Αυτό που ξεκάθαρα προκύπτει με την έναρξη της όποιας συζήτησης πάνω στο θέμα της, υπό αυστηρές προϋποθέσεις, υποβοηθούμενης αυτοκτονίας (ή ευθανασίας) σε ανθρώπους των οποίων η ζωή έχει μετατραπεί σε αβάσταχτο μαρτύριο είναι ότι η κυπριακή κοινωνία είναι εξαιρετικά ανέτοιμη.
Εξαιρετικά ανώριμη, πιο σωστά. Και μόνο που ξεκίνησε, πάντως, είναι ένα βήμα. Σε καμία χώρα όπου έχει εφαρμοστεί η συζήτηση αυτή δεν είναι εύκολη, καθώς αγγίζει ένα σωρό ζητήματα. Σε κάθε περίπτωση, η κουβέντα έχει κυρίως να κάνει με την ικανότητα μιας χώρας να εφαρμόσει τους κατάλληλους μηχανισμούς εφαρμογής μιας σχετικής νομοθεσίας.
Αυτό που δεν βλέπω πώς σχετίζεται με το θέμα είναι η θεσμοθέτηση ολοκληρωμένου συστήματος ανακουφιστικής φροντίδας. Είναι κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο και απλά δεν υπάρχει. Ίσα- ίσα: η έλλειψή του αποτελεί έναν λόγο ακόμη για κάποιον που υποφέρει να επιλέξει την ευθανασία. Σε κάθε περίπτωση, αν θέλουμε να το δούμε σοβαρά, αυτή που πρέπει να μείνει εκτός συζήτησης είναι η Εκκλησία.
Αλλιώς, ας μην την αρχίσουμε καν.
Γ. Σαβ.
