Ο ευρηματικός τραγουδοποιός, λίγο πριν το ταξίδι του στην Κύπρο, μιλά για τις μουσικές που άλλαξαν τη ζωή του, για τη γνωριμία με τον Χατζιδάκι και για τις ανατρεπτικές συνεργασίες του.
 
– Έχετε ένα φυσιογνωμικό χαρακτηριστικό: το παιδικό σας πρόσωπο, παρά την ηλικία σας. Είναι έμφυτη ή κερδίζεται η παιδικότητα στον άνθρωπο; Έμφυτη είναι, αλλά θέλει μάχη για να την κρατήσεις. Εγώ κάθε μέρα ξυπνώ και θέλω να παίξω ένα παιχνίδι. Με τα όργανα, με τους έρωτες, με τη γυναίκα μου και με την κόρη μου, σε μια «ταράτσα» ή σε ένα υπόγειο.
 
– Έχετε καλή σχέση με την παιδική σας ηλικία; Έχω πολύ καλή μνήμη. Τα θυμάμαι όλα. Θυμάμαι πότε πρωτάκουσα κάποιες λέξεις. Θυμάμαι τα τραύματα, τις ταινίες και τα τραγούδια και την πρώτη εντύπωση που μου έκαναν. Δεν βλέπω να ’χει περάσει πολύς καιρός από τότε.
 
– Αλήθεια, θυμάστε ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος που αγοράσατε; Όταν ήμουν 6 ετών ζήτησα να μου αγοράσουν τη μουσική του Σπανουδάκη, από την παιδική σειρά «Ο Κήπος με τ’ Αγάλματα». Αργότερα, στα 11, με το πρώτο μου χαρτζιλίκι πήρα το «Φόρα Παρτίδα» του Γιοκαρίνη, αυτό με την «Ευλαμπία» και τον υπέροχο «Νοσταλγό του Ροκ εν Ρολ». Ο πρώτος ξένος ήταν το «Born in the USΑ» του Σπρίνγκστιν.
 
– Και ποιος ήταν εκείνος που σας άλλαξε τη ζωή; Τα «Τραπεζάκια Έξω», τα «Ζεστά Ποτά», το «Λευκό Άλμπουμ» των Μπιτλς, το «Graceland» του Πολ Σάιμον, οι δίσκοι του Ντίλαν και του Κοέν. Είναι καμιά εκατοστή που μου άλλαξαν εκατό φορές τη ζωή.
 
– Είστε ευχαριστημένος με ό,τι κάνετε σήμερα στη ζωή σας; Αυτό θέλατε πάντα να κάνετε; Σε μουσικό και προσωπικό επίπεδο, πολύ. Δεν έχω κάνει ούτε μισή υποχώρηση από αυτά που ονειρευόμουν όταν πρωτοπήρα στα χέρια μου μια κιθάρα. Το μόνο με το οποίο δεν ήθελα να ασχοληθώ, αλλά έμπλεξα, είναι τα συνδικαλιστικά του χώρου του τραγουδιού. Είναι το μόνο πράγμα που με πληγώνει, που με σοκάρει και που με ανησυχεί. Φέρνει κι αυτό βέβαια χαρές και φίλους και μια συλλογική δημιουργικότητα. Αλλά έχει πού και πού επαφή με τον μεγαλύτερο εχθρό του καλλιτέχνη: τον πολιτικό κυνισμό.
 
 
– Έχετε εντοπίσει ποιο είναι το μεγαλύτερο όφελος απ’ τη δουλειά του τραγουδοποιού; Το να βλέπεις τι συμβαίνει στα δωμάτια των ανθρώπων. Μπαίνεις εκεί με τα τραγούδια σου και μαθαίνεις πολλά. Για τον έρωτα, τα παιδιά, τα γηρατειά, την πίστη και τον φόβο.
 
– Θα έχετε πει, φαντάζομαι, χιλιάδες φορές το πώς γνωριστήκατε με τον Μάνο Χατζιδάκι. Αλήθεια, πώς ένιωθε ο πιτσιρικάς εαυτός σας στο περιβάλλον του; Είχατε επίγνωση του μεγέθους του; Μα και να μην είχα, με το που τον έβλεπες στο επέβαλλε. Εξέπεμπε φως, άρωμα και μια ακατανίκητη παιδική δύναμη.
 
– Τι θυμάστε πιο έντονα απ’ αυτόν; Αυτό το άρωμα που σας λέω. Λένε ότι το παράγγελλε ειδικά από κάποιον στη Γαλλία. Ήταν σαν να είχε βρει ένα μαγικό φίλτρο και το φορούσε. Ήταν σαν να είναι το ίδιο που γεννούσε τη μουσική του.
 
– Κατά καιρούς συνεργαστήκατε με διάφορους και διαφορετικούς ανθρώπους: από τον Σαββόπουλο και τον Βέγγο, απ’ τη Γαρμπή κι από τον Παυλίδη και την Αρλέτα, στον Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ και τη Βίσση. Η έκπληξη σε μια συνεργασία είναι το ζητούμενο; Όχι, το ερωτικό στοιχείο. Να έχεις ένα πάθος για τον άλλο. Πότε είναι έρωτας ζωής, πότε εκπληκτικό one night stand, πότε ένοχο πάθος που συνεχίζεται για χρόνια.
 
– Τι θα αλλάζατε στο χώρο της μουσικής στην Ελλάδα; Και ποια θεωρείτε ότι είναι η μεγαλύτερη «πληγή» της; Η έλλειψη πρωτοτυπίας. Κι αυτό έχει μάλλον να κάνει με τις επιδερμικές γνώσεις της παράδοσης του τραγουδιού. Κάνουν ξαφνικά όλοι μόνο swing ή μόνο ραπ ή μόνο δεν ξέρω τι. Και μετά αυτό τελειώνει. Δεν συνδέεται με τίποτα, με καμιά πνευματική συνέχεια. Είναι λίγο περίεργο, ειδικά τώρα που με το ίντερνετ μπορείς να βρεις όλη τη μουσική ιστορία σπίτι σου.
 
 
– Αν μελετήσει κάποιος τις μουσικές και τα τραγούδια σας-από το «Παρέλαση» μέχρι το «Καλλιθέα»- μπορεί να καταλάβει αρκετά για την ψυχοσύνθεσή σας; Ε, φαντάζομαι πως ναι. Για όλους τους δημιουργούς καταλαβαίνεις. Απλώς εγώ δεν ξέρω τι και πώς.
 
– Μπροστά στον καθρέφτη σας τι σκέφτεστε; Το έχω γράψει, ολόκληρο τραγούδι το έκανα.
 
– Πόσο άλλαξαν τα πράγματα στη ζωή σας και η κοσμοθεωρία σας από τότε που κάνατε τη δική σας οικογένεια; Η κοσμοθεωρία μου επιβεβαιώθηκε, τη ζωή μου την αγάπησα πιο πολύ.
 
– Τι έφερε η πατρότητα στη ζωή σας; Ένα νέο σπάσιμο του καθρέφτη, δυο νέα ματάκια που τ’ αγαπώ ανιδιοτελώς.
 
– Έχετε μια κόρη. Με όλη αυτή την επέλαση της εικόνας –της πλαστικοποιημένης ομορφιάς- που παίζει παντού πια –στην καθημερινότητα, στα social media, στην τηλεόραση- ανησυχήσατε ποτέ; Δεν ανησυχώ για τίποτα. Της δίνω όλη μου την αγάπη για να έχει πολλή και να είναι δυνατή στη ζωή της. Κι εγώ και όλοι σε δύσκολες και άσχημες εποχές μεγαλώσαμε. Αυτοί που είχαν αγάπη, ήταν πιο δυνατοί.
 
– Τι θα ακούσει κανείς στην εκδήλωση όπου συμμετέχετε στη Λεμεσό, «Πίσω από τον Καθρέφτη»; Θα μιλήσω για τα πράγματα που αγαπώ. Τη γλώσσα και τους ήχους και τις εικόνες. Με έναν σπουδαίο τύπο, που θαυμάζω από μακριά, τον Σωφρόνη Σωφρονίου.
 
– Στα τραγούδια σας υπήρχαν επιρροές απ’ τη λογοτεχνία; Φυσικά. Από την ποίηση κυρίως, αλλά και από τον Ντοστογιέφσκι, τον Ιωάννου, τον Ναμπόκοφ.
 
– Από πού αλλού αντλείτε έμπνευση; Από τις γυναίκες. Κυρίως από τον τρόπο με τον οποίο εμπεριέχουν και αντιλαμβάνονται τη δημιουργία.
 
*Το Βιβλιοτρόπιο, στο πλαίσιο του προγράμματος εκδηλώσεων για τα είκοσι χρόνια του Θεάτρου Ριάλτο, ετοιμάζει το «Πίσω από τον Καθρέφτη» με τον Φοίβο Δεληβοριά και τον Σωφρόνη Σωφρονίου στις 6/5, στις 20:30, στο Θέατρο Ριάλτο (Επί σκηνής), Λεμεσός. Απαραίτητα δελτία ελεύθερης εισόδου από το ταμείο ή την ιστοσελίδα του Θεάτρου. Τηλ. Επικοινωνίας 99667599.
 
Περιοδικό Go, τεύχος 61.