεδόν ποτέ. Ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε διαρκώς στο πλευρό του τον Κύπριο μουσικό Σταύρο Λάντσια.
Ο Σταύρος Λάντσιας, πιανίστας και ενορχηστρωτής του Διονύση Σαββόπουλου, διακεκριμένος μουσικός της τζαζ με δίπλωμα ενορχήστρωσης από το Berklee College of Music της Βοστώνης, βρέθηκε μαζί του σε ζωντανές εμφανίσεις και ηχογραφήσεις, μοιραζόμενος μια κοινή καλλιτεχνική διαδρομή σχεδόν τριών δεκαετιών. «Ίσως τώρα να κάθεται με τον Χατζιδάκι και τον Γκάτσο και να συζητούν», λέει στον αποχαιρετισμό του.
Ο Σταύρος Λάντσιας για τον Διονύση Σαββόπουλο
«Η πρώτη μου εικόνα από τον Διονύση Σαββόπουλο είναι σε μια συναυλία του στην Κύπρο. Πρέπει να ήμουνα περίπου 15 χρονών και παρόλο που δεν ήξερα ιδιαίτερα την μουσική του μού έκανε μεγάλη εντύπωση η παρουσία του στην σκηνή. Τον θυμάμαι να παίζει με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο το νταούλι παρασύροντας τους μουσικούς και το κοινό».
«Αργότερα όταν σπούδαζα στην Αμερική όποτε σκεφτόμουν αν θα επέστρεφα στην Ελλάδα ο Σαββόπουλος ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης που μου ερχόταν στο μυαλό για να συνεργαστώ μαζί του. Και κάπως έτσι συνωμότησε το σύμπαν και συνεργάστηκα για πρώτη φορά μαζί του στο άλμπουμ «Ξενοδοχείο» ως ενορχηστρωτής.
«Ζησαμε αμέτρητες δημιουργικές ώρες μαζί με ωραίες συζητήσεις κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων» λέει ο Σταύρος Λάντσιας.
«Αυτό που ίσως ο κόσμος να μην ξέρει είναι ότι ο Διονύσης Σαββόπουλος εκτός από εξαιρετικός παραμυθάς ήταν και καλός ακροατής πάντα δείχνοντας ενδιαφέρον για τις γνώμες των άλλων ακόμα και όταν διαφωνούσε.
Του άρεσαν οι ταλαντούχοι μουσικοί με προσωπικότητα και μου έδινε ιδιαίτερη χαρά οπότε κατάφερνα να τον κάνω να χαμογελάσει με κάποια μουσική φράση στην μελόντικα που τόσο αγαπούσε».
«Σταύρο όλους μπορώ να τους αντιγράψω, όχι όμως τον Χατζιδάκι»
«Ο Σαββόπουλος με το εξαιρετικό επικοινωνιακό του χάρισμα με τράβαγε μέσα στο τραγούδι βοηθώντας με να καταλάβω το νόημα των στίχων του. Κάποια στιγμή μου εκμυστηρεύτηκε «Σταύρο όλους μπορώ να τους αντιγράψω, όχι όμως τον Χατζιδάκι. Το πιο κοντά που έφτασα ήταν το ”Μια θάλασσα μικρή”».
«Αυτή η κοινή μας αγάπη-προτίμηση στον Μάνο Χατζιδάκι πιστεύω μας έφερε ακόμη πιο κοντά, νιώθαμε ίσως ένα κοινό σημείο αναφοράς και αισθητικής. Μου περιέγραφε πως με λαχτάρα όποτε μπορούσε πήγαινε στο στέκι που συχνάζανε ο Χατζιδάκις με τον Γκάτσο και καθότανε στο διπλανό τραπέζι ώστε να τους ακούει να συζητάνε. Αν υπάρχει συνέχεια μετά τη ζωή τον φαντάζομαι τώρα πια να έχει κερδίσει τη θέση του δίπλα τους και ίσως κάπου να κάθονται όλοι μαζί και να συζητάνε».
«Κάθε άλμπουμ μάς αποκάλυπτε έναν άλλο Σαββόπουλο»
«Έχω συνεργαστεί με πολλούς δημιουργούς και είναι κάποια χαρακτηριστικά του Διονύση Σαββόπουλου που οφείλω να τα μοιραστώ γιατί κατά τη γνώμη μου δικαιολογούν το καλλιτεχνικό του μεγέθος. Συνθετικά ποτέ δεν επαναλαμβανότανε, είχες μάλιστα την εντύπωση ότι με κάθε άλμπουμ μάς αποκάλυπτε έναν άλλο Σαββόπουλο, αυτός ίσως είναι και ένας λόγος που πολύ φανατικοί θαυμαστές του «αγαπούσανε να τον μισούνε».
«Σαν δημιουργός είχε μεγάλη πίστη-συνέπεια σε αυτό που έκανε. Δεν ήταν μόνο αυτοπεποίθηση, ήταν αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και προετοιμασίας. Έχω παίξει μαζί του σε αρκετά προγράμματα που έφτιαχνε και από την πρώτη πρόβα είχε έτοιμη την τελική σειρά των τραγουδιών, τι θα έλεγε ανάμεσα και πως ήθελε να γίνονται οι μεταβάσεις από το ένα κομμάτι στο άλλο, κάτι που ήταν πολύ σημαντικό γι’ αυτόν. Αυτό δεν άλλαζε στην πορεία ακόμη κι αν ένιωθε ότι ο κόσμος ίσως να ήθελε κάτι άλλο να ακούσει από αυτόν. Θυμάμαι μερικές φορές όταν του φωνάζαν από κάτω «Κι άλλο-κι άλλο» αυτός τους απαντούσε «προετοιμάσαμε ολόκληρο πρόγραμμα για σας, με πρόβες, θέλετε να σας παίξουμε κάτι έτσι πρόχειρα;». Αν κάποιος επέμενε να του τραγουδήσει κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι του απευθυνόταν χαμογελαστά «θα περάσω μετά απ’ το σπίτι σου να στο πω!».
«Είχαμε αρκετές κόντρες και μουσικές διαφωνίες αλλά αυτό ήταν ένα δικαίωμα που μου το είχε παραχωρήσει»
«Πάντοτε έψαχνε καινούργιους ήχους και τρόπους να εκφραστεί. Θυμάμαι μια φορά στο στούντιο είχε ξαπλώσει κάτω από το πιάνο και τραγουδούσε ώστε να ηχογραφήσουμε την φωνή του μέσα από τις παλλόμενες χορδές του πιάνου!
Εννοούσε κάθε λέξη που έλεγε όπως και κάθε ακόρντο που έπαιζε στην κιθάρα ή ρυθμό στο νταούλι. Άκουγε κάθε νότα που παίζανε οι μουσικοί και αντιδρούσε πότε με χαμόγελο, πότε απλώς με μια γκριμάτσα. Όταν τον συνόδευα στο πιάνο ένιωθα ότι συνομιλούσαμε, ότι αναπνέαμε μαζί, ότι μπορούσε ο ένας να οδηγήσει τον άλλον σε καινούργιους εκφραστικούς δρόμους».
«Μια από τις αγαπημένες μου συναυλίες ήταν στο Μύλο στην Θεσσαλονίκη όταν κατά τη διάρκεια της παράστασης κόπηκε το ρεύμα. Μέσα στο σκοτάδι με ένα πιάνο και μία κιθάρα συνεχίσαμε τη συναυλία νιώθοντας μια μαγική σύνδεση με το κοινό. Όταν επέστρεψε το ρεύμα συνεχίσαμε, αλλά μάς κακοφάνηκε».
«Με τον Διονύση Σαββόπουλο συνεργαστήκαμε πολλές φορές αλλά του είπα και αρκετά όχι (Σαββόραμα, Τελετή λήξης ολυμπιακών αγώνων, Ηρώδειο στα γενέθλια του με τη γνωστή τούρτα). Κάθε φορά που του έλεγα όχι έλεγα από μέσα μου «αυτό είναι, δεν θα με ξαναπάρει τηλέφωνο» αλλά μέσα στα χρόνια ευτυχώς με αναζητούσε σε δημιουργικές εργασίες, βλέπετε εμένα δε μου αρέσανε τα μεγάλα αφιερώματα στον εαυτό του αλλά η συμμετοχή σε κάτι καινούργιο. Είχαμε αρκετές κόντρες και μουσικές διαφωνίες αλλά αυτό ήταν ένα δικαίωμα που μου το είχε παραχωρήσει, ένιωθα ότι σεβόταν την γνώμη μου.
Αυτά και πολλά άλλα θα μπορούσα να θυμηθώ για τον “δικό μου Διονύση”. του οφείλω πολλά και θα προσπαθήσω να είμαι αντάξιος των προσδοκιών που είχε για εμένα καλλιτεχνικά και σαν άνθρωπος», λέει o Σταύρος Λάντσιας.
