Παναγιώτης Μπουγιούρης: Το γεμάτο θέατρο δίνει νόημα στη δουλειά μας

– Τι μουσική ακούς στο αυτοκίνητο; Όταν είμαι μέσα στο αυτοκίνητο, προτιμώ να παρατηρώ γύρω μου τις εικόνες, παρά να ακούω κάτι στα ηχεία. Θα σου ακουστεί πολύ παράξενο, αλλά η μουσική δεν έχει στη ζωή μου τη θέση που έχει σε άλλων ανθρώπων, που την έχουν διαρκώς ανάγκη. 

 

– Απολαμβάνεις την απόλυτη ησυχία; Οφείλω να ομολογήσω ότι ναι, την απολαμβάνω. Αν θέλω να βγω έξω το βράδυ, εκεί θα μου αρέσει να ακούσω και πολύ δυνατή μουσική, να χορέψω, να περάσω όμορφα. Αυτό που βρίσκω φρικτό, είναι η δυνατή μουσική νωρίτερα μέσα στην ημέρα και το χειρότερο βασανιστήριο που μπορείς να μου κάνεις είναι να με πας για φαγητό σ’ ένα εστιατόριο που να έχει πολύ δυνατή μουσική. Να προσπαθώ να φάω και να φωνάζω για να με ακούσει ο απέναντί μου. Αυτό μπορεί να με τρελάνει!

 

– Όταν είσαι στο σπίτι σου τι κάνεις συνήθως; Αυτό το διάστημα σηκώνομαι από τις 7 το πρωί, πάω γυρίσματα, στη συνέχεια σε πρόβες για το θεατρικό και το βράδυ στην παράσταση. Επιστρέφω γύρω στις 11 το βράδυ, έτσι θα χαλαρώσω, θα φάω και θα κοιμηθώ γιατί την άλλη μέρα το πρωί έχω πάλι γύρισμα. Κάπως έτσι είναι μια συνηθισμένη καθημερινή μου μέρα. Νοσταλγώ τη Λευκωσία κάτι τέτοιες στιγμές – τα δύο τελευταία χρόνια που είχα περάσει ολόκληρο τον χειμώνα στην Κύπρο, γλίτωνα τον χαμένο χρόνο από τις μετακινήσεις. 

 

– Σε φοβίζει η μεγάλη πόλη; Δεν με φοβίζει, την έχω χορτάσει όμως. Μεγάλωσα στον Πειραιά, αλλά από τον καιρό που τέλειωσα τις σπουδές μου ζω στο κέντρο της Αθήνας. Μια φορτωμένη, πυκνοκατοικημένη πόλη, που από ένα σημείο και μετά μπορεί και να σε κουράσει πολύ. Η αλήθεια είναι ότι δεν πολυβγαίνω πια στην Αθήνα, γιατί ακριβώς μου είναι κουραστικό να μετακινούμαι από περιοχή σε περιοχή. Πολύ σπάνια θα φύγω από το κέντρο, όπου ζω ώστε να μπορώ να είμαι κοντά σε όλα. 

 

– Τι βλέπεις απ’ το παράθυρο του δωματίου σου; Ζω στους πρόποδες του Λυκαβηττού, οπότε έχω ωραία θέα στο λόφο. 

 

– Τι σου αρέσει στη Λευκωσία; Απολαμβάνω τις βόλτες μου με το ποδήλατο και την παλιά Λευκωσία. Λατρεύω την αρχιτεκτονική της, μου αρέσουν τα παλιά κτίρια και θεωρώ ότι είναι αυτά που δίνουν νόημα σε μια πόλη. Όλα αυτά τα σοκάκια, τα πολύ μικρά συμπαθητικά καφέ, τους δρόμους όπου δεν περνάνε αυτοκίνητα. Είναι ό,τι ομορφότερο μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στην καθημερινότητά του. 

 

– Τι θα ήσουν σήμερα αν δεν γινόσουν ηθοποιός; Μου αρέσει να κάνω πράγματα χειρωνακτικά, να κάνω μικροεπισκευές στο σπίτι – είμαι λίγο μαστροχαλαστής. Οπότε, αν δεν ήμουν ηθοποιός, αυτό που θα μου έδινε χαρά θα ήταν κάτι που να είχε να κάνει με τα χέρια μου. 

 

– Δηλαδή αν χαλάσει κάτι στο σπίτι, το φτιάχνεις εσύ; Ναι, συνήθως, θα επιχειρήσω να το φτιάξω. Εννιά φορές στις δέκα θα το καταστρέψω, αλλά εκείνη η μια φορά που θα το επισκευάσω θα μου δώσει μεγάλη ικανοποίηση. 

 

– Σπούδαζες όντως στο Φυσικό του Πανεπιστημίου Αθηνών; Ναι, παράλληλα με τις σπουδές μου στη δραματική σχολή, παρακολουθούσα τα μαθήματα. Ξεκίνησα όμως να δουλεύω σχεδόν αμέσως στο θέατρο, οπότε έμεινε το πτυχίο ανολοκλήρωτο. 

 

– Δεν μπόρεσες ποτέ να φανταστείς τον εαυτό σου ως Φυσικό; Όχι ότι δεν θα μου άρεσε, αλλά η επιστήμη χρειάζεται αφοσίωση και δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ανταποκριθώ. 

 

– Υπάρχει κάτι που ελάχιστοι γνωρίζουν για εσένα; Πως έχω ασχοληθεί πάρα πολλά χρόνια με την αυτόνομη κατάδυση και πως έχω επαγγελματικό πτυχίο Divemaster. Είχα δουλέψει, μάλιστα, σε καταδυτικό κέντρο στην Κρήτη και πριν ακόμα αρχίσω να εργάζομαι αποκλειστικά ως ηθοποιός. Έχω μεγαλώσει και με τα ντοκιμαντέρ του Κουστώ, που ήταν ένας πρωτοπόρος – όλα τα παιδάκια τότε ονειρευόμασταν να γίνουμε δύτες. Ήταν και πιο εύκολο να γίνω δύτης από το να ακολουθούσα το άλλο μου όνειρο και να γίνω αστροναύτης. 

 

– Ποιος είναι ο «Δόκτωρ Γκλας»; Ένας άνθρωπος με έντονες υπαρξιακές και φιλοσοφικές ανησυχίες. Μέσα στο μυαλό του βρίσκονται πολλά ερωτηματικά και σκέψεις που φαίνονται ανατρεπτικές στην κοινωνία μας. Οι ιδέες του ήταν πιο μπροστά από την εποχή του κι αν δείτε το έργο, θα καταλάβετε ότι κάποιες είναι πιο μπροστά και από τη σημερινή εποχή.

 

– Θεωρείς πως μπορεί να αλλοιώσει ο έρωτας έναν άνθρωπο; Σίγουρα, στην ανθρωπότητα έχουν συμβεί πολλά τερατουργήματα και εγκλήματα στο όνομα του έρωτα. Δεν φταίει ο καημένος ο έρωτας όμως, αλλά το πώς τον εκλαμβάνει ο κάθε άνθρωπος και σε ποιο επίπεδο νομίζει ότι οι πράξεις του θα τον κάνουν αρεστό στο αντικείμενο του πόθου του. Θεωρώ, πάντως, ότι χρειάζεται πάντα μια νηφαλιότητα στη ζωή, σε οποιονδήποτε τομέα κι αν αναφερόμαστε, είτε στον έρωτα είτε σε άλλον τομέα.  

 

– Αλλάζουν τα συναισθήματά σου όταν βρίσκεσαι σ’ ένα γεμάτο ή ένα άδειο θέατρο; Το γεμάτο θέατρο δίνει νόημα σε όλο αυτό. Και οι αντιδράσεις, ακόμα και η ησυχία από το κοινό, μιλάει πολλές φορές. Όταν οι θεατές είναι πολύ λίγοι, αισθάνεσαι ένα κενό, μια ματαιότητα. Όχι μόνο για το έργο, αλλά και για το λόγο που κάνεις γενικότερα τη συγκεκριμένη δουλειά. 

 

– Τι γεύση είχαν, αλήθεια, οι τηλεοπτικές δάφνες; Οφείλω να ομολογήσω ότι ήμουν πάρα πολύ τυχερός, γιατί η τηλεόραση μου χάρισε πολύ μεγάλη αγάπη από τον κόσμο, αναγνωρισιμότητα. Είχα την τύχη οι δουλειές που είτε επέλεξα είτε με δέχτηκαν, να έχουν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία και που να μην υποτιμούν τον τηλεθεατή. Η τηλεόραση, ξέρεις, είναι ένα τόσο δυνατό μέσο που λειτουργεί σαν δίκοπο μαχαίρι. Πολύ εύκολα μπορείς να γλιστρήσεις και να παρασυρθείς από εκπτώσεις και να δώσεις ένα «φτηνό» αποτέλεσμα.  

 

– Σε παρέσυρε η επιτυχία; Δεν με παρέσυρε γιατί όλα έγιναν με πάρα πολύ σκληρή δουλειά και πειθαρχία. Η επιτυχία ήρθε στη ζωή μου μετά από αρκετό μόχθο, οπότε θεωρώ ότι αυτό τα εξισορρόπησε όλα. 

* Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης πρωταγωνιστεί στον «Δόκτωρ Γκλας» του Γιάλμαρ Σέντερμπεργκ. Πρεμιέρα 15 Νοεμβρίου, Λευκωσία, Θέατρο Δέντρο. Μέχρι 24 Νοεμβρίου. Παρασκευή και Σάββατο 20:30, Κυριακή 18:30, πληροφορίες 97906990.