Τα ασθενοφόρα δυσεύρετα και χρειάστηκε να παρακαλέσουμε οδηγούς και νοσοκόμους να μας περιμένουν ή και να επιστρατεύσουμε… μέσο
Πρόσφατα είχα κι εγώ την ατυχία να γνωρίσω από πρώτο χέρι τον βαθμό λειτουργικότητας του συστήματος υγείας. Έχοντας ζήσει το αντίστοιχο της Ελλάδας, τολμώ να πω ότι το κυπριακό δείχνει αρκετά πιο λειτουργικό και αποτελεσματικό.
Και είναι για αυτό τον λόγο κυρίως που μπαίνω στη διαδικασία να γράψω αυτή την ανοικτή επιστολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Υπουργό Υγείας, γιατί είναι κρίμα κάποια περιστατικά που θα ακολουθήσουν να τύχουν ταλαιπωρίας, λόγω ζητημάτων που θα έπρεπε να επιλύονται εύκολα.
Παρασκευή 7 Ιουνίου, λίγο πριν τις 11 το πρωί, χρειάστηκε να μεταφέρω τον γιο μου με κρανιοεγκεφαλική κάκωση, όπως αποδείχθηκε, στις πρώτες βοήθειες του Γεν. Νοσοκομείου, για να εισαχθεί αμέσως στην παιδιατρική πτέρυγα. Σε λιγότερο από μια ώρα (!!!) ο γιος μου πέρασε από το ακτινογραφικό και οι γιατροί των πρώτων βοηθειών είχαν μια πρώτη εικόνα. Ως εδώ οι επιδόσεις του συστήματος πραγματικά εντυπωσιακές.
Η επί καθήκοντι γιατρός μάς ενημέρωσε ότι έχει ζητήσει εξέταση από νευροχειρουργούς για να αποφανθούν την περαιτέρω νοσηλεία. Το ίδιο μας είπαν και οι δυο παιδίατροι που τη διαδέχθηκαν στη βάρδια. Οι ώρες περνούσαν και νευροχειρουργός δεν εμφανιζόταν. Ο νευροχειρουργός τελικά εξέτασε εξ αποστάσεως την περίπτωση και έδωσε οδηγίες τηλεφωνικώς κάπου μεταξύ 19.00 – 20.00 (!!!) να μεταφερθεί στο Μακάρειο. Οι δυο γιατροί στις πρώτες βοήθειες εξέφρασαν αγανάκτηση για την τηλεφωνική εξέταση.
Η μεταφορά του γιου μου στο Μακάρειο τελικά έγινε μετά τις 21.00 το βράδυ, μιας και δεν υπήρχε για περίπου δυο ώρες διαθέσιμο ασθενοφόρο. Ούτε επιτρεπόταν σε εμένα να τον μεταφέρω με το δικό μου όχημα, για να τον βγάλω από το μαρτύριο να παραμένει συνολικά για δέκα ολόκληρες ώρες στις πρώτες βοήθειες, βλέποντας, ακούγοντας και βιώνοντας -μέσα στη δική του ζάλη και πόνο- τα δεκάδες άλλα περιστατικά παιδιών που προσέτρεχαν κλαίγοντας για τις πρώτες βοήθειες στο διπλανό κρεβάτι.
Το πρόβλημα με το ασθενοφόρο το βιώσαμε και τις επόμενες μέρες, όταν έπρεπε το παιδί να μεταφερθεί σε κέντρο MRI, ακολούθως από το εν λόγω κέντρο στο γενικό νοσοκομείο και από εκεί πίσω στο Μακάρειο. Τα ασθενοφόρα δυσεύρετα και για να γίνει η δουλειά μας χρειάστηκε να παρακαλέσουμε οδηγούς και νοσοκόμους να μας περιμένουν ή και να επιστρατεύσουμε… μέσο.
Σε τέτοιες ώρες, όλοι -ή μάλλον οι προνομιούχοι- προστρέχουμε να βρούμε κάποιον γνωστό με άκρη. Και αυτή η άκρη είναι τελικά απαραίτητη (όπως απαραίτητα και τα χίλια ευχαριστώ μου προς αυτήν) αλλά η τακτική θα πρέπει κάποτε να σταματήσει.
Πρόεδρε και Υπουργέ, μετά από αυτή την περιπέτεια, έχω αντιληφθεί πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να χάσει την ψυχραιμία του, βάζοντάς τα δικαίως και αδίκως με γιατρούς και νοσοκόμους (θερμές ευχαριστίες σε όλους για τις προσπάθειες τους).
Είναι «μην σου τύχει» τελικά, να μεταμορφωθείς από ‘πολιτισμένος’ σε αγανακτισμένος. Από σωστός πολίτης σε πολίτη που αναγκάζεται να βάλει μέσο μέσα στην απόγνωση του, προκειμένου να γίνουν τα αυτονόητα.
Μετάνιωσα που δεν βιντεογράφησα τις στιγμές της απελπισίας για να στοιχειοθετήσω τη μαρτυρία μου. Μπορείτε, όμως, εσείς κάλλιστα να στείλετε δικό σας άνθρωπο ινκόγκνιτο για να καταγράψει όλες τις πιο πάνω τρύπες του συστήματος.
Με την ελπίδα να επιληφθείτε της κατάστασης, ώστε να μην χρειάζεται να βιώνουν πολίτες τέτοια αχρείαστη ταλαιπωρία.
Υ.Γ. Ο χώρος των πρώτων βοηθειών περιορισμένος, με τα παιδιά – ασθενείς να ακούνε τις διάφορες γνωματεύσεις των γιατρών και να νομίζουν ότι τα ίδια θα εγχειριστούν, θα σταλούν για ράμματα ή ότι έχουν σπασμένο κρανίο. Ψυχολογικά ζημιογόνο και το ότι πρέπει να περάσουν από τις πρώτες βοήθειες ενηλίκων για να μεταφερθούν στο ακτινολογικό, βλέποντας εικόνες και καταστάσεις που ένα παιδί – ασθενής πρέπει να αποφεύγει.
