Ένα πρωτότυπο καλλιτεχνικό project που εντάσσει το κοινό στη διαδικασία δημιουργίας του έργου ξεκίνησε με την πρωτοβουλία του Γιάννη Σακέλλη, ο οποίος προσκαλεί το κοινό να φωτογραφήσει μία πόρτα που σηματοδοτεί την είσοδο ή την έξοδό του από μια κρίσιμη και σημαντική στιγμή της ζωής του. «Καλούμε το κοινό να μας στείλει μια φωτογραφία της πόρτας που αποτελεί ένα συμβολικό πέρασμα στη ζωή του, μαζί με μια σύντομη ιστορία της εμπειρίας του. Αυτό το υλικό θα εμπνεύσει, αλλά και θα δώσει μιαν πρώτη ύλη στους καλλιτέχνες που θα συμμετάσχουν στην έκθεση. Επί της ουσίας, με τις φωτογραφίες και τις ιστορίες που θα μας στείλουν, με τις προσωπικές τους αναμνήσεις, οι άνθρωποι θα γίνουν συνδημιουργοί του έργου. Όλα τα έργα που θα προκύψουν από αυτήν τη διαδικασία θα εκτεθούν στο ξενοδοχείο Αλμύρα στις 19 Οκτωβρίου 2019 μέχρι και τις 19 Νοεμβρίου 2019 και θα τεθούν προς πώληση. Το 50% από τα έσοδα, θα δοθεί σε ιδρύματα που στηρίζουν συνανθρώπους μας οι οποίοι είναι άστεγοι ή και εκτοπισμένοι».
– Πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα και πώς αναπτύχθηκε; Η αλήθεια είναι ότι με απασχολεί εδώ και αρκετά χρόνια. Η αρχική ιδέα προέκυψε στο Φανάρι, στην Κωνσταντινούπολη, σε μια από τις πολλές βόλτες εκεί, στα στενά. Αν το έχετε επισκεφθεί, ή αν έχετε δει φωτογραφίες, θα ξέρετε ότι η συνοικία είναι γεμάτη από σπίτια που ερήμωσαν. Μου έκαναν εντύπωση, λοιπόν, οι διαλυμένες ή οι σφραγισμένες πόρτες, κυρίως σε παλιά αρχοντικά, και προσπάθησα να φανταστώ πώς θα έδειχναν, όσο ήταν καινούριες και όσο ήταν, τρόπον τινά, ζωντανές, όταν λειτουργούσαν ως κατώφλια, τόσο καθοριστικά για τις ζωές των Φαναριωτών, σημαδεύοντας πλήθος επιστροφές και αναχωρήσεις, σε μιαν κλίμακα που κορυφώθηκε, εν τέλει, με την εγκατάλειψη, την οριστική αναχώρηση και φυγή.
– Τι θα γίνουν οι φωτογραφίες που θα έρθουν κοντά σας; Θα εκτεθούν δίπλα από τα έργα που ενέπνευσαν; Μας ενδιαφέρει όντως να εκτεθεί η φωτογραφία, ως το σημείο αναφοράς το οποίο είχε κατά νουν ο εκάστοτε καλλιτέχνης. Μένει, όμως, να αποφασίσουμε αν αυτό θα γίνει όπως λέτε, με την ανάρτηση της φωτογραφίας πλάι στο έργο, ή αν θα ενταχθούν σε ένα έντυπο, υπό μορφήν καταλόγου της έκθεσης. Πιθανόν να εξαρτηθεί και από τις ίδιες τις εικόνες που θα λάβουμε.
 
– Κάθε κατώφλι είναι φορέας και έντονων συναισθημάτων; Φυσικά, κάθε κατώφλι σηματοδοτεί αποχαιρετισμούς, ξεκινήματα κτλ. Σκεφτείτε, πολύ πρόχειρα, το παιδί που περνά για πρώτη φορά το κατώφλι του σχολείου, ή ένα ζευγάρι που μπαίνει στο καινούριο και κοινό σπίτι, αλλά και στιγμές δύσκολες και οδυνηρές, που κανείς δεν μπορεί ν’ αποφύγει, φερ’ ειπείν το κατώφλι ενός νοσοκομείου.
– Για εσάς προσωπικά ποια ήταν τα σημαντικότερα “περάσματα” της ζωής σας; Νομίζω ότι θα είμαι κοινότυπος σε αυτό το σημείο. Βλέπετε, τα βιώματα που είναι όντως σημαντικά, νιώθω ότι είναι κοινά για τους περισσότερους ανθρώπους. Οπότε, εκτός από όσα ανέφερα στην παραπάνω ερώτηση, κρατάω “περάσματα” όπως στο κατώφλι της σχολής όπου σπούδασα, στην Ιταλία, την είσοδο στον ναό που παντρεύτηκα (επιτρέψτε μου να πω ότι ήταν στο Φανάρι, μιας και όλα συνδέονται), οπωσδήποτε το μαιευτήριο, όταν γεννήθηκε ο γιος μου, ενώ δεν γίνεται να ξεχάσω και τα οδυνηρά και δυσάρεστα, π.χ. στο νεκροταφείο, όταν είχαμε την κηδεία του παππού μου. Και ασφαλώς είναι κι άλλα, πολλά, στα σπίτια των φίλων μου, σε σπουδαία μουσεία, σε μαγαζιά που σφράγισαν τη νιότη μας, ακόμα και η πύλη του Κέντρου Νεοσυλλέκτων, όταν πήγα φαντάρος. Καταλαβαίνετε, όλη η ζωή μας απαρτίζεται από τέτοια περάσματα, από κατώφλια.
 
Η σημασία του περάσματος
 
– Τι θέλετε να πάρει ο κάθε επισκέπτης της έκθεσης μαζί του; Μας ενδιαφέρει  να στοχαστεί, ο επισκέπτης, το γεγονός ότι η ζωή είναι αυτή η διαρκής κίνηση, μια πορεία από το ένα κατώφλι στο άλλο, μια σειρά από περάσματα. Και είναι σημαντικό να το αντιληφθούμε, διότι, έτσι όπως ζούμε όλο και πιο βιαστικά, συχνά ξεχνάμε τη σημασία των πραγμάτων και δεν σταθμίζουμε τη βαρύτητα των κινήσεων. Δεν ξέρω αν το εκφράζω με ακρίβεια. Θα έλεγα ότι, με τον στοχασμό στο θέμα του κατωφλιού, και ως έννοια και ως συνθήκη ζωής, ο επισκέπτης θα αισθανθεί ένα είδος αυτογνωσίας, που ασφαλώς θα του είναι χρήσιμη και για τη συνέχεια.
– Ίσως για να περνάει πιο συνειδητοποιημένα κάθε κατώφλι; Ακριβώς. Ναι, η συνειδητοποίηση είναι ένα μείζον ζητούμενο. Να ελευθερωθούμε λίγο, για παράδειγμα, από τη συνεχώς αυτόματη και μηχανική εκτέλεση της κίνησης. Να εκτιμήσουμε την αξία και τη σημασία της διάβασης, του περάσματος. Να διακρίνουμε, στο κατώφλι, όχι μόνο ένα γεωγραφικό σημείο, αλλά κι ένα στίγμα, και μια στιγμή υπαρξιακής μετατόπισης. Επιτρέψτε μου, όμως, κλείνοντας, να επισημάνω και ένα πιο “χρηστικό” στοιχείο, την οικονομική βοήθεια, από τις πωλήσεις των έργων, που θα δοθεί σε άστεγους, σε ανθρώπους που δεν έχουν την τόσο αναγκαία πολυτέλεια ενός κατωφλιού ή, για να το θέσω αλλιώς, σε ανθρώπους που ζουν κυριολεκτικώς σε ένα κατώφλι (στον δρόμο), το οποίο, όμως, δεν οδηγεί πουθενά, και πάντως όχι σε έναν οικείο και ασφαλή χώρο.
 
*Τη διεύθυνση και οργάνωση για το πρότζεκτ «Τα κατώφλια της ζωής»  έχει ο εικαστικός Γιάννης Σακέλλης. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να στείλουν τις φωτογραφίες και το κείμενο τους ηλεκτρονικά στο sakellisy@hotmail.com μέχρι τις 30/06/2019. Περισσότερες πληροφορίες στο 99 478162 / sakellisy@hotmail.com