Μία μέρα που στιγματίζεται κάθε χρόνο με προσφορές στις σιδερόπρεσες και υποφέρει με πολιτικούς λόγους για «την αξία και την προσφορά της γυναίκας» διεκδικεί το πραγματικό της νόημα σε έναν κόσμο που εξακολουθεί να στρώνει τον δρόμο του μισού πληθυσμού με εμπόδια, άνισες μάχες, φόβο και στερεότυπα. 
Η Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα των Γυναικών δεν είναι η μέρα που «γιορτάζουν» οι γυναίκες, παρά μόνο για τις μάχες που έχουν κερδηθεί. Δεν είναι μια μέρα για να υπερθεματίζουμε την αυτονόητη συνεισφορά τους σε μια προσπάθεια να καλοπιάσουμε τις αντοχές τους με ανθοδέσμες. Δεν είναι μια μέρα για να επαναλάβουμε μηχανικά τις στατιστικές σουμάροντας την πρόοδο. Δεν είναι η κατάλληλη μέρα για να εξυμνήσουμε τη μητρότητα εγκλωβίζοντας τις γυναίκες σε ένα ρόλο που τους έδωσε η φύση όταν συστηματικά και καθημερινά ως κοινωνία τις τιμωρούμε για το «θαύμα της ζωής που προσφέρουν στην ανθρωπότητα». 
Είναι προσβλητικό να θάβουμε τις διακρίσεις, τα στερεότυπα, τις ανισότητες, την έμφυλη βία και το δημοκρατικό έλλειμμα που προκύπτει από τον αποκλεισμό των γυναικών από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, κάτω από στρώσεις ωραιοποίησης, προσπάθειες εξιδανίκευσης και υποκριτικού θαυμασμού. Η αλήθεια είναι άσχημη. Κι όσο κι αν την μακιγιάρεις με δύο συν ένα κραγιόν και μολύβι χειλιών για την 8η του Μάρτη, παραμένει αποκρουστική.
Μία στις πέντε γυναίκες θα υποστεί κάποιας μορφής σωματική βία, δηλαδή ξυλοδαρμό, βιασμό, επίθεση με οξύ, ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων, χτυπήματα στην κοιλιά για να αποβάλει ένα ανεπιθύμητο μωρό, έως και δολοφονία από ένα «ζηλιάρη και παθιασμένο» σύντροφο, από τον πατέρα ή τον αδερφό της «για λόγους τιμής», από ένα βιαστή στο σοκάκι. Μία στις πέντε, σημαίνει ότι από τις 10 συναδέλφους σου στο γραφείο οι δύο είχαν ή θα έχουν πάρε δώσε κάποια στιγμή στη ζωή τους με έναν άντρα που θα θεωρήσει ότι δικαιωματικά μπορεί να τις βλάψει για να «συμμορφωθούν» με το θέλημά του. Όπως απέδειξε το κίνημα του #MeToo ούτε και η φήμη μπορεί να αποτελέσει αποτελεσματική πανοπλία γιατί το πλέγμα των ανισοτήτων ακολουθεί τις γυναίκες παντού, από τις φάμπρικες και τις ουρές των μεταναστών για κουπόνια, μέχρι τις θέσεις CEO στις πολυεθνικές εταιρείες και τα βασιλικά ανάκτορα. Πριν από μερικές βδομάδες, η διάσημη τραγουδίστρια Duffy αποκάλυψε ότι ο λόγος που χάθηκε τα τελευταία χρόνια από το προσκήνιο ήταν η απαγωγή και ο βιασμός της, μια εμπειρία από την οποία ακόμη παλεύει να συνέλθει. Από τον κανόνα δεν εξαιρούνται ούτε οι γυναίκες στην πολιτική. Το 85% των βουλευτίνων στην Ευρώπη έχει δεχθεί απειλές, σεξιστικές επιθέσεις -για παράδειγμα το να φωτογραφίζουν τα εσώρουχά τους με κινητό συνάδελφοί τους- ακόμη και απειλές για τη ζωή τους. Η παρουσία μιας γυναίκας θεωρείται οξύμωρο στα κέντρα λήψης αποφάσεων και σίγουρα παρείσακτη στο κλειστό αντρικό κλαμπ της εξουσίας, κάτι που θα βρεθούν πολλοί να της υπενθυμίσουν με πολλούς τρόπους. Στην Κύπρο υπάρχει μόνο μία γυναίκα υπουργός ανάμεσα σε έντεκα και μόλις 9 γυναίκες ανάμεσα σε 56 βουλευτές. Δεν υπάρχει καμία Ευρωβουλευτής ούτε και αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος πλην της Ελένης Θεοχάρους. Κι όταν το 50% του πληθυσμού αποκλείεται από τις αποφάσεις, η δημοκρατία δεν μπορεί να ονομάζεται καν τέτοια. Η ανισότητα εδράζεται στο πατριαρχικό σύστημα και δεν θεραπεύεται με ελπιδοφόρα μηνύματα για τη μέρα της γυναίκας αλλά μόνο με τη λήψη μέτρων τα οποία θα οδηγήσουν σε πραγματική κοινωνική και πολιτική μεταρρύθμιση. Γιατί κάθε φορά που λέμε σε ένα παιδί ότι «τα κορίτσια δεν μπορούν» και «δεν πρέπει», κάθε φορά που σχολιάζουμε το ντεκολντέ μιας βουλευτίνας και της υποδεικνύουμε ότι η πολιτική δεν είναι καλλιστεία, κάθε φορά που μια γυναίκα πάει για συνέντευξη σε δουλειά και τη ρωτούν αν είναι παντρεμένη και αν σκοπεύει να κάνει σύντομα παιδιά για να της κόψουν τον δρόμο, κάθε φορά που ένας εργοδότης υπόσχεται προαγωγή με την προϋπόθεση «ένα ποτάκι το βράδυ», κάθε φορά που μια μαθητική ομάδα βόλεϊ μένει στο σπίτι γιατί τα λεφτά φτάνουν για να πάει μόνο η αγορίστικη ομάδα στο πρωτάθλημα, κάθε φορά που μια γυναίκα σφίγγει το κλειδί στο χέρι της το βράδυ για να διασχίσει τον δρόμο μέχρι το αυτοκίνητό της, κάθε φορά που ένας αστυνομικός ρωτά ένα θύμα βιασμού «τι φορούσε» ψάχνοντας ελαφρυντικά στον θύτη, αυτό συμβαίνει σε όλες μας. Και αντιστρόφως, όπως έγραψε η Αμερικανίδα ποιήτρια και ακτιβίστρια Maya Angelou, «κάθε φορά που μια γυναίκα αντιστέκεται για τον εαυτό της, αντιστέκεται για όλες τις γυναίκες».
 
Φιλελεύθερα, 8/3/2020.